Πολλαπλώς χρήσιμη μέρα η περασμένη Κυριακή, πρώτα απ’ όλα γιατί αποδείχτηκε περίτρανα το γεγονός ότι «λεφτόδεντρα» δεν υπάρχουν και πως όταν οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν ή μειώνεις έξοδα και αυξάνεις έσοδα ή βρίσκεις δανεικά ή χρεοκοπείς. Υπάρχουν βέβαια και οι αμετανόητοι που πιστεύουν πως τα λεφτά είναι χαρτιά που τα τυπώνουν εκτυπωτές, άρα αν πάμε σε δικό μας νόμισμα θα επιστρέψουμε στην ανέμελη πρώτη δεκαετία του αιώνα, αλλά αυτοί είναι «δύσκολα ιάσιμες» περιπτώσεις. Για την ώρα αυτό που μετρά είναι η βίαιη προσαρμογή στην πραγματικότητα, η πρόσκρουση με τον ρεαλισμό, η ωριμότητα όχι των πολιτικών, αλλά του κόσμου που καλείται να συνειδητοποιήσει πως τα όμορφα λόγια, σπάνια έχουν περιεχόμενο…
Από την άλλη μεριά βέβαια, αν ο Αϊνστάιν είχε δίκιο στο ορισμό της βλακείας, ότι δηλαδή «βλακεία είναι να επαναλαμβάνεις το ίδιο πείραμα, με τα ίδια δεδομένα, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα», πως σοβαροί άνθρωποι σε Αθήνα, Βρυξέλες και όπου αλλού κουβεντιάζουν τα όσα ακούγονται ότι μας μέλλονται, είναι απορίας άξιο. Το θέμα μας (και θέμα τους) πιστεύω πως είναι να γυροφέρουμε μερικούς μήνες ή και χρόνια την κατάσταση «δημιουργώντας» το απαραίτητο χρονικό διάστημα για να γίνουν τα χρειαζούμενα: να μειωθεί σιγα σιγά το κράτος (λίγο οι ελάχιστες προσλήψεις και οι μειώσεις μισθών, λίγο το κλείσιμο εμφανώς άχρηστων οργανισμών και λίγο οι αποκρατικοποιήσεις, σε λίγα χρόνια το κράτος θα έχει το μέγεθος που πρέπει). Την ίδια ώρα οι πολίτες μην μπορώντας να απορροφηθούν από το δημόσιο θα διαγράψουν από το μυαλό τους την εξίσωση επιχειρηματίας ίσον απατεώνας και είτε θα επιχειρήσουν μόνοι τους, είτε να ψάξουν δουλειά εκεί που υπάρχει: στον ιδιωτικό τομέα. Ταυτόχρονα τέλος, στην Ευρώπη η πολιτική θα επικρατήσει της λογιστικής, θα έχει «χωνευτεί» το όποιο αποτέλεσμα του πολύ σημαντικού Βρετανικού δημοψηφίσματος και θα έχουν προχωρήσει οι ευρωπαϊκοί θεσμοί στην κατεύθυνση της ομοσπονδιοποίησης (κοινή εγγύηση καταθέσεων, προϋπολογισμός Ευρωζώνης κτλ) που ήδη έχουν συζητηθεί.
Τα μέτρα που ψηφίστηκαν την περασμένη Κυριακή, καθώς και τα όσα θα ψηφιστούν τις επόμενες εβδομάδες, δεν έχουν σκοπό να λύσουν κανένα πρόβλημα πέρα από αυτό του απαιτούμενου χρόνου. Στο εσωτερικό τώρα, τα πράγματα όπως έχουν βολεύουν όλους: οι της αντιπολίτευσης αντικρίζουν με τρόμο τις εκλογές, γιατί γνωρίζουν πως κινδυνεύουν να μην επανεκλεγούν. Στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο Κυριάκος γνωρίζει πως αν πάρει με το δεδομένο κόμμα την εξουσία, αργά ή γρήγορα θα έχει την τύχη του Σαμαρά. Το βαθύ κόμμα θα του επιβάλει την πολιτική του. Για να αλλάξει τη Ν. Δ. χρειάζεται χρόνο, για να του δοθεί όμως χρειάζεται κομματικός μπαμπούλας. Οι επίκληση εκλογών αυτό τον ρόλο παίζουν. Τους επόμενους αρκετούς μήνες ίσως και λίγα χρόνια τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν. Εκτός κι αν στραβώσουν τόσο πολύ που ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστεί να πάρει κι άλλα μέτρα.