“Παραμυθιάζομαι, ξέρω πολύ καλά τι θα συμβεί, και όμως νοιάζομαι θέλω η ελπίδα να μας βρει το πρωί, παραμυθιάζομαι… μιας νύχτας όνειρα η χώρα αυτή…”.
Στίχοι, παραφρασμένοι – προσαρμοσμένοι στη πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα του αδικοχαμένου, νέου λαϊκού τραγουδιστή της νεολαίας, ο οποίος αναπάντεχα την περασμένη βδομάδα άφησε σε τροχαίο αυτό τον κόσμο για το μεγάλο ταξίδι.
Ο ελληνικός λαός νιώθει παραμυθιασμένος, από το παραμύθι το οποίο ειδικά η γενιά μας “τρώει “από τους “κυβερνώντες“, οι οποίοι “τάζουν“ στα πλαίσια της χρόνιας ρουσφετολογικής λογικής τα πάντα στους ανθρώπους που είναι έξω από την αγορά εργασίας, αλλά στο τέλος διορίζουν συγγενείς τους.
Θυμωμένος, από το παραμύθι των αριθμών των ποσοστών ανεργίας και της αποτύπωσης αυτών, όταν η χώρα παρουσιάζει δείκτη ανεργίας της τάξης του 27% , μέσα στο 2016, χωρίς σ `αυτό το ποσοστό να συμπεριλαμβάνονται είτε το εργατικό δυναμικό που έχει επιλέξει να εργασθεί εκτός των ελληνικών ορίων είτε το εργατικό δυναμικό που δουλεύει σε καθεστώς μαύρης εργασίας.
Προδομένος, από το διαχρονικό παραμύθι της κυβέρνησης προς μισθωτούς, συνταξιούχους, αγρότες, τους νέους επιστήμονες, τους επιχειρηματίες, τους ανέργους.
Εξοργισμένος από το παραμύθι που συμβαίνει στο Ε.Σ.Υ. , με ανθρώπους να χάνουν τσάμπα τις ζωές τους, εξαιτίας , λαθών ιατρικών ενδεχομένως από έλλειψη έγκαιρης ιατρικής απόφασης, με επακόλουθο τη συγκάλυψη του άγραφου νόμου της ιατρικής omerta και τη μη απάντηση στους συγγενείς των θυμάτων.
Αυτά τα γεγονότα, σαν καλόγουστο παραμύθι συμβαίνουν στη χώρα του τρίτου μνημονίου, η οποία βρέχεται από τα νερά μιας πανέμορφης θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους, όπου ευτυχώς δεν ανήκει στα ψάρια του.
Αιγαίο Πέλαγος, η θάλασσα του Αισώπου, του αγαπημένου πλάστη παραμυθιών της αρχαιότητας, θάλασσα αγαπημένη ενός λαού που και στη σύγχρονη εποχή, λατρεύει να διαβάζει παραμύθια, κυρίως όμως λατρεύει να τα ζει.
Πέλαγος, στο οποίο ο ελληνικός λαός πλάθει όνειρα, επηρεασμένος από κάθε παραμύθι, την ώρα που αγναντεύει το γαλάζιο στο πιο επικίνδυνο πέλαγος του κόσμου, περιμένοντας την ελπίδα σε συνθήκες κοινωνικής αδείας.
Ένα πέλαγος παράξενο, ίσως το μοναδικό στον κόσμο, στο οποίο μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια περνούν από τη μια ακτή στην άλλη εκατομμύρια προσφύγων.
Πέλαγος περάσματος προσφύγων, για πρώτη φορά κατά τη μικρασιατική καταστροφή όπου Έλληνες των μικρασιατικών παραλίων μετά το ολοκαύτωμα της Σμύρνης από τον κεμαλικό στρατό των Νεότουρκων, προσπαθούν με κάθε μέσο, χωρίς υπάρχοντα να περάσουν στη Μητέρα Ελλάδα με σκοπό να σωθούν από τις θηριωδίες και στη συνέχεια να χτίσουν τη νέα τους ζωή.
Σήμερα, Σύριοι και άλλοι πρόσφυγες βρίσκουν το Αιγαίο πέλαγος, εάν φυσικά σωθεί η ζωή τους από το επικίνδυνο ταξίδι που οι Τούρκοι δουλέμποροι τους επιβάλλουν, ως το πέρασμα που θα τους δώσει το διαβατήριο για την δική τους ελπίδα σε μια από τις προηγμένες χώρες της δυτικής ή βόρειας Ευρώπης όταν αυτή έχει χαθεί στην καταστραμμένη από τον πόλεμο πατρίδα τους.
Με την εισροή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στα ακριτικά νησιά -στο Καστελόριζο οι πρόσφυγες ξεπέρασαν τον μόνιμο πληθυσμό του νησιού του Αιγαίου- , οι κάτοικοι ξεπερνούν την κρατική ανοργανωσιά δημιουργούν αυτοοργανώσεις αναδυόμενες από την κοινωνία , οι οποίες με τη συνεργασία των δομών του κράτους φιλοξενούν, περιθάλπουν και προσφέρουν φαγητό στους πρόσφυγες.
Αυτοί οι ήρωες, προτείνονται ως υποψήφιοι για το Νόμπελ Ειρήνης, στα πρόσωπα της 85άχρονης γιαγιάς Αιμιλίας Καμβύση, του 40άχρονου ψαρά Στρατή Βαλιαμού αλλά και της ξένης εθελόντριας ακτιβίστριας γνωστής ηθοποιού Σουζαν Σάραντον, την ώρα που η Τουρκία αρνείται την επαναπροώθηση των προσφύγων στα εδάφη της, σπάζοντας στην ουσία την τριμερή συμφωνία.
Όμως το παραμύθι του Αιγαίου έχει και άλλη όψη.
Αρκετοί ξένοι οικονομικοί μετανάστες, εργαζόμενοι στο τουριστικό κλάδο, ερωτευμένοι με τη χώρα μας, θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στη χώρα μας, δηλώνουν ως όνειρο ζωής την παραμονή της χώρας μας, όταν άλλοι μετανάστες ήρθαν για μια και καλά καλύτερη ζωή αλλά στα δύσκολα επέστρεψαν στις πατρίδες τους.
Μετανάστες, προερχόμενοι από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με διαφορετική κουλτούρα και αντίληψη οι οποίοι προβάλουν τη χώρα μας στα χρονολόγια που διαθέτουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα να κάνουν οικειοθελή διαφήμιση της Ελλάδας, με τον πιο απλό τρόπο προσελκύοντας αρκετούς συμπατριώτες τους στη χώρα μας ως τουρίστες.
Πως ως χώρα θα ανταμείψουμε αυτούς τους ανθρώπους ;
Ανταμοιβή οι ίδιοι δε ζητούν, θέλουν να ξοδέψουν την υπόλοιπη ζωή τους στη χώρα μας δημιουργώντας μέσα από όνειρα που εδώ ονειρεύονται.
Θεωρούν πως η λύση του προβλήματος της κρίσης έρχεται μέσα από μια λέξη.
Την ανωνυμία. Χάνοντας την, με συνέπεια την υπέρμετρη έκθεση με αλαζονικά στοιχεία η οποία οδηγεί στη φλύαρη επικράτηση της λογικής του μη μέτρου, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση μη μπορώντας να αξιολογήσουμε αλλά και να αξιοποιήσουμε το απλό.
Γίνεται να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση ; Δεν γίνεται ;
“Γίνεται , γίνεται“, αρκεί να αφήσουμε το δήθεν και την επωνυμία γυρνώντας στην ανωνυμία – όπως μας προτρέπει μια κοπέλα οικονομική μετανάστρια, εργαζόμενη στον τουρισμό της χώρας, “όνειρο ζει“- και να δημιουργήσουμε μέσα από τα δικά μας όνειρα, σχεδιάζοντας το αύριο μέρα – μέρα, χωρίς να ψάχνουμε τη φυγή στο άγνωστο.
Άλλωστε η Ελλάδα, όπως η ίδια τονίζει με κάθε τρόπο, έχει πολλά να μας δώσει.
Μπορούμε την αλλαγή πορείας, έχοντας ως πρότυπο και τους οικονομικά μετανάστες που παλεύουν μαζί μας στην κρίση, αλλά και εμπνευσμένοι από τους κατοίκους των νησιών μας που βοηθούν με αυταπάρνηση τους πρόσφυγες.
Εύκολο να αλλάξουμε; Μπορούμε να πάμε παρακάτω;
“Αντικειμενικά στο λέω“, ναι, αρκεί να δώσουμε για τη ζωή μας, για το μέλλον μας, για την πατρίδα μας ,την ίδια τη ζωή μας.
Ώρα να πράξουμε το σωστό για την Ελλάδα μας, κοιτάζοντας το συλλογικό συμφέρον, χωρίς αύριο να λέμε πως τη καταστροφή στη χώρα “από αντίδραση και μόνο την κάναμε και αυτή“.
Ώρα να σταματήσει το παραμύθι και να μιλήσουν τα τραγούδια.
Καλό Ταξίδι…
Δημοσιεύτηκε στην Ημερησία
*Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος