Δύο είναι τα σενάρια που εδώ και μερικές εβδομάδες εξυφαίνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες στην Αθήνα, στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες και στην Ουάσιγκτον. Το βασικό πρώτο θέλει την αξιολόγηση να κλείνει έστω και σε δόσεις, την κυβέρνηση να παίρνει ανάσα από τα κεφάλαια που θα εισρεύσουν και να σταθεροποιείτε για κάποιο χρονικό διάστημα (που θα δώσει ευκαιρία ανασυγκρότησης και στην αξιωματική αντιπολίτευση), να περνάει το δίσεκτο 2016, με τα GREXIT και τα BREXIT, να βολέψουμε κάπως και τους πρόσφυγες και από του χρόνου… βλέπουμε.
Το δεύτερο, που όπως διέρρευσε μετέφερε στις τελευταίες του συναντήσεις με Ολάντ και Σούλτς, ο πρωθυπουργός πιεζόμενος από διάφορες συριζαϊκές φατρίες, από τους αναρχοαυτόνομους αριστεριστές, έως τους 53+ του υπουργού των Οικονομικών Τσακαλώτου, κάνει το τελευταίο άλμα στο κενό προκαλώντας εκλογές, με θέση αυτή τη φορά την έξοδο της χώρας από το Ευρώ.
Με κεντρική ιδέα «εμείς προσπαθήσαμε, το παλέψαμε όσο μπορούσαμε, δυστυχώς στην Ευρώπη κάνουν κουμάντο ακραίοι συντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι που δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Μοναδική λύση λοιπόν το φιλικό διαζύγιο και η επιστροφή στη δραχμή». Αν και θέλω να πιστεύω πως το δεύτερο σενάριο δεν θα επιτραπεί ποτέ από Ευρωπαίους και Αμερικανούς να υλοποιηθεί, κανείς ποτέ δεν ξέρει. Μπορεί απλά να είμαι ένας ρομαντικός, που θεωρεί πως όπως στις προηγούμενες πραγματικά κρίσιμες στιγμές του έθνους μας «ξελάσπωσαν», το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Όπως και να έρθουν τα πράγματα όμως, είναι ενθαρρυντικό πως το ατελέσφορο όλων των πολιτικών σχεδιασμών χωρίς τη δυναμική παρουσία ανάπτυξης αντιλαμβάνονται και στην κυβέρνηση. Βλέπετε ανεξάρτητα από το νομισματικό μέλλον που επιφυλάσσετε στην όμορφη ετούτη χώρα με τους «δύσκολους» κατοίκους, ακόμα κι αν μετράμε τον πλούτο μας όχι με ευρώ αλλά με δραχμές ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς ανάπτυξη μισθοί και συντάξεις συνεχώς θα μειώνονται.
Αν τώρα, με συμμετοχή στο πλουσιότερο club του κόσμου, την ευρωζώνη, δεν βρίσκεται κανείς να μας δανείσει, φανταστείτε τι θα γίνει αν έχουμε ένα νόμισμα την ευθύνη για τη σταθερότητα του οποίου έχουν οι πολιτικοί μας. Και επειδή οι πολιτικοί μας με την ευθύνη έχουν… διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις, εύκολα καταλαβαίνουμε πως τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν θα είναι απλά μέρος μιας συμφωνίας με τους εταίρους, αλλά ζήτημα επιβίωσης. Στις συνθήκες εκείνες θα μοιραζόμαστε αυτά και μόνο αυτά που θα έχουμε.
Θα μου πείτε και τώρα αυτό δεν υποχρεωνόμαστε να κάνουμε; Βεβαίως, όμως τώρα έχουμε πρόσβαση στα διάφορα προγράμματα Γιούνκερ, ΕΣΠΑ, στην πιστωτική χαλάρωση του Ντράγκι, στα φτηνά δάνεια της ΕΤΕπ και πάνω απ όλα στην τσέπη ένα ισχυρό νόμισμα και όχι την «κουρελού» που είναι βέβαιο πως τάχιστα θα καταντήσει η νέα δραχμή αυξάνοντας αντίστοιχα το χρέος μας, το οποίο βεβαίως θα παραμείνει σε ευρώ. «Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την απασχόληση» είπε χθες ο πρωθυπουργός.