“Αν κάτι έχει στοιχήσει ακριβά κατά τη νεότερη ιστορία στη χώρα μας, είναι ο διχασμός…Εδώ, στο δήμο Ηρακλείου, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο δυναμικούς δήμους της χώρας, μπορούμε ή να συνεχίσουμε την κακή εθνική μας μοίρα ή να ξεφύγουμε από αυτή.” αναφέρει η δημοτική σύμβουλος Αθηνά Σπανάκη απαντώντας σε όσους “επιμένουν εμμονικά στην ίδια κριτική” αναφορικά με τις ανησυχίες της στο μεταναστευτικό ζήτημα.
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Αθηνάς Σπανάκη:
“Αν κάτι έχει στοιχήσει ακριβά κατά τη νεότερη ιστορία στη χώρα μας, είναι ο διχασμός, η διαίρεση και οι αντιπαλότητες που οξύνουν τα πάθη. Από την επίσημη αναγνώριση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους το 1830 έως σήμερα, δεν έχουν σταματήσει να σχηματίζονται…εσωτερικά αλληλοσπαρασσόμενα στρατόπεδα. Από τα συγκρουόμενα καπετανάτα των οπλαρχηγών του 1821, τον Εθνικό Διχασμό με Βενιζελικούς και βασιλόφρονες, τον εμφύλιο του ’46-’49 έως τα γαλάζια και τα πράσινα καφενεία της μεταπολίτευσης, η μικρή γεωγραφικά πλην “ιδιαίτερη” γεωπολιτικά και ιστορικά Ελλάδα μας δεν έχει, ακόμη, αντιμετωπίσει τον κυριότερο δαίμονά της: τα ίδια της τα τέκνα που αλληλοεξουδετερώνονται!
Αλίμονο, οι αντιθέσεις, η διαφορετική οπτική είναι ίδιον της ίδιας της ζωής! Και η διαφορετική πολιτική θέση είναι απόδειξη δημοκρατίας! Ωστόσο, μεσολαβεί άβυσσος, που εξηγείται κυρίως με ψυχολογικούς όρους, ανάμεσα στην αντίθεση και στην ανηλεή σύγκρουση. Εδώ, στο δήμο Ηρακλείου, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο δυναμικούς δήμους της χώρας, μπορούμε ή να συνεχίσουμε την κακή εθνική μας μοίρα ή να ξεφύγουμε από αυτή.
Ναι, έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις σε ένα σωρό ζητήματα, έχουμε διαφορετικές ιδεολογικές και ψυχολογικές αφετηρίες. Το περιβάλλον μας, όμως, είναι κοινό: είναι η πόλη μας, το Ηράκλειο μας. Άρα είναι στο απόλυτο συμφέρον μας η πρόοδος της πόλης. Και πώς θα το πετύχουμε αυτό; Κατά την αρχαιότητα η αλήθεια ήταν ζήτημα διαλεκτικής, συζήτησης, δηλαδή, μέσα από την οποία ξεδιπλώνονται οι αντίθετες απόψεις και ακολουθεί η σύνθεση, άρα και η ενότητα! Κανείς δεν περισσεύει, κάθε φωνή έχει μια ψηφίδα να συμπληρώσει στο μωσαικό της αλήθειας! Και τώρα, ως απλή σύμβουλος του Δημοτικού Συμβουλίου, θα εργαστώ με όλες μου τις δυνάμεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ενότητά μας, είναι η εγγύηση της καλής συνέχειάς μας…
Και για να μιλήσουμε πιο πρακτικά…Αν και οι ανησυχίες μου στο μεταναστευτικό ζήτημα σήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, χαίρομαι για ένα πράγμα: στάθηκαν η αφορμή να υπάρξει δημόσια συζήτηση για ένα θέμα το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι το ζήτημα της 10ετίας. Παρά τη διεξοδική ανάλυση των απόψεων μου που ακολούθησε της ανάρτησης μου στο facebook, εξακολουθώ να δέχομαι μια κριτική ολιγόν…offside, αν μου επιτραπεί ο ποδοσφαιρικός όρος. (Δεν πειράζει, όμως, αυτό μου δίνει την αφορμή να εμβαθύνω περισσότερο στο μείζον αυτό θέμα και να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε μια σύνθεση!).
Μου καταλογίζουν “φοβική αντίδραση” επί του θέματος. Η αλήθεια είναι ότι έκανα χρήση του συναισθήματος του φόβου. Όμως, και αυτό το αναγνωρίζουν οι σύγχρονες ψυχολογικές προσεγγίσεις, τα συναισθήματα δε διαχωρίζονται σε “καλά” ή “κακά”. Τα συναισθήματα ή υπάρχουν ή δεν υπάρχουν και αποτελούν τη συναισθηματική αντίδρασή μας σε μια δηλωμένη κατάσταση. Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πιθανότητα ανεξέλεγτης μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων, όταν ανάμεσα στους πρόσφυγες έχουν παρεισφρήσει “ύποπτα άτομα” και όταν είναι γνωστές οι ανεπάρκειες του επίσημου κράτους στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων, τί είδους συναισθήματα είναι αναμενόμενο να γεννηθούν;
Το κομβικό, ωστόσο, με τα συναισθήματα είναι όχι αυτά καθεαυτά, αλλά οι δράσεις που αυτά πυροδοτούν! Εγώ, λοιπόν, εξέφρασα τις ανησυχίες μου, ώστε, να υπάρξει ενεργοποίηση, να μην αφεθούν πρόσφυγες και γηγενείς στο έλεος του Θεού. Το συναίσθημα μου, λοιπόν, είναι αυτό που δεν μου υπαγορεύει την απάθεια αλλά, αντίθετα, την πίεση προς όλες τις επίσημες αρχές ώστε να υπάρξει πολιτική λύση και έλεγχος.
Θα μπορούσα με μεγάλη ευκολία να αναλύσω τη στάση όσων δεν μπορούν να δουν πίσω από τα λεγόμενα μου και επιμένουν εμμονικά στην ίδια κριτική…Ωστόσο, αυτό δε θα βοηθήσει στη σύνθεση και στην ενότητα. Αντιθέτως, το να συνδιαλέγομαι με τον κόσμο με εργαλεία μου τη λογική και τα επιχειρήματα θα συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση!”