Η τραγωδία με μετανάστες ανοιχτά της Λαμπεντούζια, έπειτα εκείνη που ακολούθησε ανοιχτά της Ρόδου έφερε στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά την οδυνηρή πραγματικότητα που ζουν δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να ξεφύγουν από ακραίες συνθήκες που υποτιμούν την ζωή τους.
Οδυνηρό να βλέπεις ότι το ταξίδι για μια καλύτερη ζωή για πολλούς γίνεται συνώνυμο με μια πορεία προς το θάνατο.
Οδυνηρό να συνειδητοποιείς ότι άνθρωποι είναι αυτοί που τους οδήγησαν εκεί.
Οδυνηρό να αντιλαμβάνεσαι ότι και για αυτούς που επιβιώνουν, η πραγματικότητα ελάχιστα έχει προοπτική να αλλάξει.
Άραγε, τα παιδιά που «βγήκαν» στη θάλασσα ακόμα και ασυνόδευτα, όπως αυτά που εντοπίστηκαν στην Γαύδο, δεν θα έχουν ποτέ το δικαίωμα στα παραμύθια και στο παιχνίδι;
Καμία διαφυγή λοιπόν ούτε για τους επιζήσαντες;
Σωστά λοιπόν ρωτά η Κική Δημουλά «Μάνα, λες να’ναι κληρονομική η πραγματικότης;
Όχι δεν είναι. Η πραγματικότης είναι επίκτητη αλλά θα πρέπει για να την αλλάξουμε να την κατανοήσουμε.
Ένας άνθρωπος που μπαίνει σε ένα σαπιοκάραβο για να διανύσει με αβεβαιότητα τη θάλασσα, αφού προηγουμένως έχει διαβεί χιλιόμετρα ξηράς με κίνδυνο να σκοτωθεί πριν καν προλάβει να μπει στο πλοίο, είναι σίγουρο ότι έχει θέληση και δύναμη για να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Η Ελλάδα όμως είναι μια χώρα που μπορεί να υποδεχθεί αυτούς τους ανθρώπους; Είναι μια χώρα που μπορεί αρχικά να τους «φιλοξενήσει» και να τους προσφέρει εργασία για να χτίσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, να συντηρήσουν τις οικογένειές τους ή είναι μια χώρα που με μαθηματική ακρίβεια θα τους κάνει επαίτες, άστεγους, «κυνηγημένους» και θα μετατρέψει σύντομα την ελπίδα σε απογοήτευση; Η πραγματικότητα έχει δείξει ότι είναι το δεύτερο.
Όταν λοιπόν αυτή η κινητήριος θέληση για ζωή δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη γίνεται βρόχος που πνίγει. Η Ελλάδα πνίγει τους ανθρώπους αυτούς και μάλιστα με.. ανθρώπινο τρόπο.
Όταν κάποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να διακρίνει την πραγματικότητα ως έχει, βλάπτει τον εαυτό του αλλά κυρίως, στο όνομα της ανθρωπιστικής βοήθειας, βλάπτει αυτόν που προσπαθεί να βοηθήσει.
Αυτό ακριβώς είναι το «από κάτω κείμενο» στην απερίγραπτη φράση της αναπληρώτριας υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασίας Χριστοδουλοπούλου, ότι οι μετανάστες βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας γιατί… λιάζονται ή στην δηλωμένη on camera άγνοια του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση ότι οι περισσότεροι έγκλειστοι της Αμυγδαλέζας (ένας ακόμη αποτυχημένος τρόπος να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο) που οδηγούνταν με πούλμαν στην Ομόνοια, δεν έχουν που να κοιμηθούν.
Η πραγματικότης των εξαθλιωμένων ανθρώπων αυτών εξακολουθεί να είναι… κληρονομική.
Εθελοντές και συλλογικότητες που βοηθούν όσους μπορούν από το σύνολο των παράτυπων μεταναστών που υπάρχουν στην Ελλάδα , δεν αρκούν για να αλλάξουν αυτήν την πραγματικότητα και να ανατρέψουν την νοσηρή κατάσταση που δημιουργείται, ειδικά στην Αθήνα.
Όχι γιατί είναι νοσηρό όπως θα υποστήριζαν νεοναζί Χρυσαυγίτες να υπάρχουν μετανάστες μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού, αλλά γιατί οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Αν δεν μπορούν να εργαστούν, να κοινωνικοποιηθούν, να χτίσουν τη ζωή τους εδώ, λογικό και μοιραίο είναι να στραφούν στην παρανομία για να επιβιώσουν.
Έτσι δημιουργείται ο θυμός στους ντόπιους που στρέφονται εναντίον των ανθρώπων αυτών, έτσι δημιουργούνται συγκρούσεις μεταξύ ντόπιων για το ποιός έχει ευαισθησία και ποιος όχι, έτσι γεννιέται ο φόβος, έτσι ανοίγει ο χώρος για να χωρέσουν οι ακρότητες.
Και αυτό ακριβώς το σημείο είναι και το πιο επικίνδυνο για όλους.
Όταν υπερασπιστές της ομαλότητας και της ασφάλειας στην καθημερινή ζωή γίνουν εκείνοι που στην ιδεολογία τους ενυπάρχει ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας, σε αποδεκτούς και μη, σε «ανθρώπους» και «υπανθρώπους».
Η συζήτηση για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης και των προσφύγων οφείλει να έχει ως υπόβαθρο μια συνολική αντίληψη για όλους τους κινδύνους που κρύβει το πρόβλημα, για όλες τις πλευρές, τώρα και στο μέλλον.
Αδιαμφισβήτητα χρειαζόμαστε την βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία πρέπει να θέσουμε όλες τις πτυχές του προβλήματος, όχι φυσικά εκβιαστικά σαν κακομαθημένα παιδιά αλλά ως συνειδητοποιημένοι υπεύθυνοι εταίροι μιας οντότητας που στην φύση της βρίσκεται η συνεργασία για την ασφάλεια , τη διαφύλαξη της ειρήνης, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου.
Όσο για το αν η πραγματικότης είναι κληρονομική, η απάντηση είναι ότι μόνο με το άνοιγμα στον κόσμο μπορεί να επέλθει ισορροπία και να εκφυλισθεί η κληρονομικότητα.
Προς Θεού, η πραγματικότης είναι «επίκτητη» για όλους μας, αλλά πρέπει να τη φτιάξουμε με αυτούς που πρεσβεύουν την αλληλεγγύη, τη δημοκρατία, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι με εκείνους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προωθούν την απομόνωση και την απομάκρυνση από αυτές τις θεμελιώδεις αρχές.