Δεν ξέρω πόσες «κόκκινες γραμμές» έχουν τραβηχτεί σε όλη τη διάρκεια αυτής της μακράς διαπραγμάτευσης. Αρκετές έχει χαράξει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Αν και με δημιουργική ασάφεια, για να μπορέσει να τις υπερβεί, άνετα. Πάρα πολλές «κόκκινες γραμμές» έχουν εξαγγείλει οι Υπουργοί του. Αρμόδιοι και αναρμόδιοι.
Όλες αυτές οι «κόκκινες γραμμές» έχουν δημιουργήσει σύγχυση στον λαό μας. Ξεχάσαμε, ακόμα, και τι διαπραγματευόμαστε. Είμαστε, όμως, εξαιρετικά επιτήδειοι σε όλα αυτά. Μπερδέψαμε και τους ξένους ηγέτες. Και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Δικαιολογημένα, αρκετοί υπουργοί του Eurogroup διαμαρτυρήθηκαν. «Πέντε συνεδριάσεις Eurogroup για το τι ΦΠΑ θα πληρώνουν οι Έλληνες για τα μακαρόνια και το γάλα που τρώνε και πίνουν;». Και εδώ «κόκκινες γραμμές». Πάντως, ο ευφυέστερος (και πιο φρόνιμος) κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, διατύπωσε το πιο σπαρταριστό πολιτικό ερώτημα της χρονιάς: «Πόσα μακαρόνια τρώει ο Έλληνας;». Πιο σημαντικό είναι το αυτόθροο υπονοούμενό του. Και «αποστόμωσε», ειλικρινώς, και τους μεν και τους δε.
Η σύγχυση παραμένει μεγάλη. Και διαβρωτική. Όχι, μόνο, ως προς τις ουσιαστικές προτάσεις. Όσο και στις διαδικασίες. Και στους κανόνες, στις αρχές και αξίες. Ο λαός κουράστηκε. Αποδεδειγμένα. Δυστυχώς, είναι η περίοδος των «γραφικών». Λιγόστεψαν. Δεν είναι, όμως, λίγοι. Υπόδειγμα γραφικής συμπεριφοράς, οι δηλώσεις του Υπουργού Πολιτισμού: «Η Ελλάδα ήταν 200 χρόνια με δραχμή και μεγαλούργησε». Φράση μεγίστης ιστορικής αξίας!
Με φάλτσους παιάνες, παλιοκαιρισμένα συνθήματα και καφωδιακές ύβρεις δεν διεξάγονται διαπραγματεύσεις. Όταν, μάλιστα, το ζητούμενο είναι η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Έχει χαθεί ο στόχος. Έχουν υποβαθμιστεί οι κανόνες και οι αξίες. Και από εμάς και από τους ξένους.
Διεκδικούμε αναδιάρθρωση του χρέους από εκείνους που αποκαλούμε «τοκογλύφους», «εκβιαστές», «ανάλγητους» και «εγκληματίες». Με τα ίδια τα χείλη του Πρωθυπουργού. Λίγα λεπτά πριν εκμαιεύσει μία δήλωση από τους πιο ισχυρούς ηγέτες της Ευρώπης. Για την έκπτωση στα επιτόκια. Για την επέκταση των δόσεων. Ακόμα και πέρα από την ενεργό δράση της επόμενης γενιάς. Και για την παροχή μίας εύλογης περιόδου χάριτος. Λίγο σαφέστερη από την αντίστοιχη κοινή δήλωση στο Eurogroup της 27ης Νοεμβρίου 2012.
Είναι καθαρό. Οι ξένοι, πιστωτές-δανειστές-εταίροι, μας έχουν τσαλακώσει. Δικαιούνται να καθορίσουν το δημοσιονομικό κενό στο σύνολό του. Και το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος. Και να διερευνήσουν την φερεγγυότητα και την αξιοπιστία των μέτρων που προτείνουμε για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα, καμία αρμοδιότητα να μπλέξουν με τους συντελεστές ΦΠΑ. Και να εντάξουν στον έναν ή στον άλλο, την εστίαση και τα τρόφιμα (είτε είναι φρέσκα είτε είναι συσκευασμένα). Δικαιούνται να αξιώσουν ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Αλλά δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αξιώσουν από τον έλληνα συνταξιούχο περισσότερες υποχρεώσεις από εκείνες που έχουν κατοχυρώσει για τους πολίτες τους, στη δική τους χώρα.
Έτσι, χάσαμε το νόημα. Γιατί ενταχθήκαμε στη ζώνη του ευρώ και υπαχθήκαμε στα πολιτικά σύνορα της Ευρώπης; Η Ελλάδα βρίσκεται στο κάτω μέρος όλων των δεικτών που περιγράφουν τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Οι θεωρίες της συνομωσίας, τόσο προσφιλείς στις συζητήσεις στα πολιτικά καφενεία της χώρας, δεν ισχύουν. Είναι, περίπου, γελοίες. Και η αναζήτηση άλλων συμμαχιών και εναλλακτικών δρόμων απέτυχε παταγωδώς. Δεν καταφέραμε καν να πείσουμε τους Ρώσους ηγέτες να εξαιρέσουν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα από το εμπάργκο που έχει επιβάλλει το Κρεμλίνο σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όσον αφορά τον περίφημο αγωγό («τουρκικό» στην Τουρκία και «ελληνικό» στην Ελλάδα, έτσι μας αρέσει!) λίγοι διάβασαν το τελευταίο άρθρο άλλου ενός «Μνημονίου» που υπογράψαμε με τους Ρώσους. «Το παρόν Μνημόνιο δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση, ή οποιοδήποτε άλλο έγγραφο νομικά δεσμευτικό και, ως εκ τούτου, δεν δημιουργεί δικαιώματα ή υποχρεώσεις που διέπονται από το διεθνές δίκαιο». Ορθά, μας προέτρεψαν και οι Κινέζοι, με τη σοφία των Μανδαρίνων δύο χιλιάδων και ετών. «Θέλουμε την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης». Και ο νοών, νοείτω.
Στην πράξη πολύ λίγα μας χωρίζουνε από τους συγκεκριμένους ξένους. Στα ψευτο-παλικαρίσια και ψευτο-λεβέντικα λόγια; Η απόσταση είναι θεόρατη. Χάος ανάμεσά μας!
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 28.6.2015