Οι πιο πολλές και βαθιά χαραγμένες μέσα μου αναμνήσεις  είναι οι αναμνήσεις μου από το σχολείο . Και δεν ξέρω γιατί αλλά ως πιο σημαντικές νιώθω αυτές από το δημοτικό. Γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω. Ίσως γιατί εκείνη η περίοδος ταυτίζεται με την πιο τρυφερή μας ηλικία οπότε και διαμορφώνουμε σκέψεις , συναισθήματα και εντυπώσεις  για τους άλλους , για εμάς αλλά και για το ίδιο το σχολείο και τους δασκάλους του .

Άλλα μου άρεσαν λοιπόν από εκείνη την περίοδο και άλλα όχι .Άλλα θέλω να τα θυμάμαι και άλλα όχι . Άλλα θα θελα να είχαν παραμείνει ίδια σήμερα και άλλα όχι.

Οι καλές ή οι κακές αναμνήσεις πάντα έχουν να κάνουν κυρίως με τον δάσκαλο. Αυτός φαίνεται να μένει βαθιά χαραγμένος στο μυαλό και να θυμάσαι τον τρόπο που σου μιλούσε , που σε κοιτούσε , που σε στήριζε , που σε δίδασκε.

Εγώ έχω πολύ καλές αναμνήσεις από το δάσκαλό μου. Δεν ξέρω αν είναι στη ζωή αλλά πάντα τον θυμάμαι μόνο με αγάπη , αφού έχοντάς τον δάσκαλο στην Πέμπτη και Έκτη τάξη στο 15ο δημοτικό σχολείο Αγίου Ιωάννη με δίδαξε πως όλα τα παιδιά είναι ίσα , πώς όλα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες , πως όλα αξίζουν σεβασμό , πως πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες για τις πράξεις μας και άλλα πολύ σημαντικά . Και όλα αυτά χωρίς φωνές και τιμωρίες .Με υπομονή και δίνοντας το καλό παράδειγμα πρώτα ο ίδιος με τη συμπεριφορά του προς εμάς . Γιατί πώς να ζητάς από ένα παιδί να σέβεται το άλλο  ,όταν εσύ ο ίδιος ο δάσκαλος δε δείχνεις να το σέβεσαι ;

Αυτός ο δάσκαλος που είχα λοιπόν στο δημοτικό είναι αυτό που θέλω να θυμάμαι και θα θελα να παραμείνει ίδιο και σήμερα για όλους του δασκάλους όπου και αν βρίσκονται , όπου και αν διδάσκουν , με όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες .Γιατί το ξέρω πως αυτές μπορεί να είναι πολλές και το ξέρω γιατί και εγώ έχω να κάνω με παιδιά , αλλά αυτή είναι η άγρια ομορφιά αυτού του επαγγέλματος που πρέπει να είσαι σε θέση να αντέξεις και να βγαίνεις αλώβητος και όσο γίνεται πιο σωστός στη στάση και στη συμπεριφορά και στις υποχρεώσεις σου απέναντί τους .

Από τη μια λοιπόν θυμάμαι τον  υπέροχο αυτό δάσκαλο . Από την άλλη είναι και τα άλλα που δε θέλω να θυμάμαι . Πειράγματα στην αυλή , παρατσούκλια , κοροϊδία . Οποιοσδήποτε διέφερε με κάποιο τρόπο έμπαινε στο στόχαστρο . Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Αυτό είναι κάτι που δε θέλω να θυμάμαι και που δε θα θελα να υπάρχει σήμερα .

Δυστυχώς όχι μόνο παραμένει ως φαινόμενο αλλά φαίνεται να εμφανίζεται και με πιο άγριες μορφές . Παιδιά μπαίνουν στο στόχαστρο , στο περιθώριο και γίνονται αντικείμενο χλευασμού .Και ποιος φταίει για αυτό  ;

Σίγουρα  όχι τα παιδιά , κατά τη γνώμη μου . Πιστεύω πως το σχολείο σε κάθε εποχή ,  σε κάθε κοινωνία  , σε κάθε περίπτωση είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας , δυστυχώς .

Μπαίνει μέσα στο σχολείο αυτή η ασχήμια , γιατί εμείς οι μεγάλοι το αφήνουμε . Πριν αρχίσουμε να κατηγορούμε τα παιδιά για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους μήπως να σκεφτούμε εμείς οι μεγάλοι ,που μας έχουν ως παράδειγμα ,  πώς αντιμετωπίζουμε το διαφορετικό ; Τι σχόλια κάνουμε στο διαφορετικό ; Τι ανεκτικότητα έχουμε στο διαφορετικό ;

Μήπως είναι όπως και όλα τα άλλα ; Δηλαδή όπως όταν προσπαθούμε να τα αποτρέψουμε από το τσιγάρο ενώ εμείς καπνίζουμε μπροστά τους σα φουγάρα ή όταν προσπαθούμε να τα πείσουμε να βάζουν κράνος ενώ εμείς μπροστά τους επιδιδόμαστε σε μια προσπάθεια να ξεγελάσουμε τον τροχονόμο μη φορώντας τη ζώνη ή έχουμε την απαίτηση να σέβονται τα άλλα παιδιά και το δάσκαλο , όταν εμείς βρίζουμε μπροστά τους δικαίως ή αδίκως και άλλα τέτοια χαριτωμένα ;

Kαι μετά τους γονείς οι δάσκαλοι που είναι οι δεύτεροι γονείς τους και το σχολείο το δεύτερο σπίτι τους . Πόσο καταφέρνουν να τους μεταδώσουν την αγάπη για το σχολείο και για τους συμμαθητές τους, όταν  τα παιδιά εισπράττουν μερικές φορές  αυστηρότητα και εννοώ την αδικαιολόγητη αυστηρότητα και αυτή που το παιδί δεν μπορεί να συνδέσει με κάτι στραβό που έχει κάνει .

Πώς να τους διδάξουν την ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα, όταν σε μερικές περιπτώσεις, πιστεύω λίγες ευτυχώς, ούτε οι ίδιοι δεν τη διαθέτουν .

Είμαστε παράδειγμα για τα παιδιά μας. Δάσκαλοι και γονείς το ίδιο. Είναι δύσκολο , είναι απαιτητικό αλλά έτσι είναι . Κάποιοι το αντέχουν άλλοι όχι . Άλλοι έχουν τα προσόντα , την υπομονή και την ψυχική δύναμη και άλλοι όχι.

Ας σκεφτούμε πόσο η δική μας συμπεριφορά σε όλους τους χώρους επηρεάζει τα παιδιά και μην ψάχνουμε έκπληκτοι την ερμηνεία της επιθετικής συμπεριφοράς ή της αγενούς συμπεριφοράς μακριά  . Ας κοιτάξουμε πιο κοντά . Λίγο πιο κοντα.

Ας κοιτάξουμε τον καθρέπτη μας .

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου δάσκαλο κ. Σηφάκη και στις υπέροχες φιλολόγους μου κα. Δοξάκη και κα. Κουκάκη.

*Η Ελένη Νίκα είναι φιλόλογος

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook