Εν μέσω μιας οικονομικής κρίσεως, της οποίας ο πυθμένας δεν έχει φανεί ακόμα, το μέγεθός της εξάλλου θα αποτιμηθεί μετά την παρέλευσή της (εάν κάποτε συμβεί), όλοι αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε, τι πρέπει να παράξουμε, πώς να κυβερνηθούμε, πως θα βρουν δουλειά οι άνεργοι, πως θα διασωθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα, πως θα φανεί στον ορίζοντα αυτή η περιβόητη και πολυπόθητη πλέον ανάπτυξη. Όλοι και όλα μας φταίνε και κυρίως οι ξένοι που δεν μας αγαπούν, που δεν μας βοηθούν, που θέλουν να μας κατακτήσουν με τις οικονομίες τους και δεν μας δανείζουν πλέον.
Πολλά κακώς κείμενα μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση και φταίμε εμείς που δεν τα αλλάξαμε από μόνοι μας φθάνοντας στην εξωτερική επιβολή, την οποία, μερικοί φανατικοί την ονομάζουν-όχι αδίκως υποτέλεια.
Το μεγαλύτερο κακό, που ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα και το οποίο είναι η αιτία της δημιουργίας των κακώς κειμένων, είναι η μορφή του πολιτεύματος.
Να κυβερνάται δηλαδή μια χώρα σαν την δική μας, στην κατάσταση που βρίσκεται – με τον ενδοφλέβιο ορό και την μάσκα οξυγόνου – βάσει της αρχής της δεδηλωμένης, βάσει δηλαδή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που δεν είναι σταθερή, που στηρίζεται σε πλειοψηφία, συνήθως, μιας δεκάδος το πολύ βουλευτών, που απειλούν να ρίξουν την κυβέρνηση και τον εκάστοτε πρωθυπουργό εάν δεν τους υπουργοποιήσει. Έχουμε εν ολίγοις έναν πρωθυπουργό που εξαρτάται από 5-6 βουλευτές, αναγκαζόμενο έτσι από την πρώτη ημέρα της εκλογής του να σκέφτεται εάν καταφέρει να κυβερνήσει για ένα εξάμηνο και πως θα επανεκλεγεί. Μπορεί κάτω από τέτοιες συνθήκες να κυβερνήσει; να παράξει έργο; να λάβει δυσμενή μέτρα (εάν χρειαστεί) για τον λαό, για τους ψηφοφόρους του;
Είναι ρομαντικό και ουτοπία και εάν παρά ταύτα κάνει την υπέρβαση, θα αυτοκτονήσει πολιτικά.
Επιλέγει λοιπόν την άλλη οδό, την φθηνή και εύκολη, την πεπατημένη, αυτή του λαϊκισμού, με μοναδικό του μέλημα την μακροημέρευσή του στο Μέγαρο Μαξίμου.
Τα αποτελέσματα γνωστά, τα ζήσαμε και τα ζούμε στο πετσί μας και ο χρόνος περνά εις βάρος μας, βαδίζοντες ολοταχώς ως χώρα στην καταστροφή.
Τι θα άλλαζε αν είχαμε Προεδρική Δημοκρατία αφού η νοοτροπία μας δεν αλλάζει; θα μπορούσε να πει κάποιος.
Η απάντηση είναι ότι το πολίτευμα θα διαμόρφωνε αναγκαστικά και την νοοτροπία μας, θα την άλλαζε, θα μας ανάγκαζε να σκεφτούμε αλλιώς, να είμαστε πλέον σοβαροί στις πολιτικές μας αποφάσεις και επιλογές και όχι να κτυπούμε άκριτα παλαμάκια στον κάθε αρχηγό, βουλευτή, κομματάρχη, παράγοντα.
Προεδρική δημοκρατία έχουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γαλλία, η Κύπρος και προσπαθεί να γίνει η γείτονα Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν. Σε σχετική δημοσκόπηση το 2007, οι πολίτες αποδέχονται το σύστημα αυτό (της Προεδρικής Δημοκρατίας) σε ποσοστό 46,8% έναντι του ισχύοντος, της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας 39,9% και της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας σε ποσοστό 11,6%. Προσοχή: σε περίοδο πλήρους οικονομικής άνθισης (στρεβλής μεν) των πάντων!!
Η Προεδρική Δημοκρατία αφενός είναι πιο κοντά προς την άμεση Δημοκρατία που γεννήθηκε στην χώρα μας και αφετέρου, θα μπορούσε να δώσει μια άλλη ώθηση στα πολιτικά πράγματα και κυρίως, θα μπορούσε να δρομολογήσει αλλαγές (περιορισμός θητειών προέδρου, ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού, διάρρηξη των ανίερων πελατειακών δεσμών της σημερινής πολιτικο-οικονομικής ελίτ, πλήρη διάκριση των εξουσιών, καθιέρωση της απλής αναλογικής, ανεξαρτησία της γνώμης των βουλευτών, νομοθέτηση σύμφωνα με την απόλυτη πλειοψηφία των αντιπροσώπων του λαού, κ.α.), που πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να θεσμοθετηθούν εάν διατηρηθεί το παρόν Πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Αντιθέτως η Προεδρευόμενη Δημοκρατία είναι ένα ολιγαρχικό ουσιαστικά σύστημα που «γέννησε» και κατόπιν στηρίχτηκε σε μια πολιτική ελίτ με χαρακτηριστικά οικογενειοκρατίας, νεποτισμού και κλειστής κάστας. Ένα σύστημα που στηρίζεται σε πολιτικές ισορροπίες τρόμου και έχει θεσμοποιήσει την έννοια του πολιτικού κόστους. Ένα σύστημα που χρειάζεται την ενισχυμένη αναλογική για να υπάρξει. Ένα σύστημα ανίκανο στην πράξη να εφαρμόσει την απαραίτητη διάκριση εξουσιών και επομένως ένα σύστημα άδικο και αναξιοκρατικό. Ένα σύστημα τέλος, ανίκανο λόγω δομής να θεσμοθετήσει τακτική ημερομηνία εκλογών, περιορισμό θητειών Πρωθυπουργού, ενιαία νομοθεσία για την δομή και λειτουργία των κομμάτων που να τηρείται και τέλος, ένα σύστημα που έχει λόγους να ελέγχει την Δικαιοσύνη, αφού πρέπει να διατηρεί αλώβητο ένα ολόκληρο πλέγμα διαπλεκόμενων συμφερόντων και ατόμων που έχει ανάγκη για να επιβιώνει και να αναπαράγει την εξουσία του.
Ο λαός λοιπόν, αν θέλει να καλυτερέψει τις συνθήκες διαβίωσής του και να εξυγιάνει το σαθρό πολιτικό σύστημα, να πάψει να κάνει απεργίες και πορείες για το θεαθήναι και για τις εντυπώσεις, να συσπειρωθεί και δυναμικά να απαιτήσει ευρεία συνταγματική αναθεώρηση με αλλαγή του Πολιτεύματος από την Προεδρευόμενη (Πρωθυπουργική) στην Προεδρική Δημοκρατία.
Το συντομότερον δυνατόν γιατί οι καιροί ου μενετοί…….
- Ο Μανώλης Νικολούδης είναι Δικηγόρος