Μέσα στο πνευματικό και οικονομικό-πολιτικό “καταχείμωνο” του φετινού καλοκαιριού, ο Αύγουστος, ο μήνας της Παναγιάς, έρχεται να ζεστάνει την καρδιά μας, να στηρίξει τη ζωή μας, να θερμάνει την ελπίδα μας….
Έρχεται πιστός, αθεράπευτα πιστός, στο ετήσιο ραντεβού του, αλλά φέτος πολύ διαφορετικός…
«Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μας ψυχήν και συμφορών νέφη, την ημετέραν καλύπτουσι Πατρίδα…»
Τούτο τον παράξενο Αύγουστο, ο Αυτοκράτορας της Νίκαιας Θεόδωρος B΄ ο Λάσκαρις, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γίνεται, με τον Μεγάλο Παρακλητικό του Κανόνα, το στόμα κάθε Ορθόδοξης και Ελληνικής καρδιάς, ο εκφραστής της πονεμένης και πάντα προδομένης Ρωμιοσύνης, που παλεύει μόνη της σε μια αδυσώπητη θύελλα ατομικών και εθνικών κινδύνων και συμφορών.
Εγκλωβισμένοι στα πολλαπλά προσωπικά και συλλογικά μας αδιέξοδα, πνιγμένοι στην ατομική και εθνική μας μοναξιά, ψάλλουμε την απόγνωσή μας:
«Καί που λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν; Πού προσφύγω; Πού δε και σωθήσομαι;»
Καί εκεί, μέσα στις εκκλησιές και τ` αναρίθμητα εξωκκλήσια, τα γλυκά Αυγουστιάτικα βράδια, με τις αύρες της θάλασσας ή τον ανασαμό των βουνών, ο άρρωστος αυτοκράτορας της εξόριστης Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων μας δείχνει το «που», μας παίρνει στοργικά από το χέρι και μας οδηγεί στα πόδια της Μάνας του Θεού και των Άνθρώπων και μας καλεί να εναποθέσουμε στα πόδια Της τον πόνο και την αγωνία μας, τα πάθη και τις αμαρτίες μας, τους φόβους και τις ανησυχίες μας…
Να ξαναγίνουμε, στην πίστη, παιδιά και να νοιώσουμε κατάβαθα στην ψυχή μας την ασφάλεια που νοιώθαμε στην αγκαλιά της μάνας μας και με εμπιστοσύνη να αναθέσουμε σ`Αυτήν “την πάσαν ελπίδα μας…”!
Τώρα, που“όλοι μας γέλασαν φοβερά, μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά…”, Αυτή μας μένει μόνη ελπίδα και απαντοχή, η Παναγιά μας, η Μητροπάρθενος, Θεόνυμφος και Θεονύμφευτος, η “το φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον”, στην ασέληνη νύχτα της θλιμμένης μας ζωής το φως το χαρμόσυνον, των τρεμάμενων βημάτων μας ο οδηγός και το στήριγμα!
Τι κι’ αν ξέρουμε τόσο λίγα γι’ αυτήν; Τι κι’ αν οι Γραφές ελάχιστες πληροφορίες δίνουν, ελάχιστα λόγια τις αναφέρουν;
Μέσα στην κραυγάζουσα σιωπή της, η Παναγία είναι τόσο δική μας, τόσο κοντά μας, τόσο γνωστή μας!
Στη γλυκιά μορφή της οι Χριστιανοί, σε κάθε τόπο και σε κάθε χρόνο, αποθέτουν στα γόνατά της την ελπίδα τους, παίρνουν κουράγιο, βρίσκουν απαντοχή και αποκτούν πρότυπο αξεπέραστο ταπείνωσης, εγκαρτέρησης και υπομονής..
Μόνο σαυτήν θα βρούμε στις θλίψεις μας παραμυθία, στα αδιέξοδά μας Φανερωμένη σωτηρία, τη ζωοδόχο Πηγή, που θα μας δροσίσει στο καμίνι της ζωής, τη Γοργοϋπήκοο στα αιτήματά μας πρέσβειρα και μεσίτρια, την Πορταίτισσα, που θα μας ανοίξει τη θύρα της εξόδου από τα αδιέξοδά μας, την Οδηγήτρια, που θα μας δείξει τον δρόμο προς τη σωτηρία, την Ελεούσα, που θα μας λυπηθεί, για τις ατομικές και εθνικές μας δυστυχίες, την Ελευθερώτρια, που θα μας λυτρώσει από την σκλαβιά των παθών και της αμαρτίας, την παντοδύναμη Σκέπη και φρουρό, που θα μας προστατεύσει από τους κινδύνους και συμφορές, την Υπέρμαχο Στρατηγό, που θα συντρίψει επιθέσεις και έπιβουλές ορατών και αοράτων «φίλων» και εχθρών…
Η Παναγιά μας!….
Το αγνότερο λουλούδι της ανθρωπότητας, η ιδανική Γυναίκα, η Μάνα, η αποκατάσταση της Εύας, η ανόρθωση των ανθρώπων, η κατάπτωση των δαιμόνων, των Αγγέλων η Κυρία, η Δέσποινα του Κόσμου!
Ας βαδίσουμε προς Αυτήν!
Μας περιμένει, όπως κάθε μάνα το πονεμένο παιδί της…
Καί ενωτίζεται την προσευχή μας:
«Μητέρα, που το μέγεθός σου, επιτρέπει να πάρει
ο πόνος τη μορφή ακύμαντης θάλασσας,
όταν τον αντικρύζεις καθηλωμένο στο Σταυρό,
μη πάψεις να διαμένεις στα μάτια μας,
σήμερα, που δοκιμαζόμενα εκείνα,
χορηγούν σε όλους, την υπέρ πάντα αλήθεια.
Όχι τη λογική των θηρίων,
Αλλά εκείνην του ποιμνίου
Τού καινούριου σου παιδιού,
Μάντρα των θελόντων σωθήναι,
Της παραμυθίας χώρα απέραντη,
καταστόλιστη μ’ όλες τις χάρες της άνοιξης,
επίτρεψε στους δούλους σου την είσοδο,
ώστε να μπορούν όρθιοι,
να συνεχίσουν να άδουν αδιάκοπα,
σε σένα, ευχαριστήριους ύμνους,
Υπέρμαχη σε όλους τους κινδύνους,
Στρατήγισσα».
(Ν. Γ. Πετζίκης)