Αυτή η ανεξάρτητη δύναμη που κυριαρχεί πάνω απ’ όλα. Ο αστάθμητος παράγων σε κάθε πτυχή της ζωής. Είναι αλήθεια δάκτυλος Θεού; Είναι μήπως αυτό που καλούμε γραφτό; Συνδέεται με την τύχη ή μήπως η τύχη αποτελεί μία ανεξέλεγκτη Αρχή; Και αν είναι τύχη, μπορείς να την προσωποποιήσεις; Να της δώσεις ανθρώπινη εικόνα και Θεϊκές ιδιότητες; Η σύνδεση όλων των γεγονότων που συνετέλεσαν στο ακόλουθο γεγονός, είναι απλά μία στατιστική πιθανότητα, ή τελικά ένα σχέδιο μίας ανώτερης δύναμης που αδυνατούμε να κατανοήσουμε;
Το χθεσινό γεγονός του άδικου χαμού ενός συνανθρώπου μας, στα Χανιά μας, αποτέλεσμα των ακραίων καιρικών φαινομένων, κρύβει μία συγκλονιστική ιστορία…
Ο άνθρωπος αυτός ήταν επιβάτης του πλοίου το οποίο εκτελώντας το χθεσινό δρομολόγιο Πειραιά – Χανιά, για περισσότερες από 4 ώρες, πάλευε να δέσει στο λιμάνι της Σούδας. Όσοι βρεθήκαμε εκεί (ήμουν παρών από πριν φτάσει το πλοίο στο λιμάνι της Σούδας και μάρτυρας σε όλη εκείνη την προσπάθεια και τη “μάχη” με τη φύση), έχουμε να καταθέσουμε την απίθανη ιστορία που εξελίχτηκε μπροστά μας. Από τη δική μας σκοπιά σίγουρα, αλλά με αδιάψευστα γεγονότα και σίγουρα πολλές συγκλίνουσες απόψεις.
Το πλοίο προσπάθησε να δέσει σε 3 διαφορετικές προβλήτες, λόγω του έντονου ανέμου. Τέσσερα ρυμουλκά επιχειρούσαν πάνω του, κυριολεκτικά. Σε μία από τις τελευταίες προσπάθειες να δέσει, τρία εκ των ρυμουλκών το έσπρωχναν με την πλώρη τους προς την προβλήτα, την ώρα που το τέταρτο το τραβούσε παράλληλα προς την προβλήτα εκείνη. Μία μεγάλη τραγωδία απεφεύχθη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, καθώς το ένα ρυμουλκό βρέθηκε εγκλωβισμένο μεταξύ προβλήτας, ενός άλλου φορτηγού πλοίου που ήταν στο σημείο εκείνο δεμένο και του πλοίου Έλυρος, το οποίο παράσερναν τα κύματα, με κίνδυνο μίας μαζικής σύγκρουσης, αλλά και την ενδεχόμενη απώλεια ανθρώπινων ζωών . Κατά τη στιγμή εκείνη, ο ένας κάβος του πλοίου, ήταν επίσης δεμένος. Οι λιμενικοί με αυτοθυσία και το φόβο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους – υποψιαζόμενοι πως ο κάβος υπό την πίεση του πλοίου που το παράσερναν τα κύματα, προσπαθούσαν να απομακρύνουν τον κόσμο ο οποίος στεκόταν κοντά στο σημείο εκείνο, περιμένοντας να λήξει η περιπέτεια αυτή, για να δει τα αγαπημένα τους πρόσωπα που επέβαιναν στο πλοίο αυτό. Ο κάβος έσπασε, όμως η πρόληψη των λιμενικών βοήθησε στην αποφυγή μίας ακόμη ενδεχόμενης τραγωδίας, παρά το γεγονός πως ο κάβος δεν κινήθηκε καν προς το σημείο εκείνο. Οι προσπάθειες για να δέσει επιτέλους το πλοίο στο ίδιο εκείνο σημείο, ξεκίνησαν σχεδόν από την αρχή και τη φορά εκείνη, ήρθε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι λιμένικοι ασφάλισαν με πρόσθετους κάβους το πλοίο και η ώρα της αποβίβασης έφτασε.
Φυσικά, επικράτησε απίστευτη συμφόρηση, στους δρόμους είτε προς την εθνική, είτε επί της λεωφόρου Καραμανλή. Της κεντρικής λεωφόρου για άμεση πρόσβαση προς την πόλη των Χανίων.
Στο ύψος του ΜΑΙΧ, την ώρα που ο συνάνθρωπός μας αυτός διερχόταν από το σημείο εκείνο, ένα πελώριο δένδρο έπεσε…
…Αν ήταν 20 εκατοστά πιο μπροστά, τι θα είχε συμβεί άραγε; Αν είχε αργήσει λίγο να ξεκινήσει; Αν σταματούσε στο δρόμο για έναν γρήγορο καφέ; Ή αν όντως σταμάτησε; Αν οι άνεμοι είχαν πιάσει πιο νωρίς ή ήταν πιο δυνατοί με αποτέλεσμα το πλοίο να μην αποπλεύσει; Ή αν είχε δέσει στην πρώτη του προσπάθεια; Αν τα γεγονότα που οδήγησαν στην τραγωδία αυτή ήταν λίγο διαφορετικά, θα μιλούσαμε για μία διαφορετική τραγωδία, θα βρισκόταν κάποιος άλλος στη θέση του ή ανακουφισμένοι θα είχαμε πλέον αφήσει πίσω μας ένα περιστατικό που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν οδήγησε στην απώλεια ανθρώπινων ζωών;
Μπορεί άραγε να συλλάβει το μυαλό μας πόσα γεγονότα συνετέλεσαν στο να στερηθούν οι αγαπημένοι του τον άνθρωπο αυτό που τόσο μάταια έφυγε;
Δεν είναι επιθυμία μου να φέρω περισσότερο πόνο στους αγαπημένους τους. Η ιστορία αυτή με έχει συγκλονίσει και θλίψει βαθύτατα.
Αξιομνημόνευτε Δ.Κ., δε σε γνώρισα ποτέ. Δε γνωρίζω σχεδόν τίποτε για σένα, πέρα από το όνομά σου. Δε μπορώ να συλλυπηθώ τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ούτε αυτά γνωρίζω. Δε μπορώ όμως να τα συλληπυθώ, κυρίως γιατί όπως λέω πάντα “κανείς δε μπορεί να γνωρίζει το βάθος της θλίψης των ατόμων που αναγκάζονται να αποχωριστούν αγαπημένους τους”. Πόσο παγωμένη και απρόσωπη λέξη τα συλλυπητήρια… Σε έκανα όμως δικό μου άνθρωπο για λίγο. Αναρωτήθηκα πως θα ένιωθα, αν στη θέση σου ήταν κάποιος δικός μου και το μυαλό μου πήγε αβίαστα και ασυναίσθητα στο “Γιατί;”. Σαφώς, είναι μία απάντηση που δε θα λάβουμε ποτέ. Σίγουρα όχι επίγεια και δε μπορώ να γνωρίζω αν υπάρχουν πιθανότητες να μάθουμε “υπέργεια”.
Καλό ταξίδι, ξένε “δικέ μου άνθρωπε”!
Καλό κουράγιο στους αγαπημένους σου.
*Ο Γιώργος Καράκης είναι Management & Marketing Specialist