Τα συγκλονιστικά και δυσεξήγητα ,με την κοινή λογική, πολιτικά γεγονότα ,των τελευταίων 8 μηνών, στην πατρίδα μας αποτελούν σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες …
Οι βουλευτικές εκλογές του Γενάρη ,το Δημοψήφισμα του Ιούλη και νέες βουλευτικές του Σεπτέμβρη εξέπεμψαν ,από τον ίδιο αποστολέα ,αντιφατικά ,μεταξύ τους, μηνύματα ,τα οποία απέστειλε ο “σοφός λαός”. σαν νέα Πυθία ,της οποίας οι “χρησμοί” απαιτούν ερμηνείες.
Το πρώτο μήνυμα ήταν ‘ΣΧΙΣΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ”, ‘ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΕΤΙΧ”.
Το δεύτερο μήνυμα ήταν “ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ”
Και το τρίτο ήταν “ΝΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ. ΝΑΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ”.
Φορέας υλοποίησης και των τριών αντιφατικών εντολών ήταν ο ίδιος πολιτικός φορέας.
Αυτός δεν ήταν άλλος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επέδειξε μια απαράμιλλη ευελιξία προσαρμογής , πραγματοποιώντας κυβιστήσεις με την δεξιοτεχνία επαγγελματία ακροβάτη, υπό τις επευθυμίες του πλήθους των ψηφοφόρων.
Γιατί άραγε ο “σοφός λαός” επιδοκίμασε με την ψήφο του ένα πολιτικό σχηματισμό που δεν εφάρμοσε σχεδόν τίποτα από τα οποία του υποσχέθηκε ,προεκλογικά, τον Γενάρη, ροκάνισε τον χρόνο κάνοντας δήθεν “σκληρή διαπραγμάτευση”, μετέτρεψε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε κραυγαλέο ΝΑΙ, διασπάστηκε ,χάνοντας σειρά πρωτοκλασάτων στελεχών του και έφερε τέλος ένα νέο Μνημόνιο σκληρότερο από αυτό που ,υποσχέθηκε , να “σχίσει”;…
Εδώ βέβαια απαιτείται η βοήθεια του επιστημονικού κλάδου της ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ των μαζών, καταδυόμενης στα βάθη του τού θυμικού του λαού μας ,που υπερισχύει πολλάκις της λογικής του και ακόμη στο πέλαγος του κοινού περί δικαίου αισθήματος του, όπως διαμορφώθηκε από την δική του εμπειρία αλλά και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ,που τον βομβαρδίζουν καθημερινά.
Είναι γεγονός ότι ο λαός μας έχει την νοοτροπία ενός ξεπεσμένου ευγενούς ,λόγω της ένδοξης ιστορίας της Ελλάδας ,που παρά τον ξεπεσμό, όμως, διατηρεί τον εγωισμό του και την υπερηφάνεια του παρελθόντος του και συχνά προβαίνει σε πράξεις αυτοκαταστροφής και τυφλής αντίστασης αψηφώντας τους όποιους δυσμενείς συσχετισμούς δυνάμεων, αν δεν του δοθεί μια διέξοδος έντιμης υποχώρησης .
Οι Θερμοπύλες, το Κούγκι ,το Αρκάδι,το ΟΧΙ του ΄40, είναι .ένα μικρό αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα.
Το ξέσπασμα ,λοιπόν, της οικονομικής κρίσης ,τώρα και 6 χρόνια και η βίαιη επιβολή των κανόνων του Μνημονίου , φτωχοποίησε τον λαό μας, οδηγώντας χιλιάδες συμπατριωτών μας στην αυτοκτονία .
Προκλήθηκε, λοιπόν, ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΟΚ , θέτοντας τέλος σε μια ανέμελη εποχή “ευημερίας” ,30 χρόνων, με τα Μεσογειακά προγράμματα , τα γαλαντόμα κοινοτικά πλαίσια στήριξης(Πακέττα Ντελόρ ,Σαντέρ κλπ ), τις γεωργικές επιδοτήσεις ,την είσοδό μας στην ΟΝΕ (με το σπαθί μας ,όπως μας είπαν) ,την επιτυχή διοργάνωση των λαμπρών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 , την κατασκευή τεράστιων δημόσιων έργων(Μετρό, Γέφυρα Ρίου ..κλπ).
Δυστυχώς ,ο πακτωλός αυτών των χρημάτων διοχετεύτηκε,σε μεγάλο ποσοστό , στην κατανάλωση και όχι σε υποδομές με ανταποδοτικότητα.
Αυτές λοιπόν οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που ηγήθηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια της ευημερίας ,κλήθηκαν να εφαρμόσουν το σκληρό Μνημόνιο και τις επιπτώσεις από το μεγάλο δημόσιο χρέος .
Ένας λαός συνηθισμένος στις πολυποίκιλες παροχές ,υποχρεώθηκε να υποφέρει από το γεγονός ότι ενώ τα έσοδα του μειώθηκαν κατακόρυφα και δραματικά ,οι υποχρεώσεις του αυξήθηκαν δεχόμενος, παράλληλα και μια πρωτοφανή φοροεπιδρομή.
Τα μη προνομιούχα και λιγότερο προνομιούχα κοινωνικά στρώματα , έπαθαν “σύνδρομο υστέρησης”, από την έλλειψη ρευστού χρήματος ,από τις νέες κακές οικονομικές συνθήκες αντιμετωπίζοντας πρόβλημα επιβίωσης και διέρρηξαν οριστικά τις σχέσεις τους με τις πολιτικές δυνάμεις που υποστήριζαν τόσα χρόνια, θεωρώντας ότι έχασαν την ψυχή τους, αφού μεταλλάχθηκαν σε άκρως νεοφιλελεύθερες …
Οι πολιτικές αυτές,λοιπόν, δυνάμεις ,που λίγο πρίν ήταν ένας “χουβαρντάς Άγιος Βασίλης” με πολλά δώρα ,τώρα προκαλούσε πια την λαϊκή δυσαρέσκεια με το αδειανό του σάκκο…
Τότε αποκαλύφτηκαν ,(συμπτωματικά;)και οι υποθέσεις διαφθοράς ,από τις προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων ,ολίγων επίορκων ατόμων ,αρκετών όμως , να σπιλώσουν το σύνολο του παλαιού πολιτικού κόσμου σαν κλέφτες, τον οποίο ο λαός μας θεώρησε ως υπεύθυνο της φτωχοποίησης του.
Ενώ βέβαια το τεράστιο δημόσιο χρέος προκλήθηκε κατά βάση από πλουσιοπάροχες πολιτικές , τις αυξήσεις μισθών πολύ πιο πάνω από την αύξηση του ΑΕΠ και εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο, που υπαγορεύονταν από το άγχος της επανεκλογής των κυβερνώντων και τα ισχυρά συνδικάτα , που κρατούσαν σε ομηρία τις κυβερνήσεις ,με την απειλή ότι “εμείς που σας βγάλαμε θα σας ρίξουμε”, αλλά και το δαπανηρό σύστημα υγείας και η ίδρυση πολλών ΑΕΙ και ΤΕΙ ,με κριτήρια την ψηφοθηρία ο παλαιός πολιτικός κόσμος κρίθηκε “ένοχος μέχρι και για εσχάτη προδοσία…”.
Είχε βρεθεί ο “αποδιοπομπαίος τράγος”…
Μεγάλο λάθος των παλαιών πολιτικών ,τότε, ήταν ότι αντί να παρουσιάσουν το μνημόνιο σαν ένα αναγκαίο κακό εργαλείο εξόδου από την κρίση , για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, το διαφήμιζαν σαν ΦΕΤΙΧ και ιερή αγελάδα , και νέα μεγάλη ιδέα και ότι αν δεν μας επεβάλλετο “έπρεπε να το εφεύρουμε”,
Προέβαλλαν, σαν υπέρτατο στόχο, την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ,σε ένα λαό που είχε υποστεί το σοκ της νεοφτωχοποίησης , “εν μιά νυχτί”,
με παράλληλη αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και γιγάντωση της ανεργίας ,γεγονός που επιβεβαίωνε την πεποίθηση για την νεοφιλελεύθερη στροφή τους .
Μέσα σε αυτό το ζοφερό πολιτικό κλίμα μία πολιτική δύναμη ,μικρή μέχρι χθές , έκτισε πολιτική καριέρα πάνω στην απελπισία και τον πόνο του λαού μας, από τις βάναυσες επιπτώσεις του Μνημονίου, ενώ η ψυχική αποξένωση των μη προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων ,από τις παλαιές πολιτικές δυνάμεις , μεγάλωνε, μη συγχωρώντας τις για την φτωχοποίηση του
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε, σε ένα απελπισμένο λαό ,το “σκίσιμο του Μνημονίου” και επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στα επίπεδα του 2008,μεταμορφωμένος σε ΖΟΡΟ ή ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ.
Ο πάντα ευκολοπίστευτος λαός μας ,ζήτησε καταφύγιο σε λυτρωτικούς μύθους .Του αρέσουν να του χαϊδεύεις τα αυτιά με ωραία λόγια Φθάνει να μην του θυμίζεις “οικεία κακά”.
Σαν τον μύθο της γοργόνας
Αν της απαντούσες στο ερώτημα της ότι “ζει και βασιλεύει ο βασιλιάς Αλέξανδρος” ,όλα καλά .
Αλλοίμονο αν της απαντούσες ότι δεν ζεί , θα βύθιζε το καράβι…
Έτσι μέρος του λαού μας είδε την ελπίδα, που έψαχνε στην απελπισία του ,στο ,πρόσωπο τού νέου σε ηλικία αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα και μαγική έξοδο από την κρίση και τον θεώρησε σαν το “θείον βρέφος”….
Ενώ οι παλαιές πολιτικές δυνάμεις περιέγραφαν, ίσως για πρώτη φορά την δραματική κατάσταση της οικονομίας και τον κίνδυνο ενός GREXIT ,με περίσσια επικοινωνιακή μαεστρία ,σαγηνευτικό διαρκές χαμόγελο μιας αδικαιολόγητης αισιοδοξίας ,με μεθόδους life style έπεισε ένα σημαντικό τμήμα του λαού μας ότι “ζει η ελπίδα”.
Ότι έδωσε “ομηρικές” μάχες με τους τοκογλύφους δανειστές μας ,οι ,οποίοι τον πίεζαν αφόρητα ,εξάντλησε όλα τα περιθώρια και έστω και αν δεν τα κατάφερε τελικά ,γιατί τον πολέμησαν “ο Σόϊμπλε και οι καναλάρχες”,πάντα πρέπει να εφευρίσκεται ένας εξωτερικός εχθρός, εγγυάται ότι θα εφαρμόσει ηπιότερα και πιο ανώδυνα ,για τον λαό, το μνημόνιο που θα “έσκιζε” με ένα άρθρο …
Με πλήρη επίγνωση της αδυναμίας εφαρμογής των προεκλογικά υπεσχημένων ,πρόβαλλε σαν μεγάλη επιτυχία τις 100 δόσεις των ληξιπροθέσμων οφειλών ,που είχε ήδη εφαρμοστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, την επιδότηση νοικοκυριών για την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και γενικότερα κάποιων ενεργειών προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Δηλαδή πρόσφερε “από το μείζων το έλασσον”…
Επικαλέστηκε ότι εκβιάστηκε από τους δανειστές μας .
Αλλά τι είδος εκβιασμού είναι αυτό που γίνεται μετά από μακρά διαπραγμάτευση ,αλλεπάλληλα ραντεβού καί όπου ο εκβιαζόμενος και όχι ο εκβιαστής αποχωρεί ,τελικά, με ένα πακέτο με 86 δις ΕΥΡΩ.
Επικοινωνιακά κατάφερε να πείσει ένα σημαντικό τμήμα του λαού μας ότι είναι οι προστάτης του φτωχού λαού, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων, ενώ αυτός κύρια πλήττεται από την ανεργία, παρά την αλλοπρόσαλλη και αποτυχημένη πολιτική τους των capital controls ….
Κατάφεραν, λοιπόν, όμως να εγγράψουν στο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ πολλών πολιτών ότι είναι ο νέος ΔΑΒΙΔ που τόλμησε να τα βάλλει με τον ΓΟΛΙΑΘ…
Ενας μύθος πολύ προσφιλής στον λαό μας.
Σε μια τέτοια άνιση μάχη ,που καταλήγει κατά κανόνα υπέρ του Γίγαντα ,μόνο στον μύθο της παλαιάς Διαθήκης νίκησε ο Δαβίδ, οι θεατές ,ανεξαρτήτως αποτελέσματος χειροκροτούν τον μικρό Δαβίδ για το θάρρος και θράσος του.
Ετσι οι Έλληνες ψηφοφόροι ,”θεατές” ψήφισαν …Δαβίδ.
Επίσης έπεισε πολλούς ότι για την κρίση φταίει το Μνημόνιο και όχι το αντίστροφο και για αυτό υπεύθυνο είναι το παλαιό πολιτικό σύστημα ,που πρέπει να “τελειώνουμε με αυτό”.
Ενώ γνωρίζει ότι στην οικονομική κρίση συνέβαλλε ,ως αντιπολίτευση και η Αριστερά η οποία υιοθετούσε και με κινητοποιήσεις και καταλήψεις επέβαλλε , την αποδοχή κάθε συντεχνιακού ,δικαίου η μη , αιτήματος των συνδικάτων ,ενώ ο κρατικός κορβανάς ήταν μισοάδειος και οι κυβερνήσεις κατέφευγαν στον εξωτερικό δανεισμό…
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η “πρώτη φορά αριστερά” αποτυγχάνει μεν παταγωδώς στην ρεαλιστική πραγματικότητα αλλά επιτυγχάνει στην φανταστική σφαίρα του θυμικού ,του συναισθήματος και των προσδοκιών του λαού μας ,που αρέσκεται να συγχέει τον μύθο με την πραγματικότητα.
Αποδείχτηκε λοιπόν ότι η καλή γνώση της ψυχολογίας των μαζών ήταν το κλειδί για να ανοίξει ο ΣΥΡΙΖΑ την πόρτα του Μαξίμου .
Η υπερψήφιση του νέου μνημονίου από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ,πλην του ΚΚΕ, θεωρήθηκε επιτυχία για τα παλαιά κόμματα εξουσίας ,αφού θα απέβαλλαν ,από πάνω τους , την συκοφαντία του ΣΥΡΙΖΑ για “πουλημένους”, “γερμανοτσολιάδες” και “προδότες” .
Ενώ, όμως, και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ το υπερψήφισε ,δίδεται ακόμα και σήμερα η εντύπωση ότι η σημερινή αντιπολίτευση τον προτρέπει στην πιστή εφαρμογή του μισητού μνημονίου,σαν επιστάτης , υφιστάμενη νέο πολιτικό κόστος , ενώ αυτός το εφαρμόζει δήθεν χωρίς να το θέλει πραγματικά ,αναθεματίζοντας το ,υποσχόμενος ήπια και ανώδυνη εφαρμογή του με την επίκληση εφεύρεσης “ισοδυνάμων” που είναι το νέο τρύκ παραπλάνησης ,κερδίζοντας την μάχη σε επικοινωνιακό και ψυχολογικό επίπεδο.
Ένα νέο μνημόνιο που αυτός το διαπραγματεύθηκε και αυτός το υπέγραψε.
Βέβαια “στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό” και αργά ή γρήγορα η πολιτική αυτή θα κριθεί εκ του τελικού αποτελέσματος, το οποίο θα μετρηθεί από τους αρμοδίους για αυτό, ώστε να εκταμιευθούν οι πολυπόθητες δόσεις και τότε η θα δικαιωθούν τους εμπνευστές της ,είτε θα “κάτσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του”…
Ευχόμαστε βέβαια να είναι επιτυχής γιατί “ποιος θα ξαναρχίζει πάλι από την αρχή”. Θα είναι όμως ; Ίδωμεν…
Είναι γεγονός ,βέβαια, ότι οι όποιες κινήσεις και ενέργειες των πολιτικών κομμάτων πρέπει να συνεκτιμούν το λαϊκό αίσθημα και την ψυχολογία των μαζών, αν θέλουν να μην αποκοπούν από τις λαϊκές μάζες ,κάτι που φαίνεται να γνωρίζει καλά “η πρώτη φορά αριστερά”, ασκώντας ένα απροκάλυπτο λαϊκισμό.
Η διαφορά μεταξύ “του χυδαίου λαϊκισμού”, που εμπαίζει και εξαπατά ,από τη μια και της συνεκτίμησης του “κοινού περί του δικαίου και του πρακτέου λαϊκού αισθήματος”,από την άλλη, ενώ είναι μεγάλη ,υπάρχει κίνδυνος ,αν δεν προσέξουμε ,να γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία.
Σωστό πολιτικά και κοινωνικά είναι να αποφεύγουμε ,μετά βδελυγμίας το πρώτο αλλά να μην υποτιμούμε και να συνεκτιμούμε το δεύτερο.
Τα πολιτικά κόμματα , άλλωστε, σαν τον μυθικό ΑΝΤΑΙΟ, αντλούν την δύναμη τους από την λαϊκή τους βάση και την χάνουν αν αποκοπούν από αυτήν…