Το Μεσοπρόθεσμο, για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, είναι πέντε κρατικοί προϋπολογισμοί μαζί. Κάθε προϋπολογισμός βασίζεται στην εξίσωση “έσοδα – δαπάνες” και καθίσταται ελλειμματικός ή πλεονασματικός ανάλογα με την αποτελεσματικότητά του.
Η πρώτη φάση του Μεσοπρόθεσμου – ο πρώτος εφαρμοστικός νόμος, για να το πούμε …επιστημονικότερα – έχει το χαρακτηριστικό να αναιρεί όλες τις επόμενες φάσεις, στην περίπτωση –κατ’ εμέ βεβαιότητα – που κάτι δεν πάει καλά στους σχεδιασμούς για τις εισπράξεις.
Κι αυτό γιατί αφενός έρχεται έπειτα από έναν καταιγισμό μέτρων που πλήττουν την ελληνική κοινωνία από τον Φεβρουάριο του 2010 – λίγες ημέρες αφότου περήφανα είπαμε όχι στα λεφτά που μας έδιναν οι αγορές και λίγες μέρες προτού μπούμε στο ΔΝΤ – και γιατί αφετέρου τα μέτρα είναι σε τέτοιο βαθμό ισοπεδωτικά που καθιστούν αδύνατη όχι μόνο την επίτευξη των στόχων αλλά και την λήψη νέων μέτρων στη συνέχεια.
Η φοροδοτική ικανότητα της μεσαίας τάξης εξαντλείται, όπως σε αυτήν εξαντλούνται και οι εμπνεύσεις της κυβέρνησης για επιβολή φόρων και περικοπές εισοδημάτων.
Θα σας αναφέρω χαρακτηριστικά περίπτωση φίλου μου ελεύθερου επαγγελματία με εισόδημα περί τις 85.000 ευρώ τον χρόνο μικτά. “Πολλά λεφτά”, θα πείτε και ίσως έτσι να ακούγονται. Στον φίλο μου, ο οποίος έχει οικογένεια με δύο παιδιά, έχουν ήδη παρακρατηθεί από την Εφορία 17.000 ευρώ στο μπλοκάκι του.
Το εκκαθαριστικό του τον υποχρεώνει να πληρώσει άλλες 18.000 ευρώ (!) καθώς δεν είναι μόνο ο επιπλέον φόρος που πρέπει να καταβληθεί, αλλά ο ίδιος και ο λογιστής του έχουν υποχρεωθεί να προχωρήσουν στη λεγόμενη φορολογική αναμόρφωση, βάσει της οποίας μειώνεται ο υπολογισμός διαφόρων εξόδων που έχει πραγματοποιήσει και, μάλιστα, αναδρομικά από 1/1/2010.
Ο ίδιος έχει κάνει περαίωση και έχει ήδη πληρώσει 3.500 ευρώ για αυτόν τον λόγο.
Καλείται επιπλέον να πληρώσει ως έκτακτη εισφορά άλλες 2550 ευρώ, καθώς και άλλα 440 ευρώ ως έκτακτη εισφορά επί του τεκμηρίου του ΙΧ του, επειδή αμάρτησε αυτό να είναι δίλιτρο. Ακόμη, έχει να πληρώσει 1.000 ευρώ τέλος επιτηδεύματος για τα τελευταία δύο χρόνια και …σίγουρα όλο και κάτι άλλο μου διαφεύγει.
Αίφνης, λοιπόν, ένας οικογενειάρχης με εισόδημα 85.000 ευρώ μικτά καλείται να δώσει 22.000 ευρώ στην εφορία, ενώ ήδη έχει δώσει άλλες 20.500. Φορολογείται δηλαδή με συντελεστή 50%, ο οποίος βεβαίως δεν υπάρχει στην επίσημη φορολογική μας κλίμακα.
Έτσι, οι 85.000 ευρώ καθίστανται 42.500 για έναν οικογενειάρχη με δύο παιδιά, ο οποίος πληρώνει και 900 ευρώ το μήνα στο νοίκι.
Ο άνθρωπος αυτός μέχρι πρότινος θεωρείτο εύπορος και πλέον ζορίζεται. Θα κόψει τα ιδιωτικά σχολεία, θα κόψει ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί και, ό, τι κι αν καταφέρει από περικοπές, είναι προφανές ότι πλέον ζει έναν εφιάλτη, καθώς τα εισοδήματά του για τη χρονιά που διανύουμε κάθε άλλο παρά σίγουρα είναι.
Όπως σίγουρο δεν είναι ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί, πια, να πληρώσει τα έσοδα που του έχει “προϋπολογίσει” το Μεσοπρόθεσμο.
Θεωρώ, εν κατακλείδι, ότι πάμε σε ένα νέο αδιέξοδο για την κοινωνία και, βεβαίως, για την οικονομική πολιτική.
Ένα αδιέξοδο που φυσικά δεν θα μπορούσε να αρθεί με το τέχνασμα του ανασχηματισμού και με την τοποθέτηση Βενιζέλου αντί Παπακωνσταντίνου, αλλά μόνο με αλλαγή πολιτικής.
Πολιτικής που υποδεικνύεται από λιγότερο ή περισσότερο αρμοδίους και ενάμιση χρόνο, αλλά που για λόγους που, ειλικρινά, δεν μπορώ να αντιληφθώ, η κυβέρνηση (κάνει ότι;) δεν αντιλαμβάνεται…
ΥΓ. Στο ερώτημα της λεζάντας “Τι γίνεται τον Σεπτέμβριο;” ειλικρινά δεν έχω απάντηση.