Αιγαίο Πέλαγος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος, Κως, Πειραιάς , Ειδομένη.
Μέρη χαραγμένα, πλέον, στο μυαλό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι συμμετέχουν με τη θέλησή τους ή μη, στη μεγαλύτερη οργανωμένη ή μη μετακίνηση πληθυσμών της ιστορίας.
Αν καταφέρουν οι μετακινηθέντες Ασιατικοί πληθυσμοί να περάσουν τα νερά του Αιγαίου φθάνουν προς στιγμή στις παραπάνω πόλεις και νησιά της ελληνικής επικράτειας, όπου περιμένουν το πράσινο φως για το ταξίδι προς τη χώρα προορισμού.
Μέχρι όμως να φθάσουν, αν φθάσουν, ολοκληρώνοντας τη δική τους Οδύσσεια παραμένουν εγκλωβισμένοι -εξαιτίας πολιτικών των άλλων κρατών όπου έχουν τα σύνορα κλειστά – , σε μια χώρα η οποία πέρα από την πολυεπίπεδη κρίση στην οποία βρίσκεται, είναι όμορφη, με τα χαρακτηριστικά της φιλοξενίας και τον σεβασμό στον άνθρωπο, αδιαπραγμάτευτα στα βάθη των χιλιετιών.
Η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα μας, χώρα που βρέχεται από το πολύπαθο Αιγαίο.
Οι μετακινηθέντες λαοί συμμετέχουν σε ένα πάρτυ το οποίο ξεκίνησε από την τούρκικη ακτή του Αιγαίου και συνεχίζεται στην δική μας ακτή, την ώρα που στο παράξενο αυτό παιχνίδι συμφερόντων υπάρχουν και εθελοντές οι οποίοι προσπαθούν με αγέρα πελαγίσιο να κάνουν θαλασσιά την κάθε μορφή πόνου, δίνοντας χρώμα στη κάθε πονεμένη ζωή.
Ο ελληνικός λαός πέρα από τις μετακινηθέντες ροές που αντιμετωπίζει εξαιτίας της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας, κουβαλάει στις πλάτες του τρία μνημόνια, ανεργία, μειώσεις στις συντάξεις και με την ψυχολογία της κοινωνίας στο ναδίρ.
Λαός ο οποίος βρίσκεται σε συνθήκες εσωτερικού διχασμού, (μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί που έγιναν μνημονιακοί, γερμανοτσολιάδες η μη, αριστεροί ή δεξιοί), αλλά και σε συνθήκες όπου η κυβέρνηση κάνει business με τη δημιουργία των hotspots και τις απευθείας αναθέσεις.
Προφανώς με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, όπως το “προασπίζει“ ο αναπληρωτής Υπουργός Μετανάστευσης, ο οποίος ονοματίζει την μετά την Ειδομένη χώρα ως “ Μακεδονία“, με τον Υπουργό Άμυνας να σηκώνει μπαϊράκι, αποβάλλοντας το αρχικό εγώ ή αυτός.
Ώρα εξέλιξης στο πιο “μεγάλο πάρτυ “, στη δική μας πλευρά του Αιγαίου, όταν υπερτερεί η λογική πως τα ψάρια του Αιγαίου ανήκουν στη θάλασσα, από αυτή της φύλαξης των θαλασσίων συνόρων μας.
Την ώρα που έχουμε παραμονή των εγκλωβισμένων προσφύγων σε Ειδομένη και Πειραιά σε συνθήκες απάνθρωπες, με τη χώρα μας να μη ζητά, γιατί άραγε (;) τη μεταφορά των πληθυσμών αυτών στις χώρες προορισμού μέσω Ιταλίας ή Ελβετίας χωρών με μερικά ή εξ` ολοκλήρου ανοιχτά σύνορα.
Στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, στην τουρκική ακτή, οι Ερντογάν- Νταβούτογλου ετοιμάζονται να καρπωθούν δις ευρώ και τις όποιες επιμέρους συμφωνίες που έχουν κερδίσει στη διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας και τα δυο μέρη πως η συμφωνία δεν θα τελεσφορήσει, με την Ε.Ε. να πληρώνει μεν την Τουρκία ώστε η τελευταία να “ τρέξει“ τα συμφωνημένα, όντως σίγουρη πως η Άγκυρα δε θα τηρήσει τις δεσμεύσεις.
Το αναποτελεσματικό ευρωτουρκικό παζάρι με θέα το Αιγαίο, έχει ως αποτέλεσμα τους Τούρκους να καρπώνονται βάση της συμφωνίας αρχικά 3 δις ευρώ και την Ελλάδα πάντα σε ρόλο ψωροκώσταινας να λαμβάνει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.
Μ` αυτόν τον τρόπο φτάνουμε στην αποφράδα μέρα της 22ης Μαρτίου του 2016, με την βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες, στην καρδιά της Ευρώπης έχοντας νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες αθώους Ευρωπαίους Πολίτες, εξαιτίας της τρέλας των θιασωτών του Τζιχάντ, λίγους μήνες από την επίθεση της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Μπατακλάν στο Παρίσι με τους και εκεί νεκρούς.
Ο Πόλεμος της Ευρώπης με την τρομοκρατία έχει αρχίσει, ένας Πόλεμος διαφορετικός από τους άλλους, καθώς δε μιλάμε για διεκδικήσεις εδαφών αλλά για πόλεμο μέσα σε Ευρωπαϊκό έδαφος με θύματα Ευρωπαίους πολίτες, δείχνοντας για μια ακόμα φορά την αποτυχία της Ένωσης να διαχειριστεί σημαντικά εσωτερικά ζητήματα, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ασφάλεια των πολιτών της.
Δεν γνωρίζω αν υπάρξει λύση στο πρόβλημα αλλά την ώρα της κρίσης, θα έπρεπε με κάθε τρόπο η ελληνική κυβέρνηση να διαφυλάξει τα σύνορά της, ειδικά τα θαλάσσια, ενδεχομένως εξετάζοντας την λύση της καλύτερης εσωτερικής φύλαξης των θαλασσίων συνόρων.
Εσωτερική φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων, με έναν πιο ενδολεχή αυστηρό αλλά και ουσιαστικό έλεγχο, όπου στην ώρα της κρίσης και του πολέμου με την τρομοκρατία κόκκινες γραμμές δεν χωρούν.
Βέβαια, ευθύνες για την εκτός ελέγχου κατάσταση έχει και η ίδια η Ε.Ε., καθώς ναι μεν έδωσε βοήθεια δις ευρώ στην Τουρκική κυβέρνηση, αλλά έμεινε στο περιτύλιγμα με την επαναπροώθηση και την πιο συντεταγμένη φύλαξη των ροών στο Αιγαίο, δίχως να μπει στην ουσία βάζοντας στη διαπραγμάτευση με την Τουρκία θέτοντας θέμα για καλύτερη φύλαξη ή το κλείσιμο των εξ `ανατολών της Τουρκίας συνόρων, σταματώντας ή τουλάχιστον περιορίζοντας τη μετακίνηση πληθυσμών.
Προφανώς, η λύση δεν θα δοθεί ούτε από τους διαιρεμένους “28“, ούτε μέσα από μια απούσα Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία πληρώνει αδρά για να μεταθέσει τη λύση του προβλήματος στην Τουρκία.
“Το πάρτυ στο Αιγαίο“ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με τις σκέψεις μας στους νεκρούς των τρομοκρατικών επιθέσεων των Βρυξελλών, αλλά χωρίς να ξεχάσουμε τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο εξαιτίας της μη ασφάλειας των δουλεμπορικών τούρκικων βαρκών.
Μη ξεχάσουμε να θυμηθούμε και τους δικούς μας νεκρούς- ήρωες αξιωματικούς που έχουν σκοτωθεί στο Αιγαίο σε ώρα καθήκοντος είτε σε καιρό ειρήνης ( Κωνσταντίνος Πανανάς, Ελευθέριος Ευαγγέλου, Αναστάσιος Τουλίτσης), είτε σε στιγμές έντασης (Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός), εξαιτίας πάντα των τουρκικών παραβιάσεων – διεκδικήσεων στο Αιγαίο.
Το συγκεκριμένο πάρτυ, οφείλεται τόσο στην ανυπαρξία διαχείρισης της κρίσης από την ελληνική κυβέρνηση όσο και στη χωρίς πυξίδα πολιτική των Ευρωπαίων “Πεφωτισμένων “, στην οργανωμένη μετακίνηση πληθυσμών με την ροή να συνεχίζεται με απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες συνέπειες για την Ευρώπη, την ώρα που η ίδια η Ευρώπη βρίσκεται πλέον ανοιχτά σε εμπόλεμη κατάσταση με τους τζιχαντιστές-τρομοκράτες.
Φαίνεται καθαρά πως ως χώρα δεν διαθέτουμε στο DNA μας τη διαδικασία του παζαρέματος όπως οι “γείτονες“ Τούρκοι, οπότε για να προστατέψουμε με κάθε τρόπο το μέλλον μας, θα πρέπει να τελειώνουμε με το άνοστο “ πάρτυ στο Αιγαίο “, χωρίς να παραμυθιαζόμαστε με τη νύχτα – φόβος- να φεύγει και την ελπίδα να έρθει ξανά το πρωί φέρνοντας τα χαμένα όνειρά μας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην imerisia.gr