«Πριν λίγες ημέρες επισκέφτηκαν τον Τούρκο πρόεδρο οι κ.κ. Γιουνκέρ και Τούσκ, ο πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής και του συμβουλίου αντίστοιχα, με αποστολή υποτίθεται να τον νουθετήσουν. Αντί γι αυτό άκουσαν έναν έξαλλο Ερντογάν να τους επιτίθεται γιατί έδωσαν τετρακόσια δις ευρώ στην Ελλάδα(!) την στιγμή που κάποια από τα κονδύλια αυτά θα έπρεπε να κατευθυνθούν στην χώρα του, ώστε να λυθούν τα προβλήματα του προσφυγικού!!!
Ως ύστατη ελπίδα η Ευρώπη έστειλε την καγκελάριο Μέρκελ, με την οποία ο Ερντογάν συμφώνησε να σταλούν Νατοϊκές δυνάμεις ώστε να εμποδιστεί το έργο των διακινητών. Πολλές λεπτομέρειες δεν ανακοινώθηκαν, η χώρα μας απλά ζήτησε ο επικεφαλής να μην είναι ούτε Έλληνας ούτε Τούρκος, είμαι υπερβολικός που ανησυχώ;». Αυτά έγραφα πριν λίγες εβδομάδες, αντιλαμβανόμενος πως τα πράγματα παίρνουν επικίνδυνη τροπή.
Οι Έλληνες γνωρίσαμε τον μεγαλύτερο, μετά τον Κεμάλ, Τούρκο ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέσω του Δημήτρη Αβραμόπουλου, την εποχή που ήταν και οι δύο δήμαρχοι. Μερικά χρόνια μετά είχαμε και δεύτερη «στενή» σχέση, με την κουμπαριά του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή. Ίσως νιώθαμε και κάποια ζήλια γιατί βλέπαμε ότι στο πρόσωπο του η Τουρκία είχε βρει τον ηγέτη που θα την έπαιρνε από την αγκαλιά των στρατηγών και ελπίζαμε (λίγα χρόνια μετά τα Ίμια) σε κάπως καλύτερη γειτονία.
Μετά από επτά χρόνια οικονομικής καταστροφής χωρίς κανένα σημάδι ανάκαμψης στο ορίζοντα, με τους πολιτικούς μας ακόμα να καυγαδίζουν για το… ποιος φταίει, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τον άνδρα που στην αρχή της χιλιετίας, μέσα σε λίγα χρόνια έφερε τη χώρα του από το χείλος του γκρεμού της άτακτης χρεοκοπίας, ομοτράπεζο των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου στο G20. Τι έκανε; Αυτό που εμείς επί τόσα χρόνια αρνούμαστε να πραγματοποιήσουμε: μεταρρυθμίσεις. Πως τις έκανε; Επιστράτευσε τον καλύτερο Τούρκο οικονομολόγο Κεμάλ Ντερβίς και του παρέδωσε τα κλειδιά της τουρκικής οικονομίας. Για δυο χρόνια ο Ντερβίς (τεχνοκράτης με θητεία 22 ετών στην Παγκόσμια Τράπεζα), υπήρξε ο απόλυτος άρχων, πραγματοποίησε όλα όσα οι πολιτικοί αδυνατούσαν και αποχώρησε.
Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα, έλεγε ο Άγγλος ιστορικός Λόρδος Acton και είχε δυστυχώς δίκιο. Τα χρόνια απόλυτης εξουσίας έχουν επιδράσει αρνητικά στον Ερντογάν, ο οποίος αφού απομακρύνθηκε από τους παλιούς του φίλους ζει απομονωμένος, αλλά πάντα δυνατός, στο νέο του σεράι. Η δύναμη του πηγάζει από δύο πηγές: πρώτον από την αποδόμηση των αντιπάλων του, που είκοσι χρόνια μετά ακόμα δεν κατάλαβαν τι τους «χτύπησε» και δεύτερον, από τον ακαδημαϊκό, πρώην διπλωμάτη και νυν πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου.
Χθες, την ώρα που γίνονταν «αγωνιώδεις» διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους ηγέτες της Ε.Ε. και τον Τούρκο πρωθυπουργό, ο Ερντογάν «απασφάλισε», αποκαλώντας τους ευρωπαίους ηγέτες «ανίκανους να βρουν χώρο για μια χούφτα πρόσφυγες, που στη μέση της Ευρώπης κρατούν αυτούς τους αθώους σε επαίσχυντες συνθήκες». Λίγες ώρες αργότερα, ανακοινώνονταν η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας.