Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ μια σειρά απο επαγγελματικές τάξεις και φορείς να διαμαρτύρονται για τα νέα μέτρα του νέου μνημονίου.
Απο τους επαγγελματοβιοτέχνες και τους εμπόρους μέχρι τους δικηγόρους, τους αγρότες, τους δημόσιους υπαλλήλους, τους εργαζόμενους γενικώς κλπ
Μάλιστα πολλοί απο αυτούς στην “μαύρη” εβδομάδα του δημοψηφίσματος “βομβάρδισαν” τα Μέσα Ενημέρωσης με ανακοινώσεις – αποφάσεις συμβουλίων με τις οποίες έπαιρναν σαφή και ξακάθαρη θέση: Υπερ της παραμονής στο ευρώ πάση θυσία.
Και παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ασχέτως με τα λάθη της κυβέρνησης, η χώρα παρέμεινε στο ευρώ.
Όμως τώρα που έρχεται η ώρα για τις θυσίες προκειμένου να μείνουμε στο ευρώ. Τώρα που έρχεται η ώρα της πληρωμής του λογαριασμού.
Όλοι αρχίζουν την γνωστή κολοκυθιά…..
Γιατί να πληρώσω εγώ.
Και ποιός να πληρώσει ρε παιδιά.
Δεν ξέρω ας το βρεί η κυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση που κατηγορείται (ίσως και δικαίως) πως σπατάλησε τόσους μήνες προσπαθώντας να διαπραγματευθεί για το συμφέρον όλων εκείνων που την κατηγορούν αφενός για τις πολύμηνες συζητήσεις και αφετέρου για την επιβολή των μέτρων της νέας συμφωνίας.
Κάτι τέτοια είναι που κάνουν κάποιους να σκέφτονται.
Τελικά μας αξίζει να συμμετέχουμε στην Ευρωπαική Οικονομική Ζώνη ή θα πρέπει να μας αφήσουν στην άκρη με τα κακά μας χαρακτηριστικά.
Την αλληλομετάθεση ευθυνών. τον ωχαδελφισμό και την κυριαρχία των απόψεων που λένε:
“Να πάνε τα σκουπίδια όπου θέλουν εκτός απο την αυλή μου” και ” το μόνο που θέλω είναι να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”.
Ναπ.Σ.