Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεις πολλά για να αποδείξεις ή να στηλιτεύσεις κάτι.
Το πράγμα φαίνεται από μόνο του,αρκεί να μπορείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει…
Χτες περπατώντας σε μικρή αγαπημένη πόλη της Κρήτης,στον ίδιο δρόμο,σχεδόν δίπλα συνάντησα τις τρεις παρακάτω εικόνες.
Απλές εικόνες της καθημερινότητας μας.
Δυο πόρτες σε παλιά οικήματα που οι ιδιοκτήτες τους φρόντισαν να διατηρήσουν όπως τις έφτιαξε ο μάστορας εκείνης της εποχής,το ’60 ή το ’70.
Και λίγα μέτρα παρακάτω,σε αντίστοιχο παλιό οίκημα, την πόρτα που αντικατέστησε ο ιδιοκτήτης του,με κατασκευή σύγχρονης πόρτας αλουμινίου.
Αυτά έφτιαχναν τότε,
με πενιχρά οικονομικά και λιγότερη τεχνολογία, αυτά φτιάχνουμε σήμερα…
Έτσι αντιλαμβανόταν τότε οι Έλληνες του ’60 την αισθητική,το σεβασμό προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο,έτσι τα αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Χαοτική διαφορά.
Το αλουμίνιο διαδέχτηκε το ξύλο,και η κακογουστιά την καλαισθησία.
Δυστυχώς δεν είναι η μόνη καταγραφή.
Δυστυχώς δεν είναι το μόνο ερέθισμα.
Μας παρέδωσαν φυσικό και καλαίσθητο ξύλο,θα παραδώσουμε κακόγουστο αλουμίνιο.
Τα ίδια και σε τόσα άλλα…
Η Ελλάδα άλλαξε προς το χειρότερο,γιατί έλλειψε η παιδεία, η κουλτούρα ( και όχι η ψευτο κουλτούρα που έχουμε σήμερα ),
γιατί κυριάρχησε η “δηθενιά”,της ουσίας, γιατί η γνώση άφησε την θέση της στην “ξερολίτιδα” και τον επικίνδυνο ωχαδερφισμό.
Όλη η Ευρώπη ανέδειξε και προστάτευσε ως κόρη οφθαλμού την πολιτιστική της κληρονομιά,ενώ εδώ την εκ διώξαμε,την καταδικάσαμε και τελικά την θάψαμε.
“Η αρχιτεκτονική στην Ελλάδα διώκεται (!!!)” όπως είχε γράψει ένας πετυχημένος,ανήσυχος,ψαγμένος και καλόγουστος αρχιτέκτονας του τόπου μας,
και των ημερών μας,ο Μιχάλης Γ.Καφφετζάκης από την Νεάπολη.
Το κακό δεν είναι ότι διώκεται μόνο από τους ” σύγχρονους ” πολεοδόμους αλλά και από τους πολιτικούς πολύ περισσότερο και φυσικά από τους εκτελούντες τις διατάξεις του νόμου.
Με τον καλό μου φίλο Γιώργο Μιχ.Καφφετζάκη (πολιτικό μηχανικό) ,βλέπαμε προχτές κατασκευές κατοικιών και κτηρίων στην Ευρώπη,αλλά και δρόμων πλατειών,πάρκων κ.ο.κ
Είναι κάτι που το κάνω συχνά ως λάτρης της αρχιτεκτονικής και της ανάδειξης τόσο των ιστορικών κτηρίων και αστικών χαρακτηριστικών όσο και ως “κυνηγός” και θαυμαστής της αρχιτεκτονικής που βάζει την σφραγίδα της για την εποχή της,που διαφυλάττει τα “ιερά και τα όσια” και γίνεται πρεσβευτής μιας ιστορίας,ενός πολιτισμού ως Πυξίδα για το αύριο.
Μου έλεγε.
“Αυτό δεν μπορεί να γίνει εδώ,γιατί γιατί… γιατί… γιατί …γιατί…”
“Ούτε αυτό…ούτε αυτό…ούτε και αυτό….”
Και αναρωτήθηκα :
“Μα εκεί,αυτοί σέβονται πολύ περισσότερο το περιβάλλον και τον άνθρωπο από μας,
πως είναι δυνατόν εμείς με τόση πολυνομία κα αυστηρότητα να χουμε πετύχει τόση καταστροφή ενώ όλοι οι υπόλοιποι να χουν φτιάξει αυτά τα καλαίσθητα κτίσματα μέσα στο δάσος,πάνω στο κύμα…(;) έχοντας διαφυλάξει με μοναδικό τρόπο ότι και όσα βρίκαν από τους δικούς τους προγόνους “
Έλεγα πάντα μεταφορικά…
“Δείξε μου το σπίτι σου,να σου πω ποιος είσαι…”
Αυτό το Σπιτι φτιάξαμε,αυτό θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Ας ψάξουμε κι ας θυμηθούμε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας,και τότε θα καταλάβουμε τι φταίει για την κατάντια μας,και ποιο το μέλλον μας.
*Λαική σοφία:
Η λέξη “Κολαούζος” προέρχεται από την Τουρκική Kilavuz και σημαίνει τον οδηγητή, τον οδηγό. Χωριό λοιπόν που φαίνεται δεν χρειάζεται οδηγό για να σε πάει. Σε κάτι δηλαδή που είναι φανερό και αυταπόδειχτο δεν χρειάζεται κολαούζος