Όταν τον Ιανουάριο του 2015 επιβεβαιώθηκαν όσοι θεωρούσαν πως οι ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται για τις ιδεολογικές τοποθετήσεις των εν Ελλάδι κυβερνόντων γιατί πολύ απλά έχουν τα κατάλληλα εργαλεία για τη νουθεσία τους, κάποιοι πανηγύριζαν στις πλατείες γιατί επιτέλους θα ανακτούσαμε την εθνική μας υπερηφάνεια. Δεν γνωρίζω αν όσοι τότε χόρευαν στις πλατείες σήμερα αισθάνονται καλύτερα, το σίγουρο είναι ότι οι προσδοκίες τους έχουν διαψευστεί. Αν βέβαια συνέχισαν το χορό τους και μετά το τραγικό δημοψήφισμα, τότε έχουν την ευτυχία να ανήκουν στο υπόλοιπο 60%, αυτό που προστατεύεται από την συγκυβέρνηση, η οποία έχει «στοχεύσει» το υπόλοιπό 40%. Τους «εύπορους», αυτούς που ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Κυρίτσης αποκάλεσε «μενουμευρωπαίους».
Φίλος ξενοδόχος μου έλεγε πως με τα νέα μέτρα πολλά ξενοδοχεία θα αναγκαστούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους, καθώς η εδώ και χρόνια οριακή λειτουργία τους θα επιβαρυνθεί με νέους, μη ανταποδοτικούς φόρους. Και να έλεγες ότι τουλάχιστον οι υπόλοιπες κρατικές λειτουργίες έστω και υποτυπωδώς αποδίδουν, βροχή πέφτουν στα ξενοδοχεία οι ακυρώσεις από Ρώσους γιατί δεν… προλαβαίνουμε να τους χορηγήσουμε βίζα. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στην αγορά, καθώς το «πάγωμα» από την ξέφρενη αύξηση των φόρων ακολούθησε αυτό από την πορεία της καλοκαιρινής περιόδου, η οποία δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί.
Το μέλλον λοιπόν αβέβαιο και η απαισιοδοξία στα ύψη. Μια στιγμή όμως, μπορεί η άλλη «χαρακτηριστική» βουλευτής, η κ. Άννα Βαγενά να αντιμετωπίζεται από γραφική έως κλινική περίπτωση, όταν όμως εκφράζει την αισιοδοξία της για το μέλλον, καθώς τα βάσανα του λαού και τα 99 χρόνια εξωθεσμικής οικονομικής διοίκησης της χώρας δεν μπορούν να συγκριθούν με τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, ένα δίκιο όμως το έχει. Σε άλλο επίπεδο ο υπουργός Παιδείας (ένας ακόμα που θέλει να κάνει την δική του μεταρρύθμιση και να μείνει έτσι στην ιστορία), που από τη μια θέλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα στην δημόσια παιδεία χωρίς να καλύψει τα πελώρια κενά, απλά μειώνοντας τις ώρες των μαθημάτων και από την άλλη, κλείνει το μάτι στους πλαστογράφους πτυχίων προσφέροντας τους την ευκαιρία λέει, να … δώσουν εξετάσεις. Τι εξετάσεις θα είναι αυτές και τι θα γίνει αν αποτύχουν, ο καλός υπουργός αποφεύγει να διευκρινίσει.
Αναφέρω τα παραπάνω ακραία οπωσδήποτε περιστατικά, για να τονίσω την ανάγκη για αλλαγή παραδείγματος, την υποχρέωση του πολιτικούς μας συστήματος επιτέλους να ωριμάσει. Η χώρα δέθηκε πισθάγκωνα, ούτε με πόλεμο (ακόμα κι αν θέλαμε) δεν μπορούμε να φύγουμε από την Ευρώπη. Και γιατί να το κάνουμε άλλωστε; Αφού όλοι γνωρίζουμε πως ακόμα κι αν μας χάριζαν ολόκληρο το χρέος, οι συνθήκες που θα διαμορφώνονταν θα ήταν ανάλογες αυτών που από τις τηλεοράσεις μας παρακολουθούμε στην πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα. Σε ελάχιστα χρόνια η απαξίωση των υποδομών και η αδυναμία κατασκευής νέων θα μας γύριζε δεκαετίες πίσω. Τα πράγματα θα αλλάξουν, απλά όλα τα κάνουμε δύσκολα.