Δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή χώρα, χωρίς συντεταγμένο πολιτικό σύστημα.

Χωρίς θεσμικούς κανόνες, χωρίς αξιακό κώδικα, χωρίς στοχευμένη διοικητική επάρκεια.

Δεν υπάρχει χώρα, χωρίς μηχανισμούς ελέγχου, χωρίς ανεξάρτητες αρχές, χωρίς διάκριση των εξουσιών.

Μήπως όμως, υπάρχει μόνο μια χώρα που επιμελώς αρνείται να κατανοήσει την ανακαιότητα όλων των προηγούμενων προϋποθέσεων;

Πως η Ελλάδα έφτασε να είναι μια \”θεσμική απαξία;\”

Ίσως, μέσα από την ψυχρολουσία της ιστορικής διαδρομής, μέσα από τον όλεθρο του πολιτικού κόστους, μέσα απο την ευκαιριακή \”σοσιαλίζουσα\”
δημαγωγία.

Στον κατήφορο αυτό, ανέβαλλαν, όλες οι πολιτικές δυνάμεις με την παιδική ασθένεια…του λαϊκισμού.

Οι πολίτες αντιμετωπίζονταν ως πελάτες, το πολιτικό (θεσμικό) σύστημα ως λάφυρο, το κράτος ως τιμάριο.

Τώρα, όλοι κάνουν τους τιμητές και…τις \”πάπιες.\”

Από θρασυδειλία και ανωριμότητα. Και ο λαός, μόνον οργίζεται άκριτα, άγεται και φέρεται από τα \”παπαγαλάκια\” δίνει αγώνα επιβίωσης χωρίς πνευματικό υπόβαθρο.

Τώρα πρέπει να γίνει μια αυτοκάθαρση! Ν\’ αναδειχθούν οι υγιείς δυνάμεις με μια σύγχρονη πολιτική γλώσσα, που θα τολμούν…