Συγκινητικό, τρυφερό, ανθρώπινο για το αγγελούδι τους που το έβλεπαν με αγωνία να δίνει μάχη στην Μονάδα
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρώτο λεπτό που είδα τον μικρό μου ήρωα. Ένα κιλό και 170 γραμμάρια. Σαν ένα φρατζολάκι ψωμί. Φοβισμένος σαν γατάκι κι εγώ από πάνω να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρει. Ναι, συμβαίνει. Κάθε μέρα συμβαίνει. Συμβαίνει δίπλα σας κι ας μην το έχετε ακούσει ποτέ.
Έπεσε το μάτι μου πριν από λίγες μέρες σε μια έρευνα. Έλεγε πως κάθε 30” πεθαίνει ένα πρόωρο νεογνό σε παγκόσμιο επίπεδο. Σημαίνει περίπου ένα εκατομμύριο νεογνά ετησίως. Το θέμα συνοδευόταν από μία φωτογραφία ενός πρόωρα γεννημένου νεογνού, που η μαμά του είχε βάλει δίπλα την παλάμη της για να δείξει πόσο μικρό είναι. Μου έφερε στο μυαλό μια φωτογραφία που τραβήξαμε εμείς, την πρώτη μέρα που ο μικρός μας ήρωας ήρθε στον κόσμο. Κλεισμένος μέσα στη θερμοκοιτίδα, έχοντας για “παρέα” καμιά εικοσαριά ακόμα… βιαστικά μωράκια, που αποφάσισαν να ταλαιπωρούν τους γονείς τους από το πρώτο λεπτό που βγήκαν από την κοιλιά.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το πρώτο λεπτό που είδα τον μικρό μου ήρωα. Ένα κιλό και 170 γραμμάρια. Σαν ένα φρατζολάκι ψωμί. Φοβισμένος σαν γατάκι κι εγώ από πάνω να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρει. Ναι, συμβαίνει. Κάθε μέρα συμβαίνει. Συμβαίνει δίπλα σας κι ας μην το έχετε ακούσει ποτέ. Ούτε εγώ το είχα ακούσει, μέχρι να το βιώσω. Συμβαίνει να υπάρχουν γονείς που να μην γνωρίζουν αν το παιδί τους θα ζήσει. Που φεύγουν από τα μαιευτήρια αφήνοντας το πίσω, για να το φροντίσουν οι νοσοκόμες όσο χρειαστεί. 10 μέρες, 15 μέρες, 30 μέρες, 60 μέρες. Όσο χρειαστεί. Ο δικός μας ήρωας έμεινε 46 ολόκληρες μέρες. Και κάθε μία απ’ αυτές ήταν πιο αγχωτική από την προηγούμενη.
Όσο ο καιρός περνούσε, όσο περισσότερες φορές πηγαίναμε για να τον δούμε, τόσο πιο δύσκολο γινόταν. Διότι την πρώτη μέρα σε προετοιμάζουν και καταλαβαίνεις πως οι πιθανότητες να ζήσει δεν είναι υπέρ του. Δεν το αγγίζεις, απλά το κοιτάς. Θέλεις να δεθείς μαζί του, αλλά κάτι σε κρατάει. “Κι αν δεθώ, μετά δεν θα είναι πιο δύσκολο;”. Και γίνεται πιο δύσκολο. Γιατί σιγά σιγά αρχίζεις και το αγγίζεις. Δειλά – δειλά αρχίζεις και το χαϊδεύεις. Φοβισμένα το παίρνεις αγκαλιά, έπειτα από παρότρυνση της νοσοκόμας. “Εσάς θέλει. Μην το φοβάστε. Εκείνο φοβάται όταν δεν το αγκαλιάζετε”. Και μόλις τελειώνει εκείνο το μισάωρο, που στην αρχή σου φαινόταν ολόκληρη μέρα, γιατί ήσουν αμήχανος, αλλά με τον καιρό σου φαίνεται δίλεπτο, γιατί δεν θέλεις να φύγεις, πας στους γιατρούς και ακούς την ίδια ατάκα. “Σταθερά είναι το μωράκι σας”. Το άκουσα περισσότερες από 100 φορές. Μου το είπαν περισσότερες από 10 φωνές. Ποτέ καλά. Ποτέ καλύτερα. Μονάχα σταθερά.
Και βγαίνεις έξω, αγκαλιάζεις τη σύντροφό σου, περπατάς μέχρι το αυτοκίνητο και κλαις. Κλαις και περιμένεις την επόμενη μέρα που θα φύγεις από το σπίτι σου για να πας στο μαιευτήριο, να περιμένεις απ’ έξω από την αίθουσα πολλές φορές και μία ώρα, ίσα ίσα για να δεις εκείνο το γατάκι, που μέρα με τη μέρα εξελίσσεται σε μωράκι. “Σήμερα πήραμε 20 γραμμάρια”, σου λένε κι εσύ νιώθεις πως το παιδί σου μεγάλωσε τόσο, που είναι έτοιμο να πάει πανεπιστήμιο. Σιγά σιγά η πάνα δεν το υπερκαλύπτει, σιγά σιγά είναι μεγαλύτερο από την παλάμη σου, σιγά σιγά ανοίγει τα μάτια του, σιγά σιγά αρχίζεις να μην σκέφτεσαι το πόσο μικρό είναι, αλλά να προσπαθείς να διακρίνεις σε ποιον μοιάζει και αν έχει πάρει καθόλου από την αδερφή του (η οποία δεν είχε κλείσει τα 3, αλλά μας φαινόταν… 13 στη σύγκριση με τον μπόμπιρα).
Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών: ημέρα 46η
Κι έρχεται εκείνη η τελευταία μέρα. Για εμάς ήταν η 46η. Για άλλους ήταν λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Μικρή σημασία έχει. Μακάρι όλα τα παιδάκια να φτάσουν στο σημείο που θα έχουν την τελευταία τους μέρα στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας. Σου τηλεφωνούν και σου λένε πως σήμερα πρέπει να φέρετε μαζί και τα πράγματά σας. Φεύγετε για το σπίτι. Και καταλαβαίνεις πως ο μικρός σου ήρωας τα κατάφερε για τα καλά. Πως εκείνο το πλασματάκι, που πριν από 46 μέρες έδινε μάχη με τις αναπνοές του, είναι ό,τι πιο δυνατό έχεις συναντήσει στη ζωή σου.
Δυνατό γιατί κάθε βράδυ, που εσύ είχες το μυαλό σου σ’ εκείνο, αλλά στην αγκαλιά σου το άλλο σου παιδί, ο μικρός σου ήρωας κοιμόταν μόνος του, με μοναδική συντροφιά μερικά καλώδια και το κλάμα των “γειτόνων” του. Δυνατό γιατί κάθε μέρα που περνούσε εκείνος ανταποκρινόταν και έπαιρνε 20 γραμμάρια, 40 γραμμάρια, 60 γραμμάρια. Δυνατό γιατί κάθε πρωί και κάθε απόγευμα που ο μπαμπάς και η μαμά το… τσιγκλούσαν για να πάρουν έστω κι ένα βλέμμα, αυτό ανταποκρινόταν και άνοιγε τα μάτια του. Δυνατό γιατί σε διέψευσε και τα κατάφερε, όταν εσύ δεν πίστευες πως μπορεί να γυρίσει στο σπίτι…
ΥΓ: Ο μικρός μας ήρωας έκλεισε πριν λίγες μέρες τους δέκα μήνες. Πλέον βλέπει το μπιμπερό και καταλαβαίνει πως θα πιει γάλα, περπατάει μέσα στο σπίτι με τη στράτα, γελάει δυνατά όταν βλέπει την αδερφή του να χορεύει, είναι απαιτητικός όταν πεινάει και πονηρός όταν κοιτάει. Είναι, πια, ένα κανονικό ανθρωπάκι. Εντάξει, ένα πανέμορφο, κανονικό ανθρωπάκι.
ΥΓ.1: Έχουν περάσει δέκα μήνες από τότε, αλλά δεν θα μου βγουν ποτέ απ’ το μυαλό οι ανάγκες που υπήρχαν σ’ εκείνη τη μονάδα του νοσοκομείου “Έλενα”. Υπήρξαν μέρες που δεν υπήρχαν πάνες. Δεν υπήρχε οινόπνευμα ή κάποιες άλλες πρώτες ανάγκες ώστε να είναι καλύτερες οι συνθήκες για τα νεογνά. Όποιος μπορεί, ας κάνει τον κόπο…
mamoula.gr/ Βασίλης Μοιρώτσος
