Οι αξίες και οι θεσμοί μιας κοινωνίας εδράζονται στην παιδεία. Οι όποιες παθογένειες της κοινωνίας αντανακλούν τις δυσλειτουργίες της παιδείας.
Η σημερινή εικόνα της χώρας μας το αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο.
Αν, λοιπόν θέλουμε μια άλλη κοινωνία στην οποία δε θα επικρατούν η ιδιοτέλεια ,η διαφθορά και το βόλεμα ,η οποία δε θα μαστίζεται από την αδικία ,τη φτώχεια και την ανεργία ,στην οποία δε θα κυριαρχεί ο εθνικισμός και ο ρατσισμός η οποία δε θα κατατρύχεται από την ημιμάθεια, την αναλγησία για τον άλλο και τον παρωπιδισμό .
Τότε επιβάλλεται να επαναχαράξουμε από τα θεμέλια την εκπαιδευτική μας πολιτική χωρίς κομματικές σκοπιμότητες και μυωπικές μεθοδεύσεις … Επιβάλλεται στροφή στην ανθρωπιστική παιδεία στην παιδεία του ήθους που δεν θα ισοπεδώνει και δε θα μαζικοποιεί αλλά θα προωθεί τη συνεργασία των ανθρώπων και των λαών…..
Ας διαβάσουμε όλοι προσεκτικά την αγωνία μιας από τις χιλιάδες εξαίρετες δασκάλες και τις σοφές αλήθειες των μικρών μαθητών .
Ας ακούσουμε επιτέλους τα θέλω των παιδιών μας………..
Σημείωμα της δασκάλας
Η ζωή στην τάξη είναι συναρπαστική για το δάσκαλο αλλά καθόλου εύκολη! Κάθε μέρα είναι μία περιπέτεια, ένα ταξίδι με πολλούς προορισμούς, μια παράσταση χωρίς σενάριο, γεμάτη απρόοπτα, όπου έχουμε χρέος να γοητεύουμε και να κερδίζουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός πολύ δύσκολου κοινού.
Τα παιδιά μας είναι επαναστατημένα! Η πειθαρχία και η επιβολή της εξουσίας του δασκάλου, ο φόβος και η τιμωρία δεν θεωρούνται πια παιδαγωγικές αρετές. Ο σεβασμός δεν χαρίζεται σε κανέναν, πρέπει να τον κερδίζουμε “με το σπαθί μας” και να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και κατανόησης με τα παιδιά. Διαφορετικά δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας, που είναι κι αυτοί πολύπλοκοι στην εποχή μας.
Δεν αρκεί πια να πει ο μαθητής το μάθημα απέξω, πρέπει να μάθει να σκέφτεται και να καταλαβαίνει τον κόσμο, να αυτενεργεί κι όχι απλά να αναπαράγει, να κρίνει και να παίρνει υπεύθυνες αποφάσεις, να προτείνει δικές του ιδέες και να τις υλοποιεί!
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αρνητικό! Το όραμα ενός τέτοιου σχολείου μας δίνει δύναμη να προσπαθούμε κάθε μέρα με νέα όρεξη να βάλουμε έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στο χτίσιμο του μέλλοντος, γιατί τα παιδιά μας είναι το μέλλον!
Εμείς οι μεγάλοι είμαστε γεμάτοι με “πρέπει”! Τα παιδιά είναι γεμάτα με “θέλω”!
Ας σεβαστούμε τα “θέλω” των παιδιών για να σεβαστούν κι αυτά τα δικά μας “πρέπει” κι έτσι η ζωή θα πάει μπροστά! (Δασκάλα : Κατερίνα Κοπιδάκη)
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ “ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ”!!!
Θέλουμε το σχολείο μας να είναι “μέσα στη ζωή” και η ζωή να είναι μέσα στο σχολείο μας!
Θέλουμε να χάνουμε μάθημα, γιατί μάθημα για μας σημαίνει βαρεμάρα στην τάξη και πολλή δουλειά στο σπίτι!
Θέλουμε να είμαστε παιδιά, κι όχι οι σκληρότερα εργαζόμενοι στη χώρα μας!
Θέλουμε να βρίσκουμε καινούρια και διαφορετικά πράγματα να κάνουμε!
Θέλουμε να μην είναι το σχολείο σκέτη ρουτίνα! Η ρουτίνα σκοτώνει τη ζωντάνια και το ενδιαφέρον μας!
Θέλουμε να σκεφτόμαστε, να φανταζόμαστε και να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας μέσα στην τάξη, να ακουγόμαστε κι όχι μόνο να ακούμε!
Θέλουμε να παίζουμε περισσότερο στο σχολείο και όχι μόνο στο διάλειμμα!
Θέλουμε στην τάξη να ρωτάμε, να ψάχνουμε, να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε. Αυτό για μας είναι παιχνίδι!
Θέλουμε να κάνουμε δραστηριότητες έξω από το σχολείο, εκεί που βρίσκεται η “πραγματική” ζωή!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε περισσότερο το σώμα και τα χέρια μας, να αθλούμαστε, να φτιάχνουμε κατασκευές, να ζωγραφίζουμε, να βάφουμε, να χτίζουμε…, να παράγουμε “χειροπιαστά” δημιουργήματα!
Θέλουμε να ξεφεύγουμε από τα βιβλία και τη αποστήθιση έτοιμων γνώσεων και να μαθαίνουμε με σύγχρονους τρόπους!
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε μέσα στην τάξη νέες τεχνολογίες, να έχουμε πρόσβαση στο διαδίκτυο με διαδραστικό τρόπο!
Θέλουμε το σχολείο, εκτός από βαθμούς, να μας δίνει όραμα και αισιοδοξία για το μέλλον, πίστη στον εαυτό μας, κατανόηση στη διαφορετικότητα μας, φιλίες για μια ζωή, όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια…
