Ο Γιώργος Βρέντζος μίλησε στην εκπομπή «Εκτακτη Επικαιρότητα» της Tv Creta όπου άνοιξε τα χαρτιά του για το μέλλον του Εργοτέλη τονίζοντας ότι «θέλω και μπορώ να γίνω ο ηγέτης του Εργοτέλη».
Σε μια πολύωρη συνέντευξη ο γνωστός εξωδιοικητικός παράγοντας των «κιτρινόμαυρων» αναφέρθηκε στις ενέργειες που χρεώνει ως λάθη στον Δημήτρη Παπουτσάκη, έκανε έναν απολογισμό των τελευταίων χρόνων ενώ μίλησε και για την πρόσφατη συνάντηση του με το Νίκο Τζώρτζογλου.
Αναλυτικά όσα είπε ο Γιώργος Βρέντζος στον τηλεοπτικό σταθμό Tv Creta
Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον σας για τον Εργοτέλη;
Καταρχήν αγαπάω το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό πάρα πολύ. Είμαι Εργοτέλης και ΑΕΚ από μικρό παιδί. Όταν ήμουν μικρός ήμουν περισσότερο ΑΕΚ και λιγότερο Εργοτέλης μια κι ο Εργοτέλης ήταν στις μικρές κατηγορίες κι όπως σχεδόν όλα τα μικρά παιδιά αλλά και γενικότερα οι φίλαθλοι υποστήριζα μια από τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας και μια του τόπου μου. Όσο ζούσα στο Ηράκλειο, ως μαθητής πήγαινα πολύ συχνά στο γήπεδο, ειδικά τη δεκαετία του 80, και θυμάμαι πολύ έντονα την άνοδο στη Γ’ Εθνική όπου κάποια στιγμή διεκδικήσαμε ακόμα κι άνοδο στην Β’ με βασικούς αντιπάλους Θρίαμβο και Χαραυγιακό, καθώς και την πρόκριση επί του Ολυμπιακού Βόλου στους 8 του Κυπέλλου Ελλάδος το 1986 όπου αποκλειστήκαμε τελικά από τον ΠΑΟ (ωραίες εποχές). Σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας κι ανεβαίνοντας ο Εργοτέλης κατηγορίες, άρχισα να γίνομαι περισσότερο Εργοτέλης και λιγότερο ΑΕΚ, καταλήγοντας τελικά σήμερα να είμαι περισσότερο Εργοτέλης και πολύ λιγότερο ΑΕΚ. Αγαπάω και την ΑΕΚ αλλά ο Εργοτέλης είναι πλέον η μεγάλη μου αγάπη.
Τα προηγούμενα 2 χρόνια παρακολούθησα από κοντά τη μεγάλη προσπάθεια του Εργοτέλη να επιβιώσει από τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα και να παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία. Γνώρισα τους ανθρώπους της διοίκησης, τον μεγαλομέτοχο Δημήτρη Παπουτσάκη και γενικά τον κόσμο του Μαρτινέγκο, δέθηκα φιλικά μαζί τους και προσπάθησα να τους στηρίξω και να τους βοηθήσω κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι Εργοτελίτες μ’ όποιον τρόπο μπορώ. Μέσα απ’ αυτή τη στενή προσωπική σχέση κι επαφή με τους ανθρώπους της ομάδας (διοίκηση, μεγαλομέτοχο, στελέχη, φιλάθλους κλπ.), δέθηκα ακόμα περισσότερο με την ομάδα, απέκτησα το «μικρόβιο» του παραγοντισμού κι έφτασα ν’ αποφασίσω μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις να επιχειρήσω ν’ ασχοληθώ διοικητικά με τον Σύλλογο.
Πώς βλέπετε τη σημερινή κατάσταση του Εργοτέλη;
Είναι κάτι που στενοχωρεί όλους τους φίλαθλους του Εργοτέλη αλλά νομίζω και γενικότερα τους υγιείς φιλάθλους του Ηρακλείου κι όλης της Κρήτης. Η σημερινή κατάληξη ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη και μάλλον αναπόφευκτη. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη, γιατί νομίζω ότι ακόμα και τώρα υπάρχει μια σύγχυση και μια παραπληροφόρηση, πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Επιτρέψτε μου λοιπόν να κάνω ένα flash back στα προηγούμενα χρόνια, όπως τα είδα και τα έζησα εγώ αρχικά ως απλός φίλαθλος κι αργότερα ως ενεργός φίλαθλος που πολύ κοντά στην ομάδα, προκειμένου να καταλάβει κυρίως ο κόσμος του Εργοτέλη αλλά και γενικότερα του Ηρακλείου κάποια πράγματα τα οποία θα τον βοηθήσουν νομίζω να βγάλει συμπεράσματα για το παρελθόν, το παρόν αλλά κυρίως το μέλλον της ομάδας.
Ο Εργοτέλης ήταν ανέκαθεν στις μικρές κατηγορίες έχοντας φτάσει έως την Γ’ Εθνική. Η ανάληψη των ηνίων του Συλλόγου από τον Γιώργο Σουλτάτο και τον Νίκο Τζώρτζογλου (από τον Νίκο Τζώρτζογλου και τον Γιώργο Σουλτάτο) σηματοδότησε μια νέα εποχή στην ιστορία του Εργοτέλη. Οι δύο αυτοί άντρες, οι δύο αυτοί μεγάλοι ηγέτες, με την βοήθεια κι άλλων Εργοτελιτών, με μεγάλη προσπάθεια και θυσίες και ξοδεύοντας πολύ χρόνο και χρήμα, κατάφεραν να υλοποιήσουν τ’ όραμα τους και να φτάσουν τον Εργοτέλη στην τότε Α’ Εθνική, κάτι που δεν περίμενε ούτε ο πλέον αισιόδοξος φίλαθλος του Εργοτέλη. Ταυτόχρονα, κι αυτό ίσως είναι πιο σημαντικό, έφτιαξαν κι οργάνωσαν το Πρότυπο Αθλητικό Κέντρο με τις διάσημες σ’ όλη την Ελλάδα ακαδημίες που έβγαλαν και συνεχίζουν να βγάζουν μεγάλα ταλέντα. Επίσης, εφάρμοσαν τις αρχές κι αξίες του ευ αγωνίζεσθαι όσο καμιά άλλη ομάδα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, με αποτέλεσμα ο Εργοτέλης να γίνει αγαπητός σ’ ολόκληρη τη φίλαθλη Ελλάδα. Επιγραμματικά, μπορούμε να πούμε ότι το δίδυμο Σουλτάτου-Τζώρτζογλου έβαλε τον Εργοτέλη στον ποδοσφαιρικό χάρτη κι άλλαξε την ιστορία. Αν δεν ήταν αυτοί, πολύ πιθανόν ο Εργοτέλης να έπαιζε ακόμα στα τοπικά πρωταθλήματα.
Κάποια στιγμή οι άνθρωποι αυτοί εξουθενώθηκαν οικονομικά. Τότε εμφανίστηκε ο αείμνηστος Απόστολος Παπουτσάκης, ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης, ο οποίος ανέλαβε να συνεχίσει το εξαιρετικά επιτυχημένο έργο των προκατόχων του. Ο Απόστολος Παπουτσάκης έβαλε και ξόδεψε πολλά χρήματα για τον Εργοτέλη. Και για ν’ αγοράσει την ΠΑΕ, που είχε κάποια διαχειρίσιμα χρέη αλλά ταυτόχρονα και κάποια σοβαρά περιουσιακά στοιχεία τα οποία πουλήθηκαν αργότερα και μπήκαν πολύ μεγάλα ποσά στα ταμεία της ομάδας (π.χ. Κουτσιανικούλης), αλλά και στη συνέχεια για τις ανάγκες της ομάδας. Ο Απόστολος Παπουτσάκης, συνεχίζοντας στο δρόμο που χάραξαν οι Τζώρτζογλου-Σουλτάτος, σταθεροποίησε τον Εργοτέλη στην Super League, επένδυσε περαιτέρω στις ακαδημίες του Συλλόγου κι εφάρμοσε ακόμα περισσότερο τις αρχές του ευ αγωνίζεσθαι, με αποτέλεσμα ο Εργοτέλης να γίνει ακόμα πιο αγαπητός σ’ όλους τους φιλάθλους.
Οραματίστηκε έναν διαφορετικό Εργοτέλη, ένα διαφορετικό ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως πολύ σωστά ανέφερε στην πρόσφατη ανακοίνωση αποχώρησης του ο Σταύρος Λαμπράκης. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο Εργοτέλης επί Απόστολου Παπουτσάκη ανέβηκε επίπεδο και μεγάλωσε ως σύλλογος. Δυστυχώς όμως τα μεγάλα αγωνιστικά κι εξωαγωνιστικά επιτεύγματα της εποχής του Απόστολου Παπουτσάκη συνοδεύτηκαν από μεγάλα οικονομικά ανοίγματα. Η οικονομική κρίση, οι σπατάλες, οι λάθος επιλογές, οι ακατάλληλοι συνεργάτες, οι ατυχίες, η αλλαγή φορολογίας για τις ΠΑΕ κλπ. είχαν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή αλλά πολύ μεγάλη αύξηση των χρεών της ΠΑΕ, τα οποία τελικά έφτασαν τα 4,3 εκ. ευρώ μετά το θάνατο του ΑΠ το καλοκαίρι του 2012 (ουσιαστικά όμως ήταν περισσότερα, πάνω από 5 εκ., όπως θα σας εξηγήσω αργότερα). Όμως παρόλα αυτά, παρά τα λάθη του, ο Απόστολος Παπουτσάκης όπως και το δίδυμο Σουλτάτου-Τζώρτζογλου θα μείνουν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Εργοτέλη.
Φτάνουμε λοιπόν στο καλοκαίρι του 2012, μετά το θάνατο του Απόστολου Παπουτσάκη, με λογιστικά χρέη περίπου 4,3 εκ. ευρώ αλλά πραγματικά πάνω από 5 εκ. απ’ ότι είπατε. Τί κατά τη γνώμη σας έπρεπε να γίνει τότε;
Το τεράστιο για τα δεδομένα και το μέγεθος του Εργοτέλη χρέος των 4,3 εκ., το οποίο επαναλαμβάνω κι όπως θα σας εξηγήσω αργότερα τελικά ήταν ακόμα μεγαλύτερο (πάνω από 5 εκ.), ήταν μη διαχειρίσιμο. Κι ίσως έπρεπε η ΠΑΕ να έχει διαλυθεί τότε. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ο κληρονόμος του Απόστολου Παπουτσάκη, ο Δημήτρης Παπουτσάκης, αποφάσισε – κακώς κατά την άποψη μου – να συνεχίσει την προσπάθεια του πατέρα του. Μετά όμως από λίγους μήνες τα οικονομικά προβλήματα είχαν επιδεινωθεί κι ο Δημήτρης εγκατέλειψε την διοίκηση. Τότε έγινε και πάλι μια συζήτηση για το αν πρέπει η ομάδα να συνεχίσει ή ν’ αποχωρήσει από το πρωτάθλημα. Κάποιοι παράγοντες ετάχθησαν υπέρ της αποχώρησης και κάποιοι άλλοι υπέρ της συνέχισης της προσπάθειας. Τελικά επικράτησε η δεύτερη άποψη και νομίζω ότι ήταν σωστή δεδομένου ότι η ομάδα ήταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και πήγαινε γι’ άνοδο κι επίσης υπήρχε πολύ καλό υλικό τόσο για την επίτευξη των στόχων όσο και για πιθανή πώληση ώστε να μπουν κάποια χρήματα στα ταμεία της ομάδας. Τα ηνία της ΠΑΕ ανέλαβε τότε μια διοίκηση ορισμένη από το πρωτοδικείο υπό τον Γιάννη Δασκαλάκη, πλαισιωμένη από μια διοικούσα επιτροπή αποτελούμενη από πολλά μέλη του ΔΣ του Ερασιτέχνη κι όχι μόνο, η οποία είχε ως αποκλειστικό στόχο να βγει κουτσά-στραβά η χρονιά και ν’ ανέβει η ομάδα στην Super League ώστε να έχει σοβαρά έσοδα προκειμένου να επιβιώσει. Πραγματικά, με τα χρήματα της πώλησης των Μπουχαλάκη-Τζανακάκη-Σάλιακα (κάτι περισσότερο από 200.000) και με μια πολύ σωστή διαχείριση καθώς και με την ηρωική προσπάθεια του αγωνιστικού τμήματος (παίχτες, προπονητές, γιατροί, φροντιστές κλπ.), τελικά έγινε μια τεράστια υπέρβαση και κόντρα σ’ όλα τα προγνωστικά κατάφεραν το θαύμα της ανόδου στην Super League (στο δυσκολότερο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής των τελευταίων ετών αν όχι δεκαετιών).
Η ομάδα λοιπόν καταφέρνει να επιστρέψει στην Super League για την περίοδο 2013-14. Τί συνέβη εκείνο το καλοκαίρι;
Δυστυχώς τα οικονομικά της ΠΑΕ αντί να βελτιωθούν χειροτέρεψαν τη χρονιά της Β’ Εθνικής. Κι αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο δεδομένου ότι στη Β’ Εθνική τα έσοδα είναι ελάχιστα. Τα χρέη αυξήθηκαν από 4,3 σε 5,3 εκ. κι επιπλέον το Δημόσιο είχε στείλει κατασχετήρια ύψους 1,5 εκ. περίπου, κάτι που σήμαινε ότι τα περισσότερα από τα μελλοντικά έσοδα της ΠΑΕ ήταν δεσμευμένα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από λίγο έσκασαν και οι προσαυξήσεις για τα χρέη προς το Δημόσιο των προηγούμενων ετών, άλλες 900.000 (και γι’ αυτό σας λέω ότι ουσιαστικά τα χρέη της περιόδου του Απόστολου Παπουτσάκη ήταν πάνω από 5 εκ.), οπότε τα συνολικά χρέη εκτοξευτήκαν στα 6,2 εκ. κι επιπλέον το μεγαλύτερο μέρος των εγγυημένων εσόδων της επόμενης σεζόν ήταν κατασχεμένο (1,5 εκ. από τα 2 εκ. που ήταν τα συνολικά εγγυημένα έσοδα). Τότε, τον Ιούνιο του 2013, τέθηκε πάλι το θέμα της μη καθόδου στο πρωτάθλημα και της διάλυσης της ΠΑΕ. Προσωπικά, ως φίλαθλος που τότε άρχιζε να παρακολουθεί στενά τα τεκταινόμενα στην ομάδα, ήμουν υπέρ της συνέχισης της προσπάθειας γιατί δεν γνώριζα τα ακριβή νούμερα. Αν τα ήξερα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην ταχθώ υπέρ της διάλυσης της ΠΑΕ. Περιττό να σας πω ότι ο Δημήτρης Παπουτσάκης, αν και μεγαλομέτοχος, ήταν ουσιαστικά απών από τον προηγούμενο Δεκέμβριο-Ιανουάριο. Τελικά επικράτησε η άποψη να το παλέψουμε, η διοίκηση συνέχισε, η διοικούσα επιτροπή ενισχύθηκε με κάποια νέα άτομα (ενώ κάποιοι αποχώρησαν) και ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια με τη στήριξη και διαφόρων Εργοτελιτών (ανάμεσα τους κι εγώ), με την ελπίδα ότι με την πώληση κάποιων παιχτών και με μια πολύ καλή διαχείριση και χαμηλό μπάτζετ θα μπορέσουμε να κερδίσουμε χρόνο μέχρι είτε να βρεθεί κάποιος επενδυτής είτε να γίνουν οι περιβόητες 100 δόσεις για τα χρέη προς το Δημόσιο ώστε να εξοικονομήσουμε ένα πολύ μεγάλο ποσό σε σχέση με αυτά που πληρώναμε έως τότε (είχαμε υπολογίσει ότι αν υπαχθούμε στις 100 δόσεις θα εξοικονομούσαμε σχεδόν 1 εκ. ετησίως οπότε τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά).
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν κάποια χρήματα για τα πρώτα έξοδα της νέας περιόδου κι η ΠΑΕ υπέγραψε πολύ σκληρούς διακανονισμούς για τη ρύθμιση των χρεών προς το Δημόσιο (μου θυμίζουν τις μνημονιακές δανειακές συμβάσεις της Ελλάδας με τους δανειστές της), αλλά δεν είχε άλλη επιλογή δεδομένου ότι όπως είπα σχεδόν όλα (75%) τα μελλοντικά της εγγυημένα έσοδα ήταν υπό κατάσχεση από το Δημόσιο. Κι απορώ πως δέχτηκε ο Γιάννης Δασκαλάκης να υπογράψει αυτή τη ρύθμιση και να είναι σήμερα νομικά υπεύθυνος για το υπόλοιπο των χρεών της συγκεκριμένης ρύθμισης αλλά και για άλλα χρέη της ΠΑΕ προς το Δημόσιο, με πιθανότερο αποτέλεσμα ν’ αντιμετωπίσει στο άμεσο μέλλον νομικά προβλήματα λόγω της χρεοκοπίας και διάλυσης της ΠΑΕ χωρίς να φταίει. Ήταν μια μεγάλη θυσία από μέρους του κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσει ποτέ ο κόσμος του Εργοτέλη (δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ την τεράστια προσφορά του). Επιπλέον, η διοίκηση εξασφάλισε 200.000 ευρώ από την πώληση του ποσοστού μεταπώλησης των Μπουχαλάκη-Τζανακάκη κι έτσι κατάφερε ο Εργοτέλης να μπει στο πρωτάθλημα.
Η σεζόν ξεκίνησε μ’ έναν πολύ καλό προπονητή και μεγάλο άνθρωπο, τον Γιάννη Πετράκη, κι ένα πολύ αξιόλογο ρόστερ που παρά τις διάφορες επικρίσεις είχε ως βάση τα δικά μας παιδιά τα οποία πλαισιωθήκαν από έμπειρους με περγαμηνές αλλά και νέους ταλαντούχους παίχτες. Θέλω να τονίσω, επειδή διάφορα ακούστηκαν και τότε αλλά ακόμα και τώρα, ότι στην αρχή την σεζόν σχεδόν οι μισοί (14-15) από τους 32 επαγγελματίες παίχτες μας προερχόντουσαν από τις ακαδημίες του Συλλόγου (στο δεύτερο γύρω μειώθηκαν, όπως και το συνολικό ρόστερ, αλλά και πάλι ήταν πάνω από 10) και μάλιστα υπήρχαν αγώνες όπου αγωνίστηκαν μέχρι και 7 από τα δικά μας παιδιά. Κι αυτά τα νούμερα, αυτό το επίτευγμα, όχι μόνο δεν είχαν συμβεί ποτέ στο παρελθόν στον Εργοτέλη στην Α’ κατηγορία αλλά ούτε και σε καμιά άλλη ομάδα στην Ελλάδα εκείνη τη σεζόν. Κατά τ’ άλλα, υποτίθεται ότι δεν στηριχτήκαμε σε δικά μας παιδιά… Επίσης, σε σύνολο 32 παιχτών πήραμε και 4 δανεικούς, το 1/8 δηλαδή, εκ των οποίων οι 2 ήταν δικά μας παιδιά (Μπουχαλάκης-Τζανακάκης). Κι αυτό θεωρήθηκε ότι γεμίσαμε με δανεικούς…
Η χρονιά κύλησε, η διοίκηση κατάφερε να πουλήσει αρχικά τον Πελέ (500.000) κι αργότερα τον Παντελάκη (200.000) και κυρίως μ’ αυτά τα χρήματα – πέρα φυσικά από τα σταθερά κι εγγυημένα έσοδα (τηλεοπτικά, χορηγίες κλπ.) τα οποία όμως ήταν σε μεγάλο βαθμό εκχωρημένα κυρίως στο Δημόσιο αλλά και σε τρίτους – καθώς και κάποιες άλλες συνεισφορές από διαφόρους Εργοτελίτες βγήκε η χρονιά έστω και δύσκολα (κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο στην αρχή). Κι όχι μόνο βγήκε οικονομικά η χρονιά, πήραμε αδειοδότηση για την επόμενη και σώθηκε η ομάδα αγωνιστικά, αλλά επιπλέον ο Εργοτέλης κατάφερε να τερματίσει στην καλύτερη θέση στην ιστορία του ισοβαθμώντας στην 6η θέση μαζί με τον ΟΦΗ (τελικά στην ισοβαθμία ο Εργοτέλης κατετάγη 7ος), παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο κι έχοντας στο 2ο γύρο αντικειμενικά μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα (κατά πολλούς την καλύτερη μετά τις 3 μεγάλες ομάδες που συμμετείχαν τότε στο πρωτάθλημα) και για μένα την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του με πραγματικούς παιχταράδες και με 2 εξαιρετικούς προπονητές, τον Γιάννη Πετράκη αρχικά και τον Μαρίνο Ουζουνίδη αργότερα (των οποίων η αξία δεν φάνηκε μόνο εκείνη τη χρονιά στον Εργοτέλη αλλά και μετέπειτα έως και τώρα). Ήταν πραγματικά μια ‘’dream team’’ για τα δεδομένα του Εργοτέλη αλλά και γενικότερα του επαρχιακού ποδοσφαίρου και των μικρομεσαίων ομάδων. Κι όλα αυτά επιτεύχθηκαν μ’ ένα πολύ χαμηλό μπάτζετ, από τα χαμηλότερα της κατηγορίας. Η χρονιά λοιπόν ολοκληρώθηκε με τεράστια επιτυχία σ’ όλα τα επίπεδα.
Τελειώνει λοιπόν μια ονειρική χρονιά όπως την χαρακτηρίσατε, με μεγάλη αγωνιστική κι οικονομική επιτυχία. Τι συνέβη μετά κι άρχισε ο κατήφορος που τελικά οδήγησε την επόμενη χρονιά στον υποβιβασμό της ομάδας;
Δυστυχώς, γι’ ακόμα μια φορά, το καλοκαίρι του 2014 βρήκε τον Εργοτέλη σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση. Διότι παρά τα έκτακτα έσοδα κυρίως από τις πωλήσεις ποδοσφαιριστών, το πολύ χαμηλό μπάτζετ και γενικά την άριστη διαχείριση, που μείωσαν τα χρέη της ΠΑΕ μέσα σ’ ένα χρόνο από 6,2 σε 4,5 εκ, δηλαδή 1,7 εκ. που είναι σχεδόν 30% (απίστευτο και ως νούμερο για τα μεγέθη του Εργοτέλη αλλά και ως ποσοστό γενικώς για οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ή άλλη εταιρεία), η οικονομική ασφυξία και το πρόβλημα ρευστότητας εντάθηκαν διότι δυστυχώς ούτε επενδυτής βρέθηκε (και πως να βρεθεί με τόσα χρέη), ούτε οι 100 δόσεις έγιναν, ούτε το κράτος χαλάρωσε τους διακανονισμούς (αντιθέτως γινόταν όλο και πιο σκληρό κι αμείλικτο απέναντι σε μια εταιρεία που έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου ν’ ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και να μην βαρέσει ‘’κανόνι’’ όπως τόσες άλλες ποδοσφαιρικές κι άλλες εταιρείες). Σκεφτείτε ότι η ΠΑΕ Εργοτέλης κατέβαλε στο Δημόσιο περίπου 2 εκ. ευρώ την διετία 2013-2015, ένα τεράστιο ποσό που ελάχιστες άλλες εταιρίες (ποδοσφαιρικές και μη) έχουν πληρώσει τα τελευταία χρόνια. Κι αντί να μας ανταμείψει το κράτος για την συνέπεια μας, αντιθέτως γινόταν όλο και πιο σκληρό απέναντι μας. Επιπλέον, τα συμβόλαια των περισσότερων ποδοσφαιριστών έληγαν (είχαμε μείνει με 10 περίπου παίχτες) κι έπρεπε να χτιστεί μια νέα ομάδα.
Τότε λοιπόν, το καλοκαίρι του 2014, γι’ ακόμα μια φορά τέθηκε το θέμα της μη καθόδου στο πρωτάθλημα και της διάλυση της ΠΑΕ. Η διοίκηση, ο μεγαλομέτοχος, τα μέλη της άτυπης διοικούσας επιτροπής, καθώς κι όσοι ήταν κοντά στην ομάδα όπως εγώ, αποφασίσαμε σχεδόν ομόφωνα να συνεχίσουμε. Ένας μόνο διαφώνησε και αυτός ήμουν εγώ. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι σχεδόν όλοι όσοι τάχθηκαν υπέρ του να συνεχίσουμε την προσπάθεια στη συνέχεια εξαφανίστηκαν, με πρώτο τον μεγαλομέτοχο (αν εξαιρέσεις ότι κανόνισε να γίνει η προετοιμασία στην Κύπρο με λίγα έξοδα, από εκεί και μετά ουσιαστικά εξαφανίστηκε), αφήνοντας 3-4 άτομα από τη διοίκηση και 2-3 από τα στελέχη της ΠΑΕ να παλέψουν. Θεώρησα τότε χρέος μου (παρότι ήμουν υπέρ της αποχώρησης), τόσο εγώ όσο κι άλλοι 2-3 Εργοτελίτες, να βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Και στο τέλος όταν δεν τα καταφέραμε, αυτοί που είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια (παρότι είχαν ταχθεί υπέρ της συνέχισης της), κατηγόρησαν εμάς που μείναμε και παλέψαμε έως το τέλος (παρότι ήμασταν υπέρ της μη καθόδου στο πρωτάθλημα)…
Η ομάδα λοιπόν ξεκίνησε την προετοιμασία για την νέα σεζόν με άδεια ταμεία, καμιά σοβαρή προοπτική εξτρά εσόδων από πωλήσεις παιχτών όπως την προηγουμένη χρονιά, με βάρκα την ελπίδα όπως λένε. Η παντελής όμως έλλειψη χρημάτων περιόρισε πολύ τις επιλογές της διοίκησης και των στελεχών της ομάδας. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης έφυγε γιατί δεν δέχτηκε μείωση αποδοχών, κορμός παιχτών δεν υπήρχε όπως τα προηγούμενα χρόνια για να χτίσεις πάνω σ’ αυτόν (όπως σας είπα είχαν μείνει περίπου 10 παίχτες, οι περισσότεροι νέοι κι άπειροι κι όχι όλοι ιδιαίτερα ταλαντούχοι όπως ήταν παιδιά από προηγούμενες χρονιές, που ακόμα κι αυτοί όμως είχαν τάσεις φυγής), οι περισσότεροι παίχτες που έληγαν τα συμβόλαια τους ούτε καν συζητούσαν ν’ ανανεώσουν χωρίς οικονομικές εγγυήσεις, νέοι παίχτες ήταν πολύ διστακτικοί να έρθουν λόγω των γνωστών οικονομικών προβλημάτων, το ίδιο κι αξιόλογοι προπονητές. Κι έπρεπε να βρούμε ή ν’ ανανεώσουμε σχεδόν 20 παίχτες προκειμένου να συμπληρώσουμε το ρόστερ. Μοιραία λοιπόν έγιναν πολλές λάθος επιλογές, τόσο στο θέμα του προπονητή όσο και των παιχτών.
Η σεζόν ξεκίνησε και συνεχίστηκε αγωνιστικά πολύ άσχημα έως τα Χριστούγεννα και κάπου εκεί η οικονομική κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο, με συνέπεια η αποχώρηση από το πρωτάθλημα να μοιάζει αναπόφευκτη. Ευτυχώς η διοίκηση κατάφερε γι’ ακόμα μια φορά να πουλήσει το 50% των δικαιωμάτων του Μπρούνο που είχε στην ιδιοκτησία της (το άλλο 50% άνηκε στον manager του παίχτη) για 300.000 και μ’ αυτά τα χρήματα έκανε την τελική αντεπίθεση για ν’ ανατρέψει την βαθμολογική κατάσταση. Σε αντίθεση με το καλοκαίρι, έγιναν πολύ καλές μεταγραφές που ανέβασαν το επίπεδο της ομάδας και βελτίωσαν αισθητά τη βαθμολογική της θέση. Δεν έγινε όμως το ίδιο και στο θέμα του προπονητή όπου συνεχίστηκαν οι λάθος επιλογές κι αυτό σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. Νομίζω όμως ότι το παιχνίδι χάθηκε στον 1ο γύρο όπου μείναμε πολύ πίσω και μετά παρά τη σαφή βελτίωση και κάποιες χαμένες ευκαιρίες (π.χ. τα δύο σερί εντός έδρας ματς στο Γεντί Κουλέ με Πανιώνιο-Ατρόμητο), ήταν σχεδόν αδύνατο να προλάβουμε (ειδικά στο τέλος που ανέβηκε ο συντελεστής σωτηρίας πολύ ψηλά).
Τελικά λοιπόν δεν τα καταφέραμε αγωνιστικά. Και λέω αγωνιστικά διότι οικονομικά επιτελέστηκε ένα πραγματικό θαύμα, ακόμα μεγαλύτερο απ’ αυτό των προηγούμενων ετών, με το να καταφέρει η ομάδα να βγάλει τη χρονιά (θυμάστε τι έπαθαν άλλες ομάδες). Και παρότι τα χρέη της ΠΑΕ αυξήθηκαν λίγο εκείνη τη χρονιά (από 4,5 σε 4,7 εκ.), συνολικά τα χρέη μειώθηκαν την περίοδο 2013-2015 από 6,2 σε 4,7 εκ. ευρώ (-1,5 εκ. δηλαδή -24%). Κι είναι ίσως η μοναδική διοίκηση της ΠΑΕ Εργοτέλης τα τελευταία 10-15 χρόνια που μείωσε τα χρέη που παρέλαβε και της αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτό. Αγωνιστικά όμως δεν τα κατάφερε τη δεύτερη χρονιά κι η ομάδα τελικά έπεσε κατηγορία.
Πέρα του ότι η ομάδα τελικά υποβιβάστηκε, τα προηγούμενα 2 χρόνια ακούστηκαν πάρα πολλά σχετικά με την αλλαγή φιλοσοφίας του Εργοτέλη και της εγκατάλειψης των παραδοσιακών αξιών που πρέσβευε ο Σύλλογος. Τί έχετε να πείτε γι’ αυτό;
Χαίρομαι πολύ για την ερώτηση και σας ευχαριστώ. Προσωπικά πιστεύω ότι ο Εργοτέλης έπεσε με ψηλά το κεφάλι. Κι ό,τι κι αν λένε κάποιοι, εγώ το πιστεύω μέσα απ’ την καρδιά μου. Το πιστεύω γιατί ήμουν κοντά στην ομάδα, έζησα από κοντά πολλές καταστάσεις και γνωρίζω πολλά πράγματα. Έζησα κι ένιωσα την προσπάθεια, τον αγώνα και την αγωνία των ανθρώπων της διοίκησης, των στελεχών, των υπαλλήλων, του προπονητικού & ιατρικού τιμ, των φροντιστών και φυσικά των παιχτών. Δυστυχώς όμως, πολύς κόσμος (Εργοτελίτες και μη) πιστεύει το αντίθετο. Κι αυτό με στενοχωρεί ίσως και περισσότερο από τον υποβιβασμό.
Μας είπαν ‘’παράρτημα’’, ‘’τσάτσους’’, ακούσαμε για offshore εταιρίες που χρηματοδοτούν την ΠΑΕ, για κρυφούς ιδιοκτήτες, για ‘’προστάτες’’, για ‘’άρματα’’ και πολλά άλλα. Αναρωτιέμαι αν όλα ή έστω κάποια απ’ αυτά είναι αλήθεια, πώς έγινε κι όχι μόνο υποβιβαστήκαμε αλλά επιπλέον χρεοκοπήσαμε;;; Σας ρωτώ! Κι εσάς (ρητορικά) και το κομμάτι του κόσμου του Εργοτέλη που τα πιστεύει αυτά και τους φιλάθλους των άλλων ομάδων που μας κατηγορούν και μας χλευάζουν. Δεν γίνεται να είσαι ‘’και κερατάς και δαρμένος’’! Ζητώ συγνώμη για την έκφραση αλλά με πνίγει το άδικο!
Το ‘’έγκλημα’’ μας ήταν ότι πουλούσαμε παίχτες – και μάλιστα ακριβοπουλούσαμε σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις – στον Ολυμπιακό. Στην πλουσιότερη ομάδα της Ελλάδας, στη μοναδική ομάδα μέχρι πρόσφατα που καλοπλήρωνε, στη μοναδική ομάδα που μας σεβάστηκε και δεν χρησιμοποίησε τη δύναμη της για να μας πάρει τζάμπα ή σχεδόν τζάμπα τα παιδιά μας, στην ομάδα που αγόραζε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά. Προσπαθήσαμε να πουλήσουμε και σ’ άλλες ομάδες, όπως για παράδειγμα τον Πελέ και τον Γιουσούφ στον ΠΑΟΚ καθώς και τον Γιουσούφ στην ΑΕΚ, αλλά μ’ εξαίρεση τον Πελέ δεν υπήρξε κανένα σοβαρό τελικά ενδιαφέρον ή πρόταση (για να μην πω πως μας αντιμετώπιζαν…ρωτήστε τον Δασκαλάκη και τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης να σας πουν…).
Η ‘’αμαρτία’’ μας ήταν ότι προκειμένου να συμπληρώσουμε και να ενισχύσουμε το ρόστερ της ομάδας μας (στο οποίο όπως εξήγησα νωρίτερα κυριαρχούσαν τα δικά μας παιδιά) παίρναμε δανεικούς παίχτες (με τους μισούς απ’ αυτούς να είναι δικά μας παιδιά) από την μοναδική ομάδα που είχε πλεόνασμα παιχτών για να δώσει δανεικούς, την ομάδα που έδινε δανεικούς σχεδόν σ’ όλες τις ομάδες του επιπέδου του Εργοτέλη (εμείς είχαμε περισσοτέρους γιατί κρατούσαμε και τα δικά μας παιδιά που είχαμε πουλήσει), την μοναδική ομάδα που δεχόταν να μας δανείσει παίχτες. Ζητήσαμε δανεικούς κι από τον ΠΑΟ (Ρισβάνη, Μαρινάκη, Ντίνα) κι από την ΑΕΚ (Σαρρή) κι από τον ΠΑΟΚ (Κουλούρη), αλλά αρνήθηκαν. Θα ήθελα να επισημάνω επίσης ότι πουλήσαμε παίχτες (3) και πήραμε δανεικούς (2) από τον Ολυμπιακό όχι μόνο την προηγούμενη διετία αλλά και την χρονιά της Β’ Εθνικής όπου δεν υπήρχε κανένας Βρέντζος κοντά στην ομάδα (μια κι εκεί το πάνε το θέμα οι περισσότεροι). Και μ’ αυτά τα χρήματα βγήκε εκείνη η χρονιά. Και το αναφέρω αυτό επειδή ορισμένοι έχουν εξιδανικεύσει τη χρονιά της Β’ Εθνικής κι αναθεματίζουν τις επόμενες δύο…
Τόσο κακό, τόσο εξευτελιστικό, τόσο ντροπιαστικό λοιπόν ήταν όλο αυτό; Να πουλάμε παίχτες και να παίρνουμε δανεικούς, εισπράττοντας χρήματα κι ανεβάζοντας το επίπεδο της ομάδας; Ο αντισυμβαλλόμενος ήταν όντως πάντα η ίδια ομάδα, αλλά τί να κάναμε αφού δεν υπήρχε άλλος; Να μην πουλούσαμε τους παίχτες και να τους αφήναμε ελευθέρους σαν τον Καρέλη παλαιότερα; Ή μήπως να τους χαρίζαμε ουσιαστικά όπως τον Χαλκουτσάκη πρόσφατα; Ό,τι έγινε ήταν επίσημα και με απόλυτη νομιμότητα και διαφάνεια. Χωρίς κρυφές συμφωνίες, συναλλαγές κι ανταλλάγματα. Κι όπως ξέρετε τα παράνομα πράγματα γίνονται στα κρυφά, κάτω από το τραπέζι, όπως συνήθως και τα ανήθικα.
Είναι γεγονός ότι κάναμε λάθη, ότι δώσαμε δικαιώματα. Κάποιες υπερβολικές ανακοινώσεις της διοίκησης, κάποια λάθη τακτικής κι εντυπώσεων, κάποιες λάθος επιλογές, κάποιες παρορμητικές αντιδράσεις, κάποιες ατυχείς δηλώσεις από φίλους της ομάδας…όλα αυτά δεν βοήθησαν. Όπως δεν βοήθησε κι η παρουσία μου κοντά στην ομάδα λόγω του ονόματος μου (εξαιτίας του αδελφού μου και της θέσης που έχει). Όλα αυτά έδωσαν τροφή σε διάφορους εχθρούς του Εργοτέλη αλλά κι άλλων ομάδων (γιατί ο στόχος όχι μόνο δεν ήταν αποκλειστικά ο Εργοτέλης αλλά ούτε καν κυρίως αυτός) να το εκμεταλλευτούν προκειμένου να πλήξουν τους αντιπάλους τους με χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Η αλήθεια είναι ότι παλεύοντας καθημερινά να επιβιώσουμε κάτω από τρομερά αντίξοες συνθήκες, κάπου ίσως χάσαμε τον προσανατολισμό και τον δρόμο μας. Όταν παλεύεις να επιβιώσεις δεν είναι εύκολο κι ούτε σ’ απασχολεί να κρατάς ισορροπίες και να τηρείς τα προσχήματα (αυτά είναι ‘’πολυτέλειες’’). Κάναμε κάποια λάθη, τίποτα όμως παράνομο ούτε ανήθικο (το τονίζω αυτό γι’ ακόμα μια φορά) και τελικά χάσαμε την έξωθεν αλλά κι έσωθεν καλή μαρτυρία. Αλλά άλλο αυτό κι άλλα όσα μας κατηγορούν. Αυτά δεν τα δέχομαι σε καμιά περίπτωση. Ούτε για την διοίκηση, ούτε για τον μεγαλομέτοχο, ούτε για όσους ήταν κοντά στην ομάδα όπως εγώ, ούτε για όσους αγωνίστηκαν τα προηγούμενα 2-3 χρόνια (παίχτες, προπονητές, γιατρούς, φροντιστές κλπ), γιατί όλα αυτά αγγίζουν όλο τον Εργοτέλη κι όχι μόνο μεμονωμένα άτομα.
Η αλήθεια – αυτό που πιστεύω εγώ μέσα στην καρδιά μου – είναι ότι ο Εργοτέλης έπεσε με ψηλά το κεφάλι! Αν είχε σκύψει, ίσως σήμερα ν’ αγωνιζόταν στην Super League… Αυτή είναι η αλήθεια! Οτιδήποτε άλλο είναι ψέμα, είναι συκοφαντία, είναι κακοήθεια, είναι υπερβολή και κυρίως είναι αδικία! Δεν το ανέχομαι! Γι΄αυτό εγώ προσωπικά θα δώσω μεγάλη βαρύτητα στο ν’ ανακτήσει ο Εργοτέλης το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο εντελώς άδικα αλλά έως ένα βαθμό δικαιολογημένα (κατανοητά) έχασε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτός είναι ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος μου (κι αυτός πρέπει να είναι του οποιουδήποτε έχει την ευθύνη του Εργοτέλη τα επόμενα χρόνια).
Εγώ είμαι περήφανος που είμαι Εργοτέλης! Είμαι περήφανος που συμμετείχα στην προσπάθεια πολλών αγνών και πραγματικών Εργοτελιτών, οι οποίοι κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανή την ομάδα επί 3 χρόνια μετά τον θάνατο του Απόστολου Παπουτσάκη παλεύοντας με τα χρέη που κληρονόμησαν. Κάναμε όλοι λάθη αλλά αγωνιστήκαμε με εντιμότητα να καλύψουμε λάθη κι ευθύνες άλλων. Τελικά δεν τα καταφέραμε αλλά νομίζω ότι αξίζουμε τον σεβασμό όλων των Εργοτελιτών. Ειδικά οι άνθρωποι της διοίκησης με πρώτο τον Γιάννη Δασκαλάκη αλλά και τα μέλη της διοικούσας επιτροπής, τα στελέχη κι οι υπάλληλοι της ΠΑΕ, καθώς κι όσοι στάθηκαν δίπλα στην ομάδα. Κάποιοι βοήθησαν και τα 3 χρόνια, κάποιοι άλλοι αποχώρησαν κάποια στιγμή, ενώ κάποιοι ήρθαν στην πορεία. Όλοι όμως βοήθησαν, καθένας με τον τρόπο του. Με τον κίνδυνο να ξεχάσω κάποιον, αισθάνομαι την υποχρεώση ως Εργοτελίτης ν’ αναφέρω – με τυχαία σειρά – και να ευχαριστήσω δημόσια πέρα από τον Γ. Δασκαλάκη και τους: Γ. Ράλλη, Β. Συγγενίδη, Γ. Μεντζάκη, Λ. Καραταράκη, Γ. Κατρινάκη, Β. Γιαννουλάκη, Γ. Σουλτάτο, Μ. Παπαντωνάκη, Γ. Φραγκάκη, Σ. Μεσαριτάκη, Γ. Βασιλειάδη, Μ. Χαρωνίτη, Μ. Σαμαριτάκη και Γ. Βοζικάκη. Αλλά και τους Σ. Λαμπράκη, Β. Πλεσίτη, Α. Νέγκα, Λ. Ορφανό, Ν. Γυρνά, Γ. Τρελάκα, Μ. Φραγκιαδάκη, Μ. Σκουραδάκη, Γ. Σαββάκη και Α. Στεφανάκη. Φοβάμαι ότι έχω ξεχάσει κάποιους, ας με συγχωρήσουν. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τους απλούς φιλάθλους κι οπαδούς της ομάδας, τους μικρούς σε αριθμό αλλά μεγάλους σε ψυχή, που δεν εγκατέλειψαν την αγαπημένη τους ομάδα ούτε στιγμή.
Φτάνουμε λοιπόν στο περασμένο καλοκαίρι με την ομάδα να έχει υποβιβαστεί κι η λύση της διάλυσης της ΠΑΕ να φαντάζει ως η μοναδική λύση όπως και για τον ΟΦΗ. Τί έγινε και τελικά πάρθηκε η απόφαση ν’ αγωνιστεί η ομάδα στη Football League κι όχι στην Γ’ Εθνική;
Ήταν γνωστό ότι μόλις υποβιβαζόμασταν η ΠΑΕ θα χρεοκοπούσε οριστικά. Όσο ήμασταν στην Super League, κουτσά-στραβά κάπως τα φέρναμε βόλτα. Είχαμε υπολογίσει ότι αν μέναμε 3 σερί χρόνια θα έμπαιναν τα πράγματα σε μια σειρά.
Δυστυχώς όμως τα καταφέραμε μόνο για 1 χρονιά και παρά το γεγονός ότι όπως εξήγησα νωρίτερα τα χρέη της ΠΑΕ μειωθήκαν σημαντικά (-1,5 εκ. ευρώ), η χρεοκοπία ήταν αναπόφευκτη. Η απόφαση φυσικά ανήκε στον Δημήτρη Παπουτσάκη ως μεγαλομέτοχος, ο οποίος με την λήξη του πρωταθλήματος δεσμεύτηκε ότι θα κάνει μια τελευταία προσπάθεια μήπως και μπορέσει να βρει κάποια χρηματοδότηση, σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγούσε την ΠΑΕ σε εκκαθάριση κι η ομάδα θα συμμετείχε στην Γ’ Εθνική.
Κάπου εκεί προέκυψε το θέμα με την Κέρκυρα και την Βέροια κι όλοι αναθαρρήσαμε και πιστέψαμε ότι θα μπορούσε η ομάδα να παραμείνει στην Super League. H διοίκηση μαζί με τον μεγαλομέτοχο, ο οποίος εμφανίστηκε τότε μετά ουσιαστικά από 2,5 χρόνια πλήρους απουσίας κι ανέλαβε ξανά τα ηνία της ΠΑΕ, ανέλαβαν να κυνηγήσουν και τις δύο υποθέσεις κι ειδικά αυτή της Κέρκυρας μια κι η υπόθεση της Βέροιας είχε πάρει τον δρόμο της. Κάποια στιγμή, μετά την 1η καταδικαστική απόφαση για την Κέρκυρα και τις φήμες για την Βέροια, πιστέψαμε όλοι ότι η ομάδα θα σωθεί. Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο που λένε, χωρίς την αθλητική δικαιοσύνη, η οποία – μ’ όλο το σεβασμό προς τους θεσμούς – πιστεύω ότι πήρε μια λάθος απόφαση κι αθώωσε την Βέροια (οπότε υποβιβαστήκαμε οριστικά).
Μετά απ’ αυτήν την εξέλιξη, άρχισε το θέατρο του παραλόγου στον Εργοτέλη. Ενώ όλοι περιμέναμε ότι ο μεγαλομέτοχος θα ορίσει ΓΣ με θέμα την διάλυση της ΠΑΕ, εκείνος συνεχώς το ανέβαλε ισχυριζόμενος ότι είναι σε καλό δρόμο ανεύρεσης χρηματοδότησης προκειμένου να μπορέσει η ομάδα ν’ αγωνιστεί στην Β’ Εθνική. Εγώ, αλλά κι όλοι όσοι είχαν γνώση των οικονομικών στοιχείων της ΠΑΕ, ξέραμε πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να βρεθούν επενδυτές ή χρηματοδότες, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία. Το γνωρίζαμε όλοι αλλά ελάχιστοι το είπαν φωναχτά.
Δεδομένου ότι τα έσοδα στην Football League είναι ελάχιστα, ξέρετε πόσα χρήματα χρειαζόταν η ομάδα μόνο και μόνο για να μπει και να προχωρήσει έστω και δύσκολα για τους πρώτους μήνες στο πρωτάθλημα; 500.000 ευρώ… Ξέρετε πόσα χρειαζόμασταν για να βγάλουμε την χρονιά; Άλλο 1 εκ…. Ξέρετε πόσα θα χρειαζόταν η ΠΑΕ για να πάρει την προσεχή Απρίλιο αδειοδότηση προκειμένου να μπορέσει ν’ ανέβει στην Super League αν το κατάφερνε αγωνιστικά, δεδομένου ότι κι άλλαξε ο νόμος κι η αδειοδότηση δεν έχει να κάνει μόνο με τις μεταγραφές αλλά και με το δικαίωμα ανόδου; Άλλες 500.000… Σύνολο 2 εκ. ευρώ…. Ποιός θα τα έβαζε ή έβρισκε αυτά τα λεφτά (ήταν σχεδόν αδύνατο); Και ξαφνικά εμφανίζεται ο μεγαλομέτοχος και λέει ότι βρήκε χρήματα (άλλοι ισχυρίζονται ότι τους είπε 200.000, άλλοι 300.000, άλλοι 400.000, άλλοι 500.000). Πού να τα έβρισκε; Τα μόνα χρήματα που μπήκαν το καλοκαίρι στην ομάδα πέρα από τα εισιτήρια διαρκείας και κάποιες μικροχορηγίες ήταν τα 50.000 ευρώ από την πώληση του Γιουσούφ (κι αυτό έγινε πριν τη δήλωση του μεγαλομετόχου ότι βρήκε χρήματα). Βέβαια τον παραμύθιασαν κάποιοι ότι θα τον βοηθήσουν, ότι θα φέρουν χορηγίες εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ αν προσλάβει προπονητή της αρεσκείας (Βέλιτς), ότι τα έσοδα από το solidarity της UEFA και το μέρισμα της Super League θα είναι πολύ μεγάλο, ότι θα πουληθεί ο Καρέλης και θα εισπράξει χρήματα η ομάδα, το ίδιο κι ο Λεονάρντο, καθώς κι άλλα πολλά τέτοια παραμύθια ή ανακρίβειες. Παραμύθιασαν λοιπόν κάποιοι τον Δημήτρη Παπουτσάκη ο οποίος κι αυτός με τη σειρά του παραμύθιασε τον κόσμο του Εργοτέλη και κυρίως κάποιους ανθρώπους ζητώντας τη στήριξη και βοήθεια τους (λόγω του κύρους τους). Κι αυτοί οι άνθρωποι, άθελα τους και χωρίς να φταίνε οι περισσότεροι, έκαναν ‘’πλάτες’’ (με την καλή έννοια) στον μεγαλομέτοχο είτε μαζεύοντας κάποια χρήματα (που όμως δεν έφταναν ούτε για ‘’ζήτω’’) είτε εμφανιζόμενοι στην ΓΣ και δηλώνοντας την υποστήριξη τους προς τον ΔΠ και την επιλογή του για την Β’ Εθνική. Κι όλα αυτά ενώ το ΔΣ του Ερασιτέχνη είχε επεξεργαστεί και προτείνει λύση με συμμετοχή στην Γ’ Εθνική, με μπροστάρη τον Γιώργο τον Σουλτάτο και συμμετοχή κι άλλων Εργοτελιτών.
Μάταια προσπαθήσαμε κάποιοι (λίγοι) να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου. Εγώ κατάντησα γραφικός προσπαθώντας μέσω facebook (είναι ο μοναδικός μαζικός τρόπος επικοινωνίας μου με τον κόσμο λόγω απουσίας μου από το Ηράκλειο) να ενημερώσω τον κόσμο. Κι όχι μόνο δεν εισακουστήκαμε, αλλά επιπλέον μας κατηγόρησαν ότι είχαμε σκοπιμότητες και συμφέροντα για να διαλυθεί η ομάδα.
Και φτάσαμε λοιπόν στη ΓΣ, σχεδόν Αύγουστο μήνα, όπου ο μεγαλομέτοχος ανακοίνωσε επίσημα ότι η ομάδα θα συμμετέχει στην Β’ Εθνική. Χωρίς να παρουσιάσει ούτε πλάνο, ούτε οικονομικά στοιχεία, ούτε εγγυήσεις. Χωρίς να ενημερώσει τον κόσμο για τον νέο νόμο και τις επιπτώσεις. Χωρίς να αναφέρει ότι ακόμα και να τα καταφέρουμε αγωνιστικά δεν θα έχουμε δικαίωμα ανόδου αν δεν εξασφαλίσουμε αδειοδότηση πριν το τέλος της σεζόν. Χωρίς να εξηγήσει ότι ήταν τότε η τελευταία μας ευκαιρία να καθαρίσουμε οριστικά κι αμετάκλητα από τα χρέη. Μόνο μεγάλα λόγια, ευχολόγια κι αοριστολογίες. Και τελικά αποθεώθηκε από τους περισσότερους παρευρισκομένους. Κάποιοι τον πίστεψαν, κάποιοι ρομαντικοί δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι μια πολύ όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία 15 περίπου ετών είχε φτάσει στο τέλος της, κάποιοι άλλοι το μόνο που τους ένοιαζε είναι να είμαστε σε μεγαλύτερη κατηγορία από τον ΟΦΗ, κάποιους τους βόλευε… Όπως και να ‘χει η απόφαση πάρθηκε από τον μεγαλομέτοχο με την έγκριση – σιωπηρή ή μη – της πλειοψηφίας των παρευρισκομένων (και κατ’ επέκταση του κόσμου του Εργοτέλη).
Από εκεί και πέρα, ό,τι συνέβη ήταν αναμενόμενο κι αναπόφευκτο. Οι μέρες περνούσαν, οι υποχρεώσεις μεγάλωναν, η υπομονή κι οι αντοχές των παιχτών άρχισαν να εξαντλούνται και τα χρήματα που είχε υποσχεθεί ο μεγαλομέτοχος δεν ήρθαν ποτέ. Ο μεγαλομέτοχος άρχισε σιγά-σιγά να εξαφανίζεται (όπως και στο παρελθόν), αφήνοντας αβοήθητους και σχεδόν εντελώς απλήρωτους τους ανθρώπους του αγωνιστικού τμήματος και τους υπαλλήλους της ΠΑΕ. Κι οι μόνοι που στάθηκαν δίπλα τους, πέρα από τον μόνιμα παρόντα ήρωα Γιάννη Δασκαλάκη, ήταν 2-3 άνθρωποι (κυρίως εξωδιοικητικοί παράγοντες που είτε φαινόντουσαν είτε όχι) οι οποίοι μάλιστα έβαλαν και κάποια χρήματα. Αλλά κι αυτοί κάποια στιγμή εξαντλήθηκαν, οικονομικά και ψυχικά, περιμένοντας τον Δημήτρη Παπουτσάκη ν’ αναλάβει τις ευθύνες του και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις κι υποσχέσεις του. Κι αυτός τελικά έφυγε νύχτα…
Ποια είναι η γνώμη σας για τον Δημήτρη Παπουτσάκη?
Δεν μπορώ να πω ότι τον ξέρω πολύ καλά. Τον γνώρισα πριν από 2,5 περίπου χρόνια. Στην αρχή είχαμε πολύ καλές σχέσεις, φιλικές θα έλεγα, και φερθήκαμε ο ένας στον άλλον πολύ καλά (αντρίκια). Κάποια στιγμή το περασμένο καλοκαίρι διαφωνήσαμε σχετικά με τον δρόμο που έπρεπε να επιλέξει για την ΠΑΕ κι έκτοτε δεν έχουμε σχέσεις. Τον θεωρώ πάντως έντιμο και θα ήθελα να το τονίσω αυτό. Σίγουρα δεν ευθύνεται ο ίδιος για τα χρέη της ΠΑΕ, καταλαβαίνω ότι κληρονόμησε πολλά βάρη, αλλά πιστεύω ότι δεν ήταν απολύτως ειλικρινής το περασμένο καλοκαίρι με τον κόσμο του Εργοτέλη κι έκανε μια πολύ κακή επιλογή. Σίγουρα προσπάθησε να βρει μια λύση, αλλά γι’ ακόμα μια φορά στηρίχτηκε περισσότερο στη βοήθεια κάποιων Εργοτελιτών (που τράβηξαν το ‘’κουπί’’ μέχρι το τέλος ενώ αυτός σταδιακά εξαφανίστηκε γι’ ακόμα μια φορά) κι όχι στις δικές του δυνάμεις. Και το χειρότερο ήταν ο τρόπος που αποχώρησε στο τέλος (να παραιτηθεί προτού αποχωρήσει η ομάδα από το πρωτάθλημα). Τελικά αυτό που μένει είναι ότι οδήγησε τον Εργοτέλη σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του, με αρνητικές συνέπειες που πιθανότατα θ’ ακολουθούν τον Σύλλογο για πολλά χρόνια. Η προσωπική και ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα έχει να γράψει καλά λόγια τον Δημήτρη Παπουτσάκη (σε αντίθεση με τον πατέρα του).
Τέλος πάντων, ότι έγινε-έγινε. Του εύχομαι μέσα απ’ την καρδιά μου να καταφέρει να βρει λύση στα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας του, διότι πέρα από τον ανθρώπινο παράγοντα πρόκειται για μια εξαιρετική κι έντιμη οικογένεια με τεράστια προσφορά στον Εργοτέλη. Κι ελπίζω αν τα καταφέρει, ν’ αποκαταστήσει κάποιους ανθρώπους του Εργοτέλη και κυρίως τον Γιάννη Δασκαλάκη, ο οποίος έχει βάλει την υπογραφή του στα χρέη του Εργοτέλη χωρίς να ευθύνεται γι’ αυτά.
Κλείνοντας αυτήν την αναδρομή στα προηγούμενα χρόνια, θα ήθελα να μου σχολιάσετε τους διάφορους ‘’ψιθύρους’’ που εξελίχτηκαν και σε επίσημες κατηγορίες κατά της ομάδας για χειραγωγημένους αγώνες και παράνομο στοιχηματισμό κατά τη φετινή περιόδο.
Είναι νομίζω ό,τι πιο άσχημο έχει ακουστεί για τον Εργοτέλη ποτέ. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι ή να συζητήσω ότι μπορεί να εμπλέκεται κάποιος από την ομάδα σε κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω – και πιστεύω – ότι οι κατηγορίες αυτές είναι αβάσιμες. Ο Εργοτέλης ήταν ανέκαθεν μακριά από τέτοιες αθλιότητες. Δεν μπορώ κι ούτε θέλω να σκεφτώ κάτι άλλο.
Πάμε λοιπόν τώρα στο παρόν του Εργοτέλη για να προχωρήσουμε μετά και στο μέλλον που είναι και το πιο σημαντικό κι αυτό που κυρίως απασχολεί τον κόσμο του Εργοτέλη.
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το παρόν του Εργοτέλη είναι θολό και το μέλλον αβέβαιο. Υπάρχουν διάφορα προβλήματα τα οποία δεν έχουν προκύψει από την διάλυση της ΠΑΕ αλλά προϋπήρχαν, όπως για παράδειγμα οι εγκαταστάσεις στο Μαρτινέγκο που δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση καθώς κι οι ακαδημίες που σίγουρα δεν λειτουργούν όπως παλαιοτέρα με αποτέλεσμα να χάνουμε συνέχεια παιδιά. Επικρατεί μια αβεβαιότητα για το μέλλον και μια αδυναμία αντίδρασης την οποία εκμεταλλεύονται άλλες ομάδες αλλά κι ιδιώτες προκειμένου ν’ αρπάξουν ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Σύλλογος σε έμψυχο δυναμικό. Κι αν ακόμα δεν τους πάρει κάποιος, φεύγουν μόνοι τους. Είδατε τι συνέβη πρόσφατα με τον νεαρό ποδοσφαιριστή της Κ19 Χαλκουτσάκη, ενός από τα μεγαλύτερα ταλέντα του Συλλόγου, που σχεδόν χαρίστηκε στον Λεβαδειακό και μάλιστα υπό περίεργες συνθήκες κι όρους. Ακολούθησε ο Βασίλης Πλεσίτης, ένας μεγάλος δάσκαλος, που αποχώρησε από τον Σύλλογο μετά από τόσα χρόνια με μεγάλη πικρία όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά. Και μετά ήταν η σειρά του Σταύρου Λαμπράκη, μιας από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης ιστορίας του Εργοτέλη, ο οποίος κι αυτός αποχώρησε με πίκρα απ’ ότι έχω μάθει. Ελπίζω να μην υπάρξει συνέχεια…
Υπάρχει επίσης το θέμα της διεκδίκησης των τροφείων του Καρέλη το οποίο μπορεί να δώσει μεγάλη ανάσα στα οικονομικά του Συλλόγου μια και δυστυχώς ακόμα κι ο Ερασιτέχνης έχει κάποια – σχετικά μικρά και ρυθμισμένα – χρέη. Επιπλέον υπάρχει το πολύ σοβαρό θέμα – για μένα το πλέον σοβαρό αυτή τη στιγμή – με τις συνέπειες που θα έχει ο Σύλλογος λόγω της αποχώρησης της ΠΑΕ από το πρωτάθλημα και της διαφαινόμενης διάλυσης της, όπου δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς θα ισχύσει στην περίπτωση του Εργοτέλη μια κι ο νέος ΚΑΠ δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί σε αντίστοιχη περίπτωση και περιέχει ασάφειες (κάτι που ίσως αποδειχτεί τελικά καλό προκειμένου ν’ αποφύγουμε τουλάχιστον κάποιες από τις συνέπειες).
Όλα αυτά πρέπει ν’ αξιολογηθούν και ν’ αντιμετωπιστούν με τον κατάλληλο τρόπο το συντομότερο.
Σχετικά με το πολύ σημαντικό όπως είπατε θέμα των συνεπειών που θα έχει ο Εργοτέλης λόγω της αποχώρησης από το πρωτάθλημα και της διαφαινόμενης διάλυσης της ΠΑΕ, ποιες είναι οι επιλογές που έχει ο Εργοτέλης (υπάρχει σύγχυση στο θέμα αυτό);
Αν κι είναι κάπως παρακινδυνευμένο αυτή τη στιγμή να καθορίσουμε τις επιλογές που έχει ο Σύλλογος, δεδομένου ότι όπως ανέφερα παραπάνω τα σχετικά άρθρα του νέου ΚΑΠ δεν είναι ξεκάθαρα και δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί ώστε να έχουμε κάποιο δεδικασμένο, εντούτοις μπορούμε με κάθε επιφύλαξη ν’ αναφέρουμε 4 σενάρια (επιλογές):
Συμμετοχή στην Γ’ Εθνική χωρίς αγωνιστικές, οικονομικές ή άλλες συνέπειες (περιττό να πούμε ότι αυτό είναι το ιδανικό σενάριο το οποίο όμως φαντάζει πολύ δύσκολο να διεκδικηθεί νομικά).
Συμμετοχή στην Γ’ Εθνική χωρίς αγωνιστικές αλλά με οικονομικές συνέπειες. Πιο συγκεκριμένα, όταν ιδρυθεί η νέα ΠΑΕ θα επιβαρύνεται με το 50% των ποδοσφαιρικών χρεών της παλιάς ΠΑΕ (χρέη προς ποδοσφαιριστές, προπονητές, ομάδες, managers, EΠΟ, FIFA, UEFA κλπ.) που θα τελεσιδικήσουν ως τον προβιβασμό της ομάδας στην Β’ Εθνική. Αυτό είναι ένα πιθανό και μέτριο θα έλεγα σενάριο, με τα συν και τα πλην του.
Συμμετοχή στην Α1 Κατηγορία της ΕΠΣΗ, με ποινή -6 βαθμών και με τις ίδιες οικονομικές συνέπειες με την προηγούμενη περίπτωση. Νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι αυτό είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο.
Το 4ο σενάριο είναι σε διαφορετική βάση, δηλαδή να ξεκινήσουμε μια νέα προσπάθεια καθαροί από χρέη μέσω των Νέων Εργοτέλη που έχουν ξεχωριστό ΑΦΜ και συνεπώς δεν εμπλέκονται σε καμιά περίπτωση και με κανέναν τρόπο με την ΠΑΕ.
Είναι νομίζω μια εναλλακτική επιλογή σε περίπτωση που η συμμετοχή στην Γ’ Εθνική είτε δεν είναι εφικτή είτε είναι πολύ ακριβή λόγω των χρεών που θα κουβαλάει στην πλάτη της η νέα ΠΑΕ όταν με το καλό δημιουργηθεί.
Να ξεκαθαρίσω επίσης, επειδή κυκλοφορεί και γράφεται, ότι δεν προβλέπεται πουθενά στα άρθρα που αφορούν τον Εργοτέλη (αποχώρηση από το πρωτάθλημα) υποχρεωτική παραμονή στην ίδια κατηγορία για κάποια χρόνια. Αυτό αφορά ομάδες που προσφεύγουν σε διαδικασίες του πτωχευτικού κώδικα ή σε πολιτικά δικαστήρια καθώς και για ομάδες που δεν δηλώνουν συμμετοχή στην κατηγορία που δικαιούνται.
Ποιο από τα παραπάνω σενάρια νομίζετε ότι είναι το καλύτερο για τον μέλλον του Εργοτέλη?
Είναι αδύνατο να πάρει ξεκάθαρη θέση κάποιος αυτή τη στιγμή για τον απλούστατο λόγο ότι δεν γνωρίζουμε τ’ ακριβή δεδομένα. Δηλαδή δεν ξέρουμε ούτε ποια άρθρα του νέου ΚΑΠ θα ισχύσουν, ούτε πόσα ακριβώς είναι τα ποδοσφαιρικά χρέη της ΠΑΕ (και πολύ περισσότερο πόσα θα είναι όταν θα προβιβαστεί με το καλό η ομάδα στην Β’ Εθνική), ούτε τι ακριβώς εννοεί ο ΚΑΠ ως χρέη που θα τελεσιδικήσουν.
Πάντως, όπως ήδη ανέφερα, σίγουρα το σενάριο της συμμετοχής στην Γ’ Εθνική χωρίς αγωνιστικές ή άλλες συνέπειες είναι το ιδανικότερο. Φοβάμαι όμως ότι δεν είναι νομικά εφικτό, όπως θα ήταν σίγουρα και δεδομένα αν είχαμε επιλέξει αυτό το δρόμο το περασμένο καλοκαίρι. Από την άλλη πλευρά, όπως επίσης προανέφερα, το σενάριο της Α1 ΕΠΣΗ είναι προφανώς το χειρότερο σενάριο, φοβάμαι όμως ότι θα είναι αυτό στο οποίο θα μας κατατάξει η ΕΠΟ και θα πρέπει να το πολεμήσουμε νομικά.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν οι δύο άλλες λύσεις, κάθε μια από τις οποίες έχει πλεονεκτήματα & μειονεκτήματα. Η επιλογή της Γ’ Εθνικής με την επιβάρυνση των χρεών από τη μια μεριά προσφέρει ένα νέο ξεκίνημα στην υψηλότερη δυνατή κατηγορία, αλλά απ’ την άλλη φορτώνει την νέα ΠΑΕ με χρέη του παρελθόντος. Η επιλογή των Νέων Εργοτέλη από τη μια μας απαλλάσσει οριστικά κι αμετάκλητα από τα χρέη, όμως απ’ την άλλη όχι μόνο ξεκινάμε από πολύ χαμηλή κατηγορία (πιθανότατα την Α2 ΕΠΣΗ) αλλά επιπλέον η ποδοσφαιρική ομάδα αλλάζει όνομα από ΓΣ Εργοτέλης σε Νέοι Εργοτέλη (κάτι που πρέπει επίσης ν’ αξιολογηθεί).
Είναι μια πολύ δύσκολη, σοβαρή και καθοριστική απόφαση για το μέλλον του Εργοτέλη – ιστορική θα έλεγα – και πρέπει να την πάρουμε μετά από μεγάλη σκέψη κι αφού έχουμε εξετάσει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα κι έχει ξεκαθαρίσει το νομικό κομμάτι. Δεν πρέπει ούτε να βιαστούμε, ούτε να παρασυρθούμε όπως το προηγούμενο καλοκαίρι που δεν σταθμίσαμε σωστά τα δεδομένα κι είδατε που καταλήξαμε. Το θέμα των χρεών είναι για μένα το πιο σημαντικό. Πρέπει με κάθε τρόπο ν’ απαλλαγούμε επιτέλους απ’ αυτά για να μην βρεθούμε σε λίγα χρόνια ξανά στην ίδια θέση. Αν δεν εξυγιανθούμε πλήρως οικονομικά, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να προχωρήσουμε σωστά και ν’ αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος. Γι΄αυτό τα σενάρια που δεν εμπεριέχουν οικονομικές συνέπειες φαίνονται αυτή τη στιγμή πιο ελκυστικά. Αν όμως τα χρέη που θα κληρονομήσει η νέα ΠΑΕ δεν είναι μεγάλα κι είναι διαχειρίσιμα, τότε το συζητάμε.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής? Μια σημαντική μερίδα του κόσμου αλλά και παράγοντες του Εργοτέλη ζητούν άμεση σύγκλιση ΓΣ του Συλλόγου με θέμα την προκήρυξη εκλογών.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει και μάλιστα άμεσα είναι η σύγκλιση γενικής συνέλευσης της ΠΑΕ προκειμένου ν’ αποφασιστεί η διάλυση κι η εκκαθάριση της εταιρείας. Η σύγκλιση αποφασίζεται από το ΔΣ της ΠΑΕ, δηλαδή επί της ουσίας από τον Δημήτρη Παπουτσάκη (που είναι και μεγαλομέτοχος) ο οποίος δεν το έχει κάνει ακόμα. Ελπίζω ότι θα το κάνει σύντομα…
Από εκεί και πέρα, ο Εργοτέλης έχει διοίκηση η οποία είναι υπεύθυνη να καθορίσει τις εξελίξεις στον Σύλλογο. Έχει 3 επιλογές:
Ν’ αναλάβει η ίδια το ποδοσφαιρικό τμήμα καθώς και την ευθύνη για την ευρύτερη αναδιοργάνωση του Συλλόγου.
Ν’ αναθέσει την ευθύνη του ποδοσφαιρικού τμήματος σε κάποιο παράγοντα ή ομάδα παραγόντων οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως έφοροι (όπως στον ΟΦΗ).
Να προκηρύξει εκλογές.
Ποιά πιστεύετε ότι είναι η καλύτερη λύση?
Εξαρτάται από τη διάθεση και τις δυνατότητες της διοίκησης. Η οποιαδήποτε διοίκηση, είτε η υπάρχουσα είτε οποιαδήποτε νέα, πρέπει το συντομότερο δυνατό ν’ ασχοληθεί με τα εξής πολύ σημαντικά θέματα:
Να προβεί σ’ όλες τις απαραίτητες νομικές ενέργειες προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα του Συλλόγου σχετικά με τις συνέπειες (αγωνιστικές κι οικονομικές) από την αποχώρηση της ομάδας από το πρωτάθλημα και την επερχόμενη διάλυση της ΠΑΕ (να εξετάσει δηλαδή τα 4 σενάρια που ανέφερα νωρίτερα).
Να διεκδικήσει τα τροφεία του Καρέλη ώστε να μπουν επιτέλους στα ταμεία του Συλλόγου κάποια χρήματα απ’ αυτήν την υπόθεση.
Να προστατέψει τα περιουσιακά στοιχεία του Συλλόγου (παίχτες, προπονητές κλπ.). προκειμένου να μην συνεχιστεί η αποψίλωση του Εργοτέλη.
Ν’ ασχοληθεί με τη βελτίωση των εγκαταστάσεων στο Μαρτινέγκο και να αναδιοργανώσει τις ακαδημίες που είναι το οξυγόνο του Συλλόγου.
Να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο ανάπτυξης κι αναγέννησης του Συλλόγου σε αγωνιστικό, οργανωτικό και κυρίως ηθικό επίπεδο.
Να εξασφαλίσει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για όλα τα παραπάνω (θα χρειαστούν πολλά χρήματα).
Αν η υπάρχουσα διοίκηση έχει τη δυνατότητα ν’ ανταπεξέλθει σ’ όλα αυτά τα πολύ σοβαρά και δύσκολα καθήκοντα, τότε δεν υπάρχει λόγος να προκηρύξει εκλογές (και μπορεί ν’ αρκεστεί σε μια άτυπη γενική συνέλευση για ξεκαθάρισμα με την καλή έννοια λογαριασμών, απόδοση ευθυνών και κυρίως ανταλλαγή απόψεων για το μέλλον). Αν όμως δεν μπορεί, έχει υποχρέωση και καθήκον ν’ αφήσει να το κάνουν αυτοί που μπορούν.
Πιστεύετε ότι η τωρινή διοίκηση μπορεί ν’ ανταπεξέλθει σ’ όλα αυτά τα καθήκοντα?
Όλα τα μέλη της διοίκησης είναι έντιμοι άνθρωποι και πραγματικοί Εργοτελίτες. Οι περισσότεροι είναι ικανοί και πολλοί εξ’ αυτών έχουν προσφέρει σημαντικά στον Σύλλογο (είτε στο παρελθόν είτε τώρα). Κι αρκετοί απ’ αυτούς είναι απαραίτητοι για την επόμενη μέρα. Τους εκτιμώ ιδιαίτερα, τόσο ως άτομα όσο κι ως παράγοντες, μάλιστα αρκετοί απ’ αυτούς είναι και φίλοι μου. Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η διοίκηση – παρά τις ελλείψεις και τα λάθη σε θέματα υποδομών, εγκαταστάσεων κι ανθρώπινου δυναμικού που ανέφερα νωρίτερα – έχει ένα γενικά θετικό έως τώρα έργο με σημαντικές επιτυχίες (μπάσκετ, Νέοι, Νέες κλπ.). Απ’ την άλλη όμως, οι συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά κι οι ευθύνες του ΔΣ του Ερασιτέχνη που αναλαμβάνει πλέον τις τύχες όλου του Εργοτέλη είναι πολύ μεγαλύτερες.
Με όλο το σεβασμό λοιπόν προς τη διοίκηση του Συλλόγου, η άποψη μου είναι ότι με την υπάρχουσα σύνθεση και κυρίως με την υπάρχουσα λειτουργία δεν είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα μόνη της. Και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προκηρύξει σε πρώτη φάση άμεσα ΓΣ όπου θα συζητηθούν και θα εξεταστούν τα νέα δεδομένα κι από εκεί και πέρα σε δεύτερη φάση ανάλογα με τις εξελίξεις ενδεχομένως κι εκλογές το συντομότερο δυνατό, προκειμένου η διοίκηση του Συλλόγου να ενδυναμωθεί και να εμπλουτιστεί με νέα άτομα, καινούργιες ιδέες και περισσότερες δυνατότητες.
Ποιες είναι οι προσωπικές σας βλέψεις για την επόμενη μέρα του Εργοτέλη και ποιος θα μπορούσε να είναι ο ρόλος σας?
Δεν έχω κρύψει ποτέ ότι ενδιαφέρομαι ν’ ασχοληθώ διοικητικά με τον Εργοτέλη, όπως άλλωστε ανέφερα και στο ξεκίνημα της εκπομπής. Έχω και την όρεξη και τη δυνατότητα να προσφέρω. Αγαπάω πάρα πολύ τον Εργοτέλη, είναι από τα πλέον σημαντικά πράγματα στη ζωή μου κι είμαι έτοιμος να κάνω τις θυσίες που χρειάζονται όχι μόνο για να ξαναγίνει ο Εργοτέλης αυτός που ήταν σε αγωνιστικό, οργανωτικό κι ηθικό επίπεδο αλλά να πάει ακόμα ψηλότερα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να μπούμε σε λεπτομέρειες, πάντως νομίζω ότι κατά τη διάρκεια της εκπομπής έχω δώσει αρκετά στοιχεία κι ο κόσμος του Εργοτέλη έχει καταλάβει για το τι θέλω περίπου να κάνω και πως να κινηθώ. Ελπίζω ότι σύντομα θα έχω την ευκαιρία όχι μόνο να παρουσιάσω αναλυτικά το πλάνο και τ’ όραμα μου για τον Εργοτέλη αλλά και να τα εφαρμόσω.
Όσον αφορά τον ρόλο μου, δεν θ’ αρνηθώ ότι θα επιθυμούσα να έχω πρωταγωνιστικό ρόλο. Πιστεύω ότι έχω όλες τις δυνατότητες για κάτι τέτοιο (παρά το επίθετο μου που δημιουργεί συσχετισμούς και παρεξηγήσεις όπως ανέφερα νωρίτερα). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να συμβεί αυτό. Δεν έχω ειλικρινά κανένα πρόβλημα είτε να έχω ένα δευτερεύοντα ρόλο, είτε να συμμετέχω ισότιμα σε μια συλλογική προσπάθεια, είτε ακόμα και να μην έχω κανένα ρόλο αν αυτό κρίνει ο κόσμος του Εργοτέλη, δηλαδή τα μέλη του Συλλόγου που θ’ αποφασίσουν όταν με το καλό γίνουν εκλογές. Αρκεί ο ρόλος του καθενός να καθορίζεται από την προσφορά του. Για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, εγώ θέλω και μπορώ να είμαι ο στρατηγός του νέου Εργοτέλη (για να χρησιμοποιήσω και τους στρατιωτικούς όρους που χρησιμοποίησε ο Προέδρος μας Βαγγέλης Γιαννουλάκης σε πρόσφατη συνέντευξη). Αλλά δεν έχω πρόβλημα να είμαι και λοχαγός ή ακόμα κι απλός στρατιώτης. Με την πολύ απλή και νομίζω λογική προϋπόθεση ότι ο στρατηγός κι ο λοχαγός μου θα προσφέρουν περισσότερα από μένα. Αυτό στον Εργοτέλη κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, ή μάλλον κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν.
Έχετε κάνει κάποιες επαφές με άλλους υποψήφιους πρώην ή νυν διοικητικούς παράγοντες?
Πάρα πολλές. Εδώ και καιρό είμαι σε συνεχή επαφή με διαφόρους παράγοντες (απ´όλες τις υποτιθέμενες «παρατάξεις», τάσεις, φιλοσοφίες κλπ.) προκειμένου να βρούμε και να προτείνουμε από κοινού την καλύτερη δυνατή λύση για τον νέο Εργοτέλη. Είμαι επίσης σε διαρκή επικοινωνία με φιλάθλους κι οπαδούς της ομάδας προκειμένου ν’ ανταλλάξουμε απόψεις και να τους εξηγήσω το πλάνο κι όραμα εμένα και των συνεργατών μου για τον Εργοτέλη (και να λύσουμε παρεξηγήσεις, ψεύδη και μύθους του παρελθόντος). Είμαι στη διάθεση οποιουδήποτε Εργοτελίτη, παράγοντα ή απλού φιλάθλου, προκειμένου να συζητήσουμε τα πάντα με αμοιβαίο σεβασμό, ειλικρίνεια κι αυτοκριτική.
Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος? Γράφτηκε για παράδειγμα ότι συναντηθήκατε με τον Νίκο Τζώρτζογλου.
Όντως συναντήθηκα πρόσφατα με τον Νίκο Τζώρτζογλου (παρουσία μεταξύ άλλων και του Γιώργου Βοζικάκη τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα και θεωρώ απαραίτητο στην επόμενη μέρα του Εργοτέλη), όπου αρχικά συζητήσαμε και λύσαμε κάποια προσωπικά θέματα και παρεξηγήσεις κι αποφασίσαμε να τ’ αφήσουμε στο παρελθόν για το καλό του Εργοτέλη. Άλλωστε δεν έχω κάτι να χωρίσω με τον Νίκο, όπως και με κανέναν άλλον πρώην ή νυν παράγοντα του Εργοτέλη. Κατόπιν συζητήσαμε για τον Εργοτέλη και με μεγάλη χαρά διαπίστωσα ότι οι απόψεις μας συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό. Δεν ταυτιζόμαστε φυσικά απόλυτα, αλλά σε μεγάλο βαθμό μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις κι αγωνίες, οπότε νομίζω ότι μπορούμε να συνεργαστούμε κι ενδεχομένως και να συμπορευτούμε.
Ο Νίκος Τζώρτζογλου, όπως και το πρώην alter ego του ο Γιώργος Σουλτάτος με τον οποίο έχω επίσης συναντηθεί και μάλιστα περισσότερες από μια φορές (είναι καλός φίλος), όπως ανέφερα και στην αρχή της εκπομπής έχουν μια τεράστια προσφορά στον Εργοτέλη κι είναι απαραίτητοι για την επόμενη μέρα. Είναι επίσης από τους πλέον έμπειρους κι ικανούς παράγοντες, για να μην πω ότι είναι οι πλέον έμπειροι κι ικανοί αυτή τη στιγμή παράγοντες όχι μόνο στον Εργοτέλη αλλά και γενικότερα στο Ηράκλειο. Εγώ τους σέβομαι και τους δύο πάρα πολύ τόσο ως παράγοντες όσο κι ως ανθρώπους, γι’ αυτό και στους δύο πρότεινα όχι μόνο να συνεργαστούμε και να συμπορευτούμε ισότιμα αλλά και να κάνω πίσω ακολουθώντας τους (είτε δίπλα τους έχοντας δευτερεύοντα ρόλο είτε εξ’ αποστάσεως χωρίς κανένα ρόλο). Η απάντηση και των δύο ήταν σχεδόν η ίδια (επιγραμματικά): πιστεύουν ότι είμαι η καλύτερη λύση για να ηγηθώ στην επόμενη μέρα του Εργοτέλη κι ότι θα είναι δίπλα μου. Αυτό είναι πολύ μεγάλη τιμή για μένα γιατί προέρχεται από τους 2 μακράν πιο σημαντικούς εν ζωή παράγοντες του Εργοτέλη. Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά γιατί τα πράγματα εξελίσσονται κι αλλάζουν καθημερινά, αλλά ό,τι κι αν γίνει τελικά και μόνο η πρόθεση τους με χαροποιεί και με τιμάει.
Άλλες επαφές κάνατε?
Φυσικά. Συναντήθηκα επίσης με τον Γιώργο Στειακάκη, έναν ακόμα πολύ σημαντικό πρώην παράγοντα του Εργοτέλη. Συζητήσαμε σε πολύ καλό κλίμα, ανταλλάξαμε απόψεις, συμφωνήσαμε στα περισσότερα, διαφωνήσαμε σε κάποια άλλα, αλλά γενικά νομίζω είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Ο Γιώργος μου είπε ότι σε πρώτη φάση δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε κάποιο συμβούλιο, αλλά αυτό δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση προϋπόθεση για να βοηθήσει την οποιαδήποτε προσπάθεια εκείνος κρίνει σωστή για το καλό του Εργοτέλη (όπως άλλωστε έχει αποδείξει και στο παρελθόν). Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να πειστεί ότι είναι κάποιος κατάλληλος ν’ αναλάβει τις τύχες του Εργοτέλη.
Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να είναι οπωσδήποτε παρών στην επόμενη μέρα του Συλλόγου (ανεξάρτητα από το τι θα κάνω εγώ) και φυσικά θα τον ήθελα δίπλα μου με οποιαδήποτε ρόλο εκείνος επιλέξει.
Έχω επίσης συναντηθεί με διάφορα μέλη της διοίκησης όπως οι Β. Γιαννουλάκης, Λ. Καραταράκης, Μ. Παπαντωνάκης, Γ. Μεντζάκης, Γ. Κατρινάκης και Μ. Σχοιναράκης. Πιστεύω ότι όλοι αυτοί, όπως κι άλλα μέλη της διοίκησης, πρέπει να είναι παρόντες στην επόμενη μέρα του Εργοτέλη. Είμαι επίσης σε τακτική επαφή κι επικοινωνία με 2 ιστορικούς πρώην παράγοντες, τον Δ. Γιαννουλάκη και τον Μ. Σκεπάρνη, όπως και μ’ έναν άλλο σημαντικό πρώην παράγοντα τον Σπ. Δανδαρή, οι οποίοι είναι άνθρωποι κοινής αποδοχής με μεγάλη εμπειρία και οπωσδήποτε θα είναι δίπλα μου στην επόμενη μέρα του Εργοτέλη αν τελικά συμμετέχω σ’ αυτή (αλλά ακόμα κι αν δεν συμμετέχω, πιστεύω ότι τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να επαναδραστηριοποιηθούν). Επίσης, έχω έρθει σ’ επαφή με νέους ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρονται ν’ ασχοληθούν με τον Εργοτέλη κι οι οποίοι έχουν τις δυνατότητες να προσφέρουν, καθώς και με επώνυμους Ηρακλειώτες εκτός Κρήτης προκειμένου να στηρίξουν οικονομικά κι όχι μόνο την νέα προσπάθεια (πιστεύω ότι μέχρι τη ΓΣ θα είμαι σε θέση ν’ ανακοινώσω κάποια ονόματα).
Όπως προείπα, ο στόχος όλων αυτών των επαφών είναι να βρούμε και να προτείνουμε από κοινού στη ΓΣ (που ελπίζω να γίνει σύντομα) την καλύτερη δυνατή λύση για τον νέο Εργοτέλη, ανεξάρτητα από πρόσωπα και ‘’καρέκλες’’ (και το τονίζω αυτό). Αυτό που έχει σημασία είναι να βρεθεί και να προχωρήσει μια λύση ενωτική, συμμετοχική, έντιμη, καθαρή, ισχυρή, αυτόνομη, αυτάρκης κι ανεξάρτητη.
Τελειώνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να δώσετε στον κόσμο του Εργοτέλη που μας παρακολουθεί απόψε?
Προτού απευθυνθώ στους φίλους του Εργοτέλη, επιτρέψτε μου να στείλω ένα μήνυμα στους μη φίλους μας: O Εργοτέλης αυτή τη στιγμή είναι κάτω, σοβαρά πληγωμένος κυρίως από τα δικά του χέρια. Σύντομα όμως θ’ αρχίσει να σηκώνεται, στηριζόμενος αποκλειστικά στα δικά του πόδια. Και σιγά-σιγά θα σηκωθεί ψηλά, ψηλότερα από ποτέ άλλοτε. Και τότε δεν θα ξεχάσει ούτε τους φίλους του ούτε τους εχθρούς του. Έχει ο καιρός γυρίσματα…
Όσο για τους φιλάθλους μας, θέλω να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω: Θα επιστρέψουμε όσο δύσκολο και αν είναι, όσο χρόνο και αν πάρει απ όσο χαμηλά και αν χρειαστεί να ξεκινήσουμε. Θα επιστρέψουμε…
