Για κάποιους πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, για κάποιους άλλους η δυνατότητα να γίνουν γνωστοί, για μερικούς πονηρούς τέλος, πολιτική σημαίνει μια θέση στα «κόλπα» στη δυνατότητα εύκολου και άκοπου πλουτισμού. Για όλους όμως προαπαιτούμενο συμμετοχής τους στην κοινωνική αυτή ελίτ, που προσφέρει στον κάτοχο της άμεση δυνατότητα κοινωνικής (και όχι μόνο) συναναστροφής με ανθρώπους ισχυρούς, που μόχθησαν συχνά για γενεές για τη θέση τους είναι, η δυνατότητα πειστικής παρουσίασης της δικής τους αλήθειας. Ο όρος «η δική μου αλήθεια» είναι ο κομψότερος τρόπος να πεις ψέματα, κάνοντας όλους στην χειρότερη περίπτωση πως απλά, έκανες λάθος. Οι σημερινοί κυβερνώντες είναι θα λέγαμε «καθηγητές» με μάστερ και ντοκτορά ζηλευτά.
Όταν βρίσκεσαι σε μία κατάσταση, όσο άσχημη κι αν είναι αυτή, για μεγάλο χρονικό διάστημα δημιουργείται μία προβληματική κατάσταση υπό την έννοια πως σιγά σιγά δεν σε ενοχλεί πια και τόσο. Η ελληνική κοινωνία κοντεύει να πάθει το ίδιο με το μεγαλύτερο πρόβλημα της, την ανεργία, τον πραγματικό Μινώταυρο (φράση της μόδας!), που κατατρώει τον κοινωνικό μας ιστό. Ούτε την περίοδο μετά τον εμφύλιο δεν παρατηρήθηκαν τόσοι άστεγοι συμπολίτες, ακόμα και το ενάμιση εκατομμύριο μικρασιάτες Έλληνες που ήρθαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών καλύτερα διαχειριστήκαμε. Ακούμε επίσημα χείλη, υπουργούς ανερυθρίαστα να μιλάνε για τα τετρακόσιες χιλιάδες αρά άτομα, επιστήμονες στην πλειοψηφία τους που μετανάστευσαν για να δουλέψουν επιτέλους, για να ξεφύγουν από το τρομακτικό δίκτυ του 60% ανεργία στους νέους κάτω των 30 ετών, χωρίς να προβληματίζονται καθόλου. Καθημερινά ακούμε για μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που κλείνουν αφήνοντας τα σκοτάδια της ανεργίας χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς πια να μας προκαλεί το ενδιαφέρον.
Χθες, ίσως την κρισιμότερη στιγμή που οι διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση – γαϊτανάκι μπορεί να ολοκληρωθούν ή όχι, να δώσουν πνοή στην ταλαιπωρημένη κοινωνία ή όχι, ο μέγας υπουργός Κατρούγκαλος βρήκε να απαντήσει στην… εμπνευσμένη ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Την ώρα δηλαδή που η χώρα κρέμεται από μια κλωστή, συνειδητά επιλέγουν αντί για οτιδήποτε άλλο να μιλήσουν για τα εργασιακά δικαιώματα. Όχι φυσικά πως σαν θέμα είναι ασήμαντο, αλλά να, δίκαια τα δικαιώματα των εργαζομένων, δικαιότερα όμως (πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε) τα δικαιώματα των ανέργων.
Η μακρά και ατέρμονη παραμυθία για τον μεγαλύτερο φίλο του λαού είναι που μας καταδίκασε σαν έθνος στην ανυποληψία. Ακόμα και σήμερα παριστάνουν πως «παλεύουν» για τα δικαιώματα μας, τη στιγμή της λαμπρότερης αποκαλύψεως των ευθυνών τους για το κατάντημα μας. Αυτό που απαιτείται για την ανάταση της οικονομίας η παρούσα κυβέρνηση δυσκολεύεται να τα κάνει. Μετά την αξιολόγηση και αν όλα έχουν πάει καλά η επόμενη ίσως, διαφορετικά οι εκλογές θα δώσουν μια άλλη που θα προσπαθήσει να τα καταφέρει. Εκτός, κι αν όπως αρχίζει να διαδίδεται, κάποιοι έχουν άλλα, σκοτεινά για το έθνος μας σχέδια. Σε λίγες εβδομάδες θα γνωρίζουμε…