Στην ετήσια συνέλευση του ΣΕΒ ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, στο τέλος της ομιλίας του, κάλεσε τους παρευρισκόμενους να κλείσουν τα μάτια τους, να φανταστούν την στιγμή που θα ανακοινωθεί μια συμφωνία και να αισθανθούν την νέα ελπιδοφόρα εποχή που αυτή η συμφωνία θα σηματοδοτήσει.
«Σας προσκαλώ να φανταστούμε όλοι μαζί τη στιγμή που μια συμφωνία, σαν αυτή που σας περιέγραψα, ανακοινώνεται. Νομίζω ότι από μόνη της η ανακοίνωση, το ίδιο το press conference στο οποίο θα παρουσιαστεί, θα αρκεί για να περάσουμε σε μια νέα, ελπιδοφόρα εποχή», είπε
Παρακολουθώντας την προτροπή του κ. Βαρουφάκη από την τηλεόραση, αστραπιαία θυμήθηκα εκείνο τον μενταλιστή ο οποίος μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές, παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό σαν ο άνθρωπος που με τη δύναμη του μυαλού μπορεί να καταφέρει τα πάντα και επιδεικνύοντας τις ικανότητές του, φτιάχνοντας παλιά ρολόγια και λυγίζοντας κουτάλια, διαβεβαίωνε τους τηλεθεατές ότι και αυτοί μπορούν να κάνουν το ίδιο. Ουκ ολίγοι ήταν αυτοί που, όχι πολύ παλιά, τέλη δεκαετίας ’90, στάθηκαν μπροστά από χαλασμένα αντικείμενα λέγοντας «Δούλεψε, δούλεψε».
Φυσικά καμία πρόθεση δεν υπάρχει για σύγκριση του κ. Βαρουφάκη με… «κουζινομάχαιρα» και μεταφυσικούς ρολογάδες.
Όμως σε ποια λογική βασίζεται αυτή η νέα παροχή ελπίδας ότι η οικονομία θα «δουλέψει» και η κατάσταση στη χώρα θα ομαλοποιηθεί;
Και όταν λέμε θα δουλέψει η οικονομία, ποιοί δείκτες και προς τα πού θα επιλεγεί να μεταβληθούν, σε ποιους τομείς θα δοθεί προτεραιότητα, πώς θα χρηματοδοτηθούν αυτοί οι τομείς και ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι το «μπάχαλο» στη διοίκηση και οι «δημιουργικά» αποσταθεροποιητικές πολυφωνίες στην συγκυβέρνηση θα υποχωρήσουν δημιουργώντας ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον, αναγκαίο για την επαννεκίνηση της οικονομίας;
Είναι περισσότερο από σαφές ότι στο εσωτερικό της συγκυβέρνησης υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις για το τι σημαίνει ανάπτυξη, ποιο θα πρέπει είναι το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων, αν η παραμονή στο ευρώ είναι προτεραιότητα , αν η παραμονή στην ίδια την ΕΕ είναι αναγκαία, αν η μέχρι σήμερα πορεία της Ελλάδας εντός δυτικών συμμαχιών θα συνεχιστεί κτλ.
Ζητήματα πάνω στα οποία μέχρι τώρα υπήρχαν σαφείς και απόλυτες θέσεις ενώ από την 25η Γενάρη και έπειτα έχουν τεθεί εν αμφιβόλω.
Δηλαδή το βασικό θέμα πια δεν είναι οι δείκτες αλλά οι προθέσεις του… ρολογά.
Δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα ή για ορισμένους η μεγάλη ευκαιρία, ανάλογα με την οπτική του καθενός, εξ’αρχής κρύβεται στο εσωτερικό και εδώ είναι ακριβώς που η ρήξη παίρνει σάρκα και οστά και στο μέλλον θα φανεί ακόμα περισσότερο.
Ρήξη απέναντι σε τι και από ποιούς;
Κυρίως απέναντι στους μέχρι πρότινως βασικούς προσανατολισμούς της πολιτείας σε όλους τους τομείς, από την παιδεία και την δημόσια διοίκηση μέχρι την εξωτερική της πολιτική, με βάση ένα ιδεολόγημα που θέλει οποιαδήποτε άλλη πολιτική έχει εφαρμοστεί μέχρι τώρα να είναι επιζήμια, υπηρετώντας μια μειοψηφία απέναντι στην πλειοψηφία, είτε αυτό είναι ομάδες πολιτών ή κράτη..
Είναι δηλαδή ο «καπιταλισμός ρε ηλίθιε» που ευθύνεται για όλα, επομένως ξηλώνονται όλα.
Η παιδεία που υπηρετεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Η τωρινή λειτουργία της οικονομίας που λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων ολίγων σε βάρος των πολλών.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία και οι ιδιωτικές επενδύσεις που έχουν δαιμονοποιηθεί απέναντι στον ασύδοτο κρατισμό.
Οι πολιτικές διαχείρισης του περιβάλλοντος που οδηγούν στην καταστροφή, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα μεγάλων παραγωγικών μονάδων.
Οι δυτικές συμμαχίες που ευθυνονται για τα δεινά του κόσμου.
Το καθεστώς στην Ελλάδα, με τον ερχομό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα αλλάξει είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίρπας και μπορεί σαν ρητορία να ακούστηκε γοητευτική, όμως είναι βέβαιο ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό τι σημαίνει ή τι είναι αυτό.
Τουλάχιστον οι πολίτες δεν ρωτήθηκαν για κάτι τέτοιο.
Αν επομένως κλείσει η συμφωνία και η συγκυβέρνηση εξακολουθεί να πολεμά ιδεολογικούς εχθρούς, ακόμα και εντός του κυβερνητικού συνασπισμού, τότε με ποιες συνεργασίες και πάνω σε ποιο όραμα θα κινηθεί προς το μέλλον;
Ας δηλώσουν ευθαρσώς τι καθεστώς θέλουν, θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη, χωρίς σχήματα λόγου και ας αποφασίσει η Πολιτεία.
Προτού γίνει και το μέλλον σχήμα λόγου και πάμε δεκαετίες πίσω.
Τικ τακ