Διαβάζουμε λοιπόν σε δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής»: Στην ερώτηση «Τι πιστεύετε ότι είναι καλύτερο για τη χώρα», το 71,9% θεωρεί ότι μια συμφωνία με τους δανειστές είναι η καλύτερη λύση ενώ το 72,9% των ερωτηθέντων δήλωσε πως επιθυμεί την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, το 68,8% εκτιμά πως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος εξόδου από την ευρωζώνη και το 52,4% συμφωνεί με την άποψη και τα δημοσιεύματα ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με το 45,1% να διαφωνεί.
Πληθαίνουν, ειδικά όσο το θέμα της διαπραγμάτευσης παραμένει ανοιχτό, οι δημοσκοπήσεις που παρουσιάζονται από τα δελτία ειδήσεων, τις ενημερωτικές εκπομπές και (κυρίως) το κυριακάτικο τύπο με κάθε λογής ερωτήσεις, από την στερεότυπη, που αφορά τις πολιτικές προτιμήσεις των συμμετεχόντων, μέχρι βέβαια την πορεία της διαπραγμάτευσης και την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση βέβαια, είναι πως αν και το πλήθος των δημοσκοπήσεων αυξάνεται περιοδικά οι ερωτήσεις παραμένουν (σχεδόν) πανομοιότυπες.
Κι αν το θέμα των διαπραγματεύσεων είναι πολύ λογικά το κυρίαρχο κανείς ως τώρα δεν θέτει ένα ερώτημα όπως αυτό πηγάζει από την ίδια την λογική αυτών ακριβώς των διαπραγματεύσεων. Την «ενδιάμεση» ερώτηση που προκύπτει ανάμεσα στο θέμα των διαπραγματεύσεων και το ερώτημα για την έξοδο από το ευρώ. Αυτό δηλαδή που καλούμαστε όλοι εμείς, ως μέλη της κοινωνίας, να τοποθετηθούμε απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς και τους συμπολίτες μας και το οποίο συμπυκνώνεται στο πολύ απλό «ευρώ πάση θυσία;».
Γιατί λοιπόν να μην υπάρχει και ένα τέτοιο ζήτημα στο «τραπέζι» που θα ανοίγει το διάλογο προς αυτή την κατεύθυνση;
Απάντηση: Διότι 5 χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο και την είσοδο του ΔΝΤ στα εσωτερικά της χώρας κανένα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν…τόλμησε να βάλει επί τάπητος και αυτή τη πλευρά. Και όχι μόνο δεν το έβαλαν ως όφειλαν ως μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά παράλληλα τορπίλισαν και κάθε τέτοια ανάπτυξη της εν λόγω πρωτοβουλίας ως «οπισθοδρομική, ανεδαφική, επικίνδυνη»…
Αν ρωτήσεις έναν πολίτη-εργαζόμενο αυτής της χώρα κατά πόσο έχει αλλάξει η ζωή του σήμερα σε σχέση με πχ τον Σεπτέμβριο του 2014 το πιο πιθανό είναι να εισπράξεις μια απάντηση που θα κινείται στο «έχει μείνει στάσιμη/ίδια».
Και είναι λογικό αυτό. Στη πραγματικότητα, δηλαδή στη «τσέπη μας», δεν έχουν υπάρξει μεταβολές σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Η κλίμακα των μισθών παραμένει στα ιδία –μνημονιακά- επίπεδα.
Το ποσοστό της ανεργίας δεν έχει μειωθεί αλλά από την άλλη πλευρά ούτε έχει αυξηθεί.
Οπότε προς τι η τόση ένταση (είδατε πόσο ευγενικός είμαι) από τα δελτία ειδήσεων;
Γιατί τόση ανάγκη να…φοβηθούμε, να τρομάξουμε, να πανικοβληθούμε;
Γιατί τώρα ξαφνικά η προσπάθεια μιας κυβέρνησης, της ελληνικής, δεν τίθεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ως ζήτημα «εθνικής προσπάθειας» όπως με μανία το έθεταν με τις προηγούμενες συγκυβερνήσεις;
Γιατί ο σημερινός Υπουργός Οικονομικών δεν είναι «ο τσάρος της Οικονομίας» αλλά παρουσιάζεται λίγο-πολύ ως ένας γραφικός, μάλλον ενοχλητικός τύπος;
Για να απαντήσουμε στα παραπάνω θα πρέπει να πρώτα να δούμε ποιοι είναι αυτοί που μεταδίδουν αυτά τα μηνύματα…
Για σκεφτείτε. Εδώ και 5 χρόνια, από τη μέρα που εφαρμόστηκαν οι πολιτικές της λιτότητας ολόκληρη η κοινωνία των εργαζομένων κατέρρευσε.
Αυτό είναι γνωστό.
Όλοι έχουμε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, εμάς τους ίδιους που η σταθερότητα στην καθημερινότητά μας κατεδαφίστηκε. Για άλλους σε μεγαλύτερη, για άλλους σε μικρότερη κλίμακα, με το χρονικό διάστημα να ποικίλει.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο χώρο των επιχειρήσεων των ΜΜΕ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 40-50% των δημοσιογράφων, εδικά μέσα στην τετραετία 2010-2013, απολύθηκε. Ενώ σε αντίστοιχο ποσοστό μειώθηκαν και οι μισθοί κατακρεουργώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Προσέξτε τώρα: Αν και ουσιαστικά ένα 50% των εργαζομένων δημοσιογράφων απολύθηκε από τα ΜΜΕ αυτοί που κυριαρχούν στα δελτία ειδήσεων είτε ως παρουσιαστές είτε ως διευθυντές, είτε ως στελέχη, είτε ως σχολιαστές, παρέμειναν στη θέση τους! Δεν ένιωσαν ποτέ τι σημαίνει ανεργία, αγωνία, αδυναμία επιβίωσης.
Δείτε τα δελτία ειδήσεων του 2010 και τα αντίστοιχα σήμερα, 5 χρόνια αργότερα, και θα διαπιστώσετε πως οι ίδιοι που μας έλεγαν «λεφτά υπάρχουν» ή μετέπειτα πως «το μνημόνιο αποτελεί μονόδρομο» ή πως «οι εργαζόμενοι είναι τεμπέληδες» ή πως «η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων είναι…μεταρρύθμιση» ή πως «αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές θα καταρρεύσουμε», σήμερα παραμένουν στη θέση τους –παρά τις κατά κοινή ομολογία λανθασμένες πολιτικές τους κρίσεις- συνεχίζοντας να κραυγάζουν μπροστά στις κάμερες.
Με λίγα λόγια, η χώρα κατέρρευσε μαζί με την κοινωνία, αλλά σώθηκαν οι τράπεζες και τα μεγαλοστελέχη των ΜΜΕ που μέχρι και σήμερα δεν έχουν «γράψει» ώρα ανεργίας, δηλαδή δεν έχουν γνωρίσει το πραγματικό πρόσωπο της κρίσης για να μας…ενημερώνουν πως πρέπει να τρομάξουμε!
Από τι αλήθεια; Τώρα είναι αργά. Και όσο αυτό το πραγματικό γεγονός επιβεβαιώνεται, τόσο η ένταση των κραυγών και των τρομοκρατικών διλημμάτων ανεβαίνει (και θα ανεβαίνει) κατακόρυφα.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα πράγματα είναι κρίσιμα αναφορικά με το μέλλον και τα οικονομικά δεδομένα της χώρας.
Αλλά για φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν συνολικά τα ΜΜΕ είχαν μια ενιαία γραμμή κατά της λιτότητας στέλνοντας καθημερινά αυτό το μήνυμα στους ηγέτες των χωρών των δανειστών…
Και τότε θα αντιληφθείτε το ποσοστό συμμετοχής που έχουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ για τη σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα…