Το να ρημάζει έτσι απλά και τόσο γρήγορα τις “λαϊκές” προσδοκίες η κυβέρνηση,οδηγεί στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Κάτι που αναμφισβήτητα δεν θα καταφέρει να ξανακερδίσει (τουλάχιστον) σύντομα.
Άλλωστε ο λαός το λέει συχνά. “Άμα ραγίσει το γυαλί,δεν ξανακολά”.
Η κυβέρνηση λίγο πριν συμπληρώσει το πρώτο τρίμηνο της ζωής της αρχίζει να καταγράφει τρία μεγάλα στρατηγικής σημασίας πολιτικά “ατυχήματα”
Ατύχημα πρώτο:
Με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τη μεταφορά των διαθέσιμων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης στην Τράπεζα της Ελλάδος
η κυβέρνηση επιχειρεί να βρει χρήματα για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, αλλά και να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα στην αποπληρωμή του ΔΝΤ.
Και μετά τι;
Τον επόμενο μήνα ή τον μεθ΄επόμενο,τι θα πράξει;
Θ’ αρπάξει τα παγκάρια από τις εκκλησίες;
Την ίδια ώρα,πέραν του ότι βάζει σε κίνδυνο την βιωσιμότητα σε ότι παλεύει να μείνει ζωντανό στην χώρα (ΟΤΑ),επικοινωνιακά, αδειάζει το ίδιο της το αντιπολιτευτικό και προεκλογικό “μανιφέστο¨για τις ΠΡΑΞΕΙΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ.
Μια ομολογουμένως απαράδεκτη και καταχρηστική τακτική των προηγούμενων συγκυβερνήσεων την οποία πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ και ορθά κατακεραύνωνε.
Η πράξη Ν.Π εμπεριέχει όμως και μια ακόμη δυσάρεστη διάσταση.Την αναδρομική ισχύ της.(από 17/3/15)
Γιατί αναδρομικά;
Για να νομιμοποιήσει τις μεταφορές χρημάτων από τα Ασφαλιστικά Ταμεία.,την Περιφέρεια Αττικής και ίσως ότι άλλο μας διέφυγε…
Ατύχημα δεύτερο:
Η πολιτική με τους μετανάστες που “λιάζονται” στις πλατείες και τους κρατούμενους στην Αμυγδαλέζα που άφησε ελεύθερους.
Φιάσκο ακόμα και η επικοινωνιακή της πολιτική και τις εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου.Ντροπή,θλίψη και προβληματισμός.
Ατύχημα Τρίτο:
Η στάση της απέναντι στην τρομοκρατία και τους τρομοκράτες.
Με διάθεση να εξηγήσει στην Aμερικανική πλευρά τι ακριβώς σημαίνει ο νέος νόμος για το σωφρονιστικό σύστημα και τη διαφαινόμενη κατ’ οίκον κράτηση του Σάββα Ξηρού, από τις φυλακές που είναι τώρα, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τις ανησυχίες Aμερικανών και Βρετανών για το θέμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δείχνει διατεθειμένη να υπαναχωρήσει στις πιέσεις τους και να αλλάξει στάση.
Παράλληλα, προσπαθεί να κρύψει την ενόχλησή της για τις παρεμβάσεις, που μοιάζουν, αν δεν είναι καταφανώς, ωμές, στα εσωτερικά μίας χώρας και μίας σύγχρονης Δημοκρατίας, που καθορίζει τους κανόνες λειτουργίας των θεσμών της. Πρόκειται για θεμελιώδη θέματα για την αυτοδιάθεση ενός κράτους και η κυβέρνηση διαμηνύει στο παρασκήνιο – αποφεύγοντας την ευθεία σύγκρουση και αντιπαράθεση – ότι φυσικά και δεν τίθεται θέμα αναδίπλωσης και αλλαγής ενός νόμου που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή. Άλλωστε επέλεξε να προχωρήσει στην ψήφιση αυτού του νόμου παρότι γνώριζε ότι θα υπήρχαν Αμερικανικές αντιδράσεις.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να απαντήσει στην Αμερικανική πλευρά επισημαίνοντας αφενός ότι δεν πρόκειται για απελευθέρωση που ενέχει τον οποιοδήποτε κίνδυνο για επανάληψη τρομοκρατικής δράσης – καθώς ο Ξηρός είναι πολλαπλώς ασθενής και με απαγορευτικό ποσοστό αναπηρίας για οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια – και αφετέρου ότι το πρόβλημα της τρομοκρατίας σήμερα προέρχεται από τους τζιχαντιστές.
Η σχετική επισήμανση μάλιστα στην άτυπη ανακοίνωση που εξέδωσε το Μέγαρο Μαξίμου για τον κίνδυνο από τους τζιχαντιστές – τον οποίο άλλοι προκάλεσαν και όχι η… Αθήνα- είχε και ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο: Με διπλωματική πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης θα συγκληθεί εκ νέου η τριμερής στη Λευκωσία, με τη συμμετοχή της Κύπρου και της Αιγύπτου προκειμένου να εξεταστεί η κατάσταση στην ανατολική μεσόγειο, περιλαμβανομένου και αυτού του θέματος.
‘Ομως όλα αυτά οδηγούν σε μια εκρηκτική σύνθεση διπλωματικών δεδομένων.
Ίσως χάσουμε την όποια μικρή στήριξη (ακόμη και με ανταλλάγματα όπως συνηθίζεται) που φαίνεται να υπήρχε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού σε θέματα οικονομίας, ( ΔΝΤ ) και γεωπολιτικής.
Κινδυνεύουμε επίσης εν όψη τουριστικής περιόδου να βρεθούμε μπροστά σε προβοκάτσιες(…) που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε ταξιδιωτικές οδηγίες και βλαπτικές συνέπειες στο τουριστικό ρεύμα.
Συμπερασματικά.
Πολλά ανοιχτά μέτωπα,εξαιρετικά αδύναμη και εξασθενημένη χώρα,που αντί να περιορίζει τις “τρύπες” και να κλείνει τα επικίνδυνα ανοιχτά θέματα,ανοίγει μόνη της περισσότερα,εκτίθεται σε επιπλέον κινδύνους με ανυπολόγιστες συνέπειες,και χάνει “φίλους”,βάζοντας υπό καθεστώς αμφισβήτησης τις όποιες λίγες συμμαχίες της.
Αν με ρωτήσετε αν τώρα ανησυχώ,θα σας απαντήσω ευθέως και ευθαρσώς.
Μετά απ όλα τα παραπάνω “ΝΑΙ”.
O Κωνσταντίνος Γ.Συλιγάρδος είναι δημοσιογράφος