Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει αποδέκτες υποσχέσεων και διαβεβαιώσεων ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο και ότι η περιβόητη ανάπτυξη μας περιμένει πίσω από τη γωνία. To 2008 μας υποσχόταν ότι η «ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη», το 2009 ότι «Λεφτά υπάρχουν», το 2011 ότι «τα Ζάππεια θα μας σώσουν» και φέτος ότι θα «παίζουμε νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν»…
Όλοι οι πολιτικοί συμφωνούσαν σε δύο σημεία : Πρώτον ότι η κρίση είναι εξωγενής, ότι φταίνε άλλοι και εμείς είμαστε απλά θύματα μιας συνομωσίας και ότι η λύση είναι κοντά. Κανείς δεν τόλμησε να πει ότι ζούσαμε επί χρόνια πέραν των δυνατοτήτων μας, ότι συντηρούσαμε ένα κοστοβόρο και αναποτελεσματικό κράτος και ότι χάναμε κάθε μέρα την ανταγωνιστικότητα μας. Ότι μας ενθάρρυναν να θεωρούμε αυτονόητο να χρηματοδοτούν άλλοι τα ελλείματα μας, να απαξιώνουμε την παραγωγική μας διαδικασία, να εισάγουμε μέχρι και τα κρεμμύδια και ότι η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»…
Η πολιτική τους είχε επίσης ένα κοινό σημείο : αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα και των μισθωτών και αποφυγή όποιας μεταρρύθμισης και ουσιαστικής βελτιωτικής παρέμβασης στο κράτος
Κανένας δεν μίλησε με ειλικρίνεια, εξηγώντας ότι ο αγώνας τής εξόδου από την κρίση θα είναι μαραθώνιος και όχι κατοστάρι και ότι θα χρειαστεί πολύ δουλειά για να βγούμε από το τούνελ. Κανείς δεν τόλμησε να στεναχωρήσει τις ψηφοσυλλεκτικές συντεχνίες και ολιγαρχικά συμφέροντα, ώστε να κατανείμει ισομερώς, δίκαια και αναλογικά τα βάρη.
Ο κάθε λαός μπορεί να δείξει ρεαλισμό και υπομονή όταν έχει ένα πλήρες σχέδιο μπροστά του. Μπορεί να υπομείνει δυσκολίες, όταν ξέρει τι αποτέλεσμα θα έχουν οι θυσίες του. Μπορεί να δεχθεί να αγωνιστεί όταν ξέρει ότι θα έρθει το έπαθλο ευημερίας του. Οι αόριστες υποσχέσεις και ότι κάτι ματώνουμε για τελευταία φορά δεν μπορεί να αποτελέσουν έμπνευση.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι – δανειστές με τον πλουραλισμό των ονομάτων (Τρόικα, Θεσμοί, κλπ..) έχουν τεράστια ευθύνη για αυτή την κατάληξη, αυτό που βιώνουμε σήμερα. Αποδέχτηκαν απλά τα λογιστικά τερτίπια της εκάστοτε κυβέρνησης και συναίνεσαν στο λάθος του να φορτώσουν όλα τα βάρη εκεί που ήταν βολικό να φορτωθούν και δεν πίεσαν για ουσιαστικές και μακροπρόθεσμες λύσεις. Ασχολήθηκαν μόνο με την εξασφάλιση της βραχυπρόθεσμης αποπληρωμής των δανείων τους, έστω κι αν αυτό σήμαινε το μαρασμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Μιμήθηκαν τις ελληνικές κυβερνήσεις στη λογική του να επιβιώσουν την 4-ετία και να προωθήσουν το πραγματικό πρόβλημα για τους επόμενους. Τώρα που βλέπουν ότι η ωρολογιακή βόμβα του χρέους σκάει νωρίτερα, δείχνουν το μαστίγιο, ξεχνώντας το καρότο. Πως μπορείς να εμπνεύσεις και να πείσεις ένα λαό, χωρίς να του προσφέρεις μια προοπτική για την επόμενη μέρα ;
Την Κυριακή, αν τελικά γίνει το Δημοψήφισμα, πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης : μεταξύ του «Ναι» που σημαίνει αποδοχή του απόλυτου καταστροφικού φορο-εισπρακτικού πακέτου και ισοδυναμεί σε ταφόπλακά της κοινωνίας και οικονομίας και του «Όχι» που σημαίνει την ενδεχόμενή πτώχευση, επιστροφή στη Δραχμή και αχαρτογράφητα ύδατα.
Δε με πείθει καμία επιλογή και δε θεωρώ τον εαυτό μου ανεύθυνο για απέχω.
Χρειάζομαι ουσιαστικά και ρεαλιστικά επιχειρήματα για να με πείσουν : Για να ψηφίσω «ναι» θέλω ένα χειροπιαστό σχέδιο, για την επόμενη μέρα, ένα φάρμακο για την αρρώστια των μέτρων που προκαλεί το πακέτο των μέτρων, για ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση, για ένα σχέδιο πακέτο που θα δώσει δουλειές και ανάσα στην αγορά. Δε με πείθει η λογική του να ψηφίσω «ναι» για να μείνουμε εντός του παιχνιδιού της διαπραγμάτευσης. Δε θέλω απλά ένα αναπνευστήρα για να μην πνιγώ. Θέλω να κολυμπήσω…
Για να ψηφίσω «όχι» θέλω ένα χειροπιαστό σχέδιο με την εναλλακτική που έχει να προτείνει η κυβέρνηση, χωρίς νταούλια και ουτοπίες. Να πει αυτά που δεν είπε προεκλογικά, το πού θα βρει χρήματα να χρηματοδοτήσει αυτά που δεν θα χρηματοδοτήσουν οι άλλοι . Το πώς θα λειτουργήσει τα κράτος με ανοιχτές τράπεζες και υγιή οικονομία.
Δουλεύω από τα 14 μου, δε μου έχει χαριστεί τίποτα και έχω μάθει να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Ας κάνουν κι οι άλλο το ίδιο. Θέλω η απόφαση μου να είναι αποτέλεσμα έμπνευσης και όχι εκβιασμού.
Θεωρώ την εκλεγμένη Κυβέρνηση, Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και ελπίζω να πετύχει. Δεν της δίνω όμως άφεση αμαρτιών με ένα «όχι» για ένα ενδεχόμενο φιάσκο. Αλλά ούτε και συγχωροχάρτι στην αντιπολίτευση για τα λάθη της. Θεωρώ επίσης το «δις εξαμαρτείν» μέγα λάθος.
Ζητάω να δω σχέδιο, προοπτική, ρεαλισμό και επιτέλους ειλικρίνεια.
Ζητάω πολλά ;;;
Μιχάλης Βαμιεδάκης
Πρόεδρος & Διευθύνων Σύμβουλος
GRECO DELTANET SERVICES S.A., VITA HOTELS S.A.
Περιφερειακός Σύμβουλός Κρήτης
Εντεταλμένος Σύμβουλος Τουρισμού Περιφέρειας Κρήτης