«Την επιβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, καθώς και την επαναξιολόγηση από μηδενική βάση του τρόπου επιλογής, μέσω ΑΣΕΠ, δασκάλων – καθηγητών που επελέγησαν πριν από 15 χρόνια, προτείνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, με άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ», έγραψαν τα ρεπορτάζ και πλην ολίγων εξαιρέσεων εξεγέρθηκαν εναντίον του και οι… πέτρες.
Καθώς όλοι πλέον αναγνωρίζουμε ως γεγονότα αδιαμφισβήτητα πρώτον, το ότι η εικόνα της παιδείας μας σήμερα είναι η εικόνα της κοινωνίας μας αύριο και δεύτερον, το ότι η εικόνα της παιδείας μας σήμερα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί επαρκής, η αναγκαιότητα των ριζικών αλλαγών είναι σαφής. Το ότι σιγά σιγά δημιουργείται και στον ΣΥΡΙΖΑ μια κρίσιμη μάζα στελεχών που αναγνωρίζει πως λύση στα προβλήματα μας δεν είναι η «μαχητική διεκδίκηση» (σαν αυτή που έφερε τον κ. Τσίπρα στην κορυφή των κακών διαπραγματευτών στη σχετική λίστα του πανεπιστημίου του Harvard), αλλά η κατόπιν σοβαρής μελέτης επιλογή από εμάς τους ίδιους, της καλύτερης, για εμάς τους ίδιους, λύσης, είναι θετικό.
Το δυστύχημα στην περίπτωση του κράτους μας είναι η έλλειψη ενός στρατηγικού σχεδιασμού, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη συλλογικότητας και συνέχειας. Τα τεκταινόμενα στον κρισιμότερο για την μακροπρόθεσμη επιβίωση του έθνους τομέα, στην παιδεία, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Κάθε υπουργός, που περνάει από το κρίσιμο αυτό πόστο, όνειρο έχει να αφήσει τη… σφραγίδα του, να φέρει την… επανάσταση του, να κάνει βρε αδερφέ τη δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Σαν καταραμένο από την εποχή του Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργού του Ελευθέριου Βενιζέλου, που εκτοξεύτηκε πολιτικά χάρη στο έργο που τότε παρουσίασε, το υπουργείο Παιδείας έκτοτε δυστυχεί, και αυτό ανεξαρτήτως επιπέδου του εκάστοτε υπουργού. Ότι φτιάχνει ο ένας χαλάει ο άλλος, όχι μονάχα μετά από εκλογές, αλλά και μετά από κυβερνητικό ανασχηματισμό. Η συνταγματική αναθεώρηση για ανάγκη ενισχυμένης πλειοψηφίας για αλλαγές στα θέματα παιδείας (και φορολογίας) είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση της κατάστασης.
Όσο αφορά στην ουσία του άρθρου του κ. Τριανταφυλλίδη, η ιδέα για επιβολή κάποιας μορφής διδάκτρων, ή διάθεσης αντίστοιχων κουπονιών εκπαίδευσης δεν είναι καθόλου καινούρια. Η ιδέα πρωτοδιατυπώθηκε από τον οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν ιδρυτή της λεγόμενης Σχολής του Σικάγου. Αφορά στην δημιουργία ας το πούμε εκπαιδευτικού κουπονιού, με το οποίο η κάθε οικογένεια θα μπορεί να επιλέξει το σχολείο που θεωρεί καλύτερο για τη φοίτηση των παιδιών της. Τα θετικά σημεία αυταπόδεικτα, υπάρχουν ωστόσο και πολλά θέματα προς συζήτηση. Το μοντέλο εφαρμόζεται επιτυχώς σε πολλές χώρες, από την Ινδία μέχρι τη Σουηδία και από το Χονγκ Κονγκ μέχρι την Ιρλανδία, άρα σίγουρα δεν είναι χωρίς αξία. Όπως όμως και νάχει, για να μην χάνουμε το στόχο μας, το σημερινό σύστημα έχει αποτύχει, αφού τα ελληνόπουλα δεν διασκεδάζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, δεν αγαπούν το σχολείο τους και τελικά δεν μαθαίνουν αυτά που πρέπει.