Έφτασα στο χωριό αργά το μεσημέρι. Για μια απόσταση όχι μεγαλύτερη των δύο ωρών χρειάζεται κανείς τη μισή μέρα . Ποιος να πάει στα χωριά πια ; Οι άνθρωποι λίγοι και τα δρομολόγια ακόμα πιο αραιά , γιατί είναι ασύμφορα για αυτούς που εκμεταλλεύονται τις γραμμές . Μόνο όταν είναι ανοιχτά τα σχολεία τα έστω και αραιά δρομολόγια είναι σταθερά , για να μεταφέρουν τα λιγοστά πια παιδιά .
Η πλατεία είναι άδεια . Ελάχιστοι κάθονται στο καφενείο , συζητούν , παίζουν τάβλι. Λίγοι και ηλικιωμένοι πια.
Οι νέοι έχουν φύγει . Τι να κάνουν στο χωριό ; Δεν υπάρχει τίποτα εδώ να τους κρατήσει . Μόνο η αγάπη τους για τη γη όπου μεγάλωσαν , μα και αυτή δε φτάνει , για να τους κρατήσει , όταν βλέπουν πως μόνο μακριά από αυτήν για τους περισσότερους μπορούν να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα .
Μια γη που όσοι εκλέχθηκαν και τάχθηκαν να την υπηρετούν την έχουν αφήσει χωρις γιατρούς , χωρίς σχολεία , χωρίς στήριξη και χωρίς αίσθημα ασφάλειας .
Όσοι έχουν μείνει πίσω ηλικιωμένοι . Σιγά σιγά οι γειτονιές αδειάζουν . Οι ηλικιωμένοι << φεύγουν >> και οι γειτονιές μένουν έρημες . Το παντζούρια για πάντα κλειστά , τα παρτέρια ξερά . Τα μπουριά από τις ξυλόσομπες κρύα .
Το Πάσχα στο χωριό δεν έχει πια παιδιά να τρέχουν στους δρόμους και να λένε τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής . Δεν έχει θόρυβο από βήματα ανθρώπων που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στην πλατεία , δεν έχει μυρωδιές από κουλούρες , κουλουράκια , πίτες και παντεσπάνια με σιμιγδάλι και αυγά . Δεν έχει σούβλες με ψητά και παραδοσιακές μουσικές που πλημμυρίζουν κάθε γωνιά του.
Το Πάσχα στο χωριό δεν έχει πια σπίτια ανοιχτά , νοικοκυρές να ασπρίζουν , να καθαρίζουν τα σπίτια προετοιμάζοντάς τα για τη μεγάλη γιορτή του Πάσχα .
Το Πάσχα στο χωριό είναι γερασμένο , όπως και όλο το χωριό . Είναι ανήμπορο και κουρασμένο . Είναι ξεχασμένο , όπως και το χωριό . Είναι σαν όλες τις άλλες μέρες του χρόνου .
Ακόμα και το πιο απλο πράγμα είναι δύσκολο εδώ στο χωριό για όσουν μένουν μόνιμα εδώ . Το ψωμί , το φάρμακο ,ο γιατρός θέλουν κόπο και χρήμα , για να φτάσουν σε όσους τα χρειάζονται.
Σιγά σιγά το χωριό ερημώνει και είναι σα να ερημώνει ένα κομμάτι της καρδιάς , της ιστορίας , της χώρας μας και των αναμνήσεών μας .
Τα χωριά εδώ και χρόνια αφημένα στην τυχη τους με τους ανθρώπους τους να αγωνίζονται να καλύπτουν τις ελλείψεις και όλα εκείνα που για τους ανθρώπους της πόλης είναι δεδομένα και δίπλα τους .
Τα χωριά είναι πάντα ξεχασμένα και αφημένα στην καλή διάθεση τους εκάστοτε πολιτικού που έταξε κάτι πριν τις εκλογές . Παραδομένα στον κάθε εκβιασμό του << θα πρέπει να με ψηφίσεις , αν θέλεις να δεις εργα >> .
Το Πάσχα στο χωριό δεν είναι πια όπως παλιά . Είναι ήσυχο και αθόρυβο , γεμάτο νοσταλγία και αναμνήσεις , γιατί αυτά συνοδεύουν τους ηλικιωμένους .
Το Πάσχα στο χωριό πεθαίνει μαζί με το χωριό , με ο,τι συνεπάγεται αυτό για το λαό , την ιστορία , τις παραδόσεις και τη χώρα μας .
*Η Ελένη Νίκα είναι φιλόλογος