Αν το χρηματιστήριο αποτελεί τον προεξοφλητικό μηχανισμό της αγοράς, υπό την έννοια ότι «αγοράζει» σήμερα αυτό που θα συμβεί αύριο, το άμεσα προσεχές μέλλον μας δεν προδιαγράφετε λαμπρό. Τώρα θα μου πείτε, με τους εργαζόμενους στα πεζοδρόμια, τους αγρότες στα μπλόκα και τους αριθμούς των ανέργων σε νέα ρεκόρ, δεν χρειαζόμασταν το κραχ του χρηματιστηρίου για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα. Το κακό είναι ότι στην κατακερματισμένη κοινωνία μας οι εκδοχές της είναι όσες και τα υποκείμενα της.

Στην νέα του εκδοχή ο Έλληνας παράλλαξε το ρητό και πλέον αμύνεται περί πάρτης, κάτι που εύκολα αποδεικνύεται από την καθολική πλέον συμμετοχή στις αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες. Όλοι διεκδικούμε το δίκιο μας, όλοι διατρανώνουμε την κάθετη αντίθεση μας με τα προτεινόμενα μέτρα και όλοι διεκτραγωδούμε τη δεινή θέση που αυτά θα μας φέρουν. Το κακό είναι πως δεν αντιλαμβανόμαστε πως πολλά από τα διεκδικούμενα είναι μεγέθη αντίστροφα, δε γίνεται να ικανοποιηθούν ταυτόχρονα. Φτάσαμε στο τέλος του δρόμου, οι κυβερνώντες, ο πολιτικός κόσμος αλλά και οι πολίτες πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας.

Αυτό που πληρώσαμε ακριβά όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι άλλο από την ιδιοτελή αναποφασιστικότητα των πολιτικών μας, οι οποίοι μπροστά στο περίφημο πολιτικό κόστος επιδεικνύουν διαχρονική φοβία. Για να θυμηθούμε τα πιο πρόσφατα, τέλη του 2014 συζητούσαμε για μέτρα ούτε ένα δις, για ΦΠΑ στον Τουρισμό από το 6,5 στο 13% και απλό πάγωμα των συντάξεων, σε συνδυασμό με εντατικές διασταυρώσεις που θα οδηγούσαν σε μειώσεις των αδίκως καταβληθέντων.

Σήμερα, μετά τα μέτρα των 8 δις που ήδη πήραμε οι δανειστές μας ζητούν επιπλέον μέτρα 1,7 δις ευρώ. Με τα μυαλά που κουβαλάμε, είναι βέβαιο πως και του χρόνου θα επανέλθουν. Ηθικό δίδαγμα; Όσο αργούμε να πάρουμε τα απαραίτητα για το ξεπέρασμα της κρίσης μέτρα, αυτά που όλες οι ευημερούσες χώρες του πλανήτη έχουν από δεκαετίες πάρει, τόσο ακριβότερα θα πληρώσουμε, τόσο βαρύτερες οι θυσίες, τόσο δυσκολότερη η προσαρμογή. Επιπλέον, έχουμε στη χώρα μας μία εξόχως ελαστική αντίληψη περί δημοκρατικού δικαιώματος, το βλέπαμε παλαιότερα στην Αθήνα, όπου μερικές δεκάδες διαδηλωτές έκλειναν για ώρες το κέντρο και ταλαιπωρούσαν εκατομμύρια κατοίκους, το βλέπουμε σήμερα στις εθνικές οδούς, στις σιδηροδρομικές γραμμές και στα τελωνεία. Αν ρωτήσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους τι νομίζουν ότι επιτυγχάνουν με το να ταλαιπωρούν τους συμπολίτες τους εμποδίζοντας τους να πάνε στα σπίτια ή τις δουλειές τους, θα σου απαντήσουν πως ο αγώνας θέλει «θυσίες»… των άλλων εννοείται. 

Η μεγάλη όπως εξελίχθηκε σύγχρονη ελληνική κρίση φτάνει στο τέλος και αυτό όχι γιατί αυτό θέλουμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το ακολουθούμενο μοντέλο εξέπνευσε, ακόμα και όλα μας τα κέρδη να πληρώναμε φόρους πάλι θα υπήρχε πρόβλημα. Η παρελκυστική τακτική αυξάνω φόρους μειώνω μισθούς και συντάξεις έφτασε στο τέλος. Με κίνδυνο το χάος, η κοινωνία μας πρέπει να λάβει αποφάσεις.  

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook