Η χώρα μας και η κοινωνία που έχουμε φτιάξει και διατηρούμε , γιατί σε κάποιους αρέσει , ενώ άλλοι μάλλον ζουν στο δικό τους κόσμο και δεν έχουν καταλάβει τι «παίζει», έχουμε να το λέμε πως δεν είναι ό,τι και ό,τι. Θέλω να πω πως είναι μια κοινωνία και μια πραγματικότητα που , όπως και να το κάνουμε , μας κρατάει σε μια εγρήγορση , «στην τσίτα» , σε βαθμό να μη βαριόμαστε . Τι να μας πουν και οι φίλοι μας οι Σουηδοί που βαριούνται , που όλα λειτουργούν ρολόι στη χώρα τους . Εδώ το αίμα «βράζει» συνεχώς και σε κάθε περίσταση.
Στο δρόμο βλέπουμε τα παιδιά καθισμένα στο μπροστινό κάθισμα ή λυτά στο πίσω .Κανείς δεν ελέγχει , κανείς δε νοιάζεται . Μόνο όταν τα βγάζουμε νεκρά από τα τροχαία ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα οι υπεύθυνοι, ενώ οι άλλοι λέμε «αχ , το καημένο». « Τι άτυχο που ήταν».
Γύρω μας υπάρχουν διάφοροι κομπλεξικοί που έχουν εξουσία στα χέρια τους , μας ταλαιπωρούν και μας κάνουν τα νεύρα «φιόγκο» . Παντού βρίσκονται και σε όλα τα επίπεδα , «ταμπουρωμένοι» πίσω από το «γράμμα» του νόμου και τις «πλάτες» αυτών που τους έβαλαν εκεί.
Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τις κατάφωρες αδικίες σε διάφορα επίπεδα αλλά ή δεν αντιδράμε ή, όταν αντιδράμε, βλέπεις να συσπειρώνονται οι «κλίκες» και εσύ να γίνεσαι ο γραφικός, ο «προβληματικός» . «Και τι θα καταφέρουμε ;» , σκεφτόμαστε . Πάλι τα ίδια και τα ίδια . Οι μισοί δεν αντιδρούν , γιατί έχουν συμφέροντα , οι άλλοι , γιατί αδιαφορούν και λίγοι γιατί φοβούνται. Και όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις σαπίλα , εξυπηρετήσεις , μέσον , καφρίλα .
Και όσοι φωνάζουν και διαμαρτύρονται , που είναι οι εξαιρέσεις , αφήνονται μόνοι και δακτυλοδεικτούμενοι από τους βολεμένους , τους αδιάφορους αλλά και τους φοβισμένους . Γιατί όσοι δε μιλούν έχουν την ίδια ευθύνη, για μένα, με αυτούς που κάνουν τα αίσχη .
Και υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι σε αυτή την ελληνική κοινωνία, σε διάφορα επίπεδα και διάφορους τομείς, που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει και ως οφείλουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Και λίγοι το καταφέρνουν .Γιατί δεν τους αφήνει η σαπίλα , η καφρίλα και οι «κλίκες» που βρίσκονται μέσα και έξω από τις υπηρεσίες , παντού και ΠΑΝΤΑ.
Και πού καταλήγουμε ;
Καταλήγουμε ότι σε αυτή τη χώρα , για να επιβιώσεις σωματικά και ψυχικά πρέπει να ξεχάσεις τις αξιες που ίσως σου έδωσαν , όταν ήσουν παιδί . Πως πρέπει να μάθεις και το παιδί σου να τις ξεχάσει . Να μάθεις στο παιδί σου να αδιαφορεί για την αδικία ή να την καταπίνει αμάσητη, γιατί κανείς δε θα το στηρίξει, όταν θα θέλει να την πολεμήσει, αλλά θα βρει και τον μπελά του . Θα το μάθεις να μη μιλάει « βλέπε , άκου , σώπαινε» .Ετσι θα πορευόμαστε κάνοντας κύκλους γύρω από τον κακό μας εαυτό στο άπειρο , εκτός και αν σε διάφορα επίπεδα της ζωής μας αρχίσουμε να μιλάμε , να διεκδικούμε , να αναδεικνύουμε το προβληματικό , να υποστηρίζουμε αυτόν που το αναδεικνύει .
Γιατί , αν αφήνουμε τη σαπίλα να υπάρχει , ακόμα και αν νομίζουμε πως δε μας αφορά και δε μας επηρεάζει , να είστε σίγουροι πως είναι θέμα χρόνου να «εισπράξει» ο καθένας από εμάς το «μερίδιο» από τα δεινά που προκαλεί ή τα προβλήματα που δεν «αφήνει» να λυθούν .
Αυτή η κοινωνία ανήκει σε όλους . Τα λυτά παιδιά στα καθίσματα πρέπει να τα βλέπουμε σαν δικά μας παιδιά .Θα τα αφήνατε τα παιδιά σας , για παράδειγμα , λυτά στο αυτοκίνητο με κίνδυνο να τα χάσετε για πάντα στην επόμενη διασταύρωση;
Μιλήστε , φωνάξτε , αντιδράστε !
Ας μην τα περιμένουμε όλα από τους Άλλους .
Και ποιοι είναι αυτοί οι Άλλοι τελικά ;
Aπό αυτή την κοινωνία δεν προέρχονται και αυτοί ;
Δυστυχώς , από αυτήν την κοινωνία προέρχονται .Γιατί αν είχαν έρθει από τον πλανήτη Άρη ίσως και να μπορούσαμε να στηρίξουμε ελπίδες πάνω τους .
Οι ίδιοι «λουζόμαστε» τους ανθρώπους , τη νοοτροπία και την κοινωνία που έχουμε «χαλάσει»