Συχνές είναι από την έναρξη της πρώτης πραγματικά δύσκολης περιόδου των τελευταίων ετών, οι αναφορές για την πραγματική κρίση που μας μαστίζει, η υστέρηση θεσμών σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Όλα αυτά τα «καινοτόμα» οι ελληνικές πατέντες περί προσωπικών ή συλλογικών «εγγυήσεων» άφθαρτων ηγετών ή μη διεφθαρμένων κομμάτων που με τον… αδέκαστο χαρακτήρα τους θα μας προστατέψουν από τους πονηρούς που θέλουν να βάλουν το χέρι στα δημόσια βάζα με το μέλι, ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος τα έχει εδώ και δεκαετίες λύσει. Και τα έχει λύσει με τον απλούστερο τρόπο, τόσο απλό που το ένα μετά το άλλο κράτος τον εφάρμοσε: τους ανεξάρτητους θεσμούς.
Όλοι γνωρίζουμε το κύριο θέμα με την επίλυση των παθογενειών της δημόσιας διοίκησης: την καθολική αποστροφή για κάθε μορφή αξιολόγησης. Όπως όλοι στα λόγια είμαστε υπέρ των μεταρρυθμίσεων, αρκεί να μην αφορούν τους τομείς των ενδιαφερόντων μας, όλοι είμαστε υπέρ της αξιολόγησης, αλλά με… διαφάνεια. Πιστοί στο δόγμα της δημιουργικής ασάφειας, όπως εμπνευσμένα ο διατύπωσε ο έκπτωτος πλέον αστέρας, θέλουμε την αξιολόγηση γιατί φυσικά και πιστεύουμε στην αξιοκρατία (αλλά και στις δυνάμεις μας), αλλά για μια στιγμή, που ξέρουμε εμείς ότι εν θα υπάρξουν παρεμβολές στην διαδικασία, ποιος μας εγγυάται πως δεν θα μπουν στη μέση οι γνωστοί παράγοντες με σκοπό την ανέλιξη συγκεκριμένων ατόμων, την προώθηση ορισμένων συμφερόντων; Καθώς λοιπόν ως συνήθως δεν συμφωνούμε ούτε στα αυτονόητα, καταλήγουμε να μην κάνουμε τίποτα. Μονά ζυγά δικά μας! Ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος βέβαια αυτά τα έχει ξεπεράσει, ίσως γιατί στο δημόσιο δεν μπαίνουν με τον ίδιο τρόπο όπως εμείς. Οι ανεξάρτητοι θεσμοί είναι ασπίδα της κοινωνίας, την προστατεύουν από όσους έχουν πονηρές σκέψεις, οι έλληνες όμως… δε μασάμε, τα… ξέρουμε κάτι τέτοια. Με τα μυαλά που κουβαλάμε και με ευθύνη των πολιτικών μας, έχουμε ταυτίσει τις μεταρρυθμίσεις με τις περικοπές, με μάλλον λογική κατάληξη αν και πέντε χρόνια στην κρίση να βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο απ όπου ξεκινήσαμε. Λογικό αφού απλά (τρώγοντας από τα έτοιμα) απλά κάνουμε σημειωτόν…
Για την παρουσία του πρωθυπουργού στη Νέα Υόρκη όλοι ακούσαμε πολλά, η ουσία όμως είναι ότι όλοι οι δυνητικοί επενδυτές είναι πλέον κάτι παραπάνω από επιφυλακτικοί. Πολλοί απ’ αυτούς ακούν Ελλάδα και τρέχουν. Η εντυπώσεις που άφησε δεν ήταν καλές, αυτό είναι ξεκάθαρο, το θέμα όμως είναι πως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι δογματικοί, αλλά πραγματιστές και αφού βλέπουν πως ο κ. Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να περνάει στο εσωτερικό πράγματα, τους κάνει. Ο κ. Τσίπρας προσωπικά πήρε από το λαό την εντολή να κυβερνήσει, προσωπικά τον εμπιστεύονται οι ξένοι. Ανεξάρτητα απ΄ ότι όσοι δεν μπορούν και δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ο κόσμος λειτουργεί, σε ότι αφορά την τσέπη τους το καταλαβαίνουν. Θέλουμε συνεχιζόμενες (αλλά υπερήφανες που έλεγε και ο ξεπεσμένος star) περικοπές και αυξήσεις φόρων ή επενδύσεις που θα δώσουν δουλειές και θα δημιουργήσουν πλούτο;
* Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations