Η ώρα είναι 1:00 τη νύχτα. Έχουν περάσει μόλις λίγες ώρες, αφότου οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι σου σε αποχαιρέτισαν.
Προσπαθώ να γράψω δυο λέξεις, μα τα δάκρυα δεν με αφήνουν … γεμίζουν άναρχα την σελίδα του τετραδίου που κρατώ. Δίπλα μου έχω, ανοικτό στη σελίδα του διηγήματος σου, το βιβλίο που μου χάρισες στην τελευταία μας συνάντηση.
Τον τελευταίο καιρό οι συναντήσεις μας, ολοένα και λιγόστευαν. Ακόμη και τις προγραμματισμένες και καθιερωμένες Παρασκευές για ρακί και πολιτική ανάλυση της επικαιρότητας, τις είχαμε σταματήσει… Δεν μπορούσαμε άλλωστε να πράξουμε το αντίθετο…
Η στερνή μας συνάντηση
«Το ημερολόγιο έγραφε 25 Απριλίου 2016»… Μεγάλη Δευτέρα… Η Εβδομάδα των παθών και του «Θείου Δράματος», είχε μόλις ξεκινήσει… Την ίδια στιγμή, η δική σου περίοδος των Παθών και το δικό σου Δράμα, γλυκέ μου φίλε, έφτανε στην κορύφωση του.
«Καλημέρα, Γιάννη! Αν σε βάλει ο δρόμος είμαι στην Δωριέων και έχω κάτι να σου δώσω…» έγραφες στο μήνυμα που έλαβα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας. Συζητήσαμε λίγο για τη θεραπεία σου και ορίσαμε το ραντεβού μας για το μεσημέρι.
Καθίσαμε στη βεράντα του σπιτιού σου. Δίπλα σου καθόταν ο πιο ισχυρός σου σύμμαχος στη μάχη που έδινες, η γλυκιά σου μητέρα, η Μένια. Είχες μόλις ολοκληρώσει τη θεραπεία με τις ακτινοβολίες. Οι επιπτώσεις της, αισθητές στο κουρασμένο σώμα σου…
Έβγαλες τον σκούφο που φορούσες και μου δείχνεις τα μαλλιά σου. Τα είχες μόλις κόψει για να προλάβεις εσύ το «κακό», να μην σε προλάβει εκείνο. Σε δύο μέρες θα ξεκινούσες τις χημειοθεραπείες…
«Σου πάνε και κοντά τα μαλλάκια σου φίλε», σου λέω. Διάβασες, καθώς δεν άκουγες, τα χείλη μου και χαμογέλασες … πικρά!
Σε εκείνη τη συνάντησή μας, που έμελε να είναι η στερνή, μου ξομολογήθηκες τα σχέδια σου… Τα σχέδια που θα υλοποιούσες όταν θα έβγαινες νικητής από την … άνιση, όπως αποδείχθηκε, μάχη με το καρκινικό θεριό.
Γνωρίζω φίλε, ότι ήθελες πραγματικά να βγεις νικητής και πως το πάλεψες με όλες σου τις δυνάμεις. Απόδειξη ήταν ότι δεν είχες πάψει στιγμή να κάνεις σχέδια και όνειρα για το μέλλον.
«Παραλίγο να το ξεχάσω» μου είπες λίγα λεπτά πριν φύγω… και «πρόσταξες» τη Μένια να σε «οδηγήσει» στο εσωτερικό του διαμερίσματος.
Πάνω στο γραφείο σου, βρισκόταν ένα βιβλίο… «Οροπέδιο, τεύχος 16 – Περιοδική έκδοση Πολιτισμού». Ανοίγεις το βιβλίο στη σελίδα 85, στο διήγημα «Μετανάστης». Το διαβάζω γρήγορα μπροστά σου…
«Αντώνη μου, αυτό το διήγημα το έχω ξαναδιαβάσει», φώναξα έκπληκτος … εισπράττοντας ένα γλυκό και συνάμα «πονηρό» χαμόγελο σου.
“Φυσικά φίλε, στο youpress” είπες … και συνέχισες να χαμογελάς…
Έσκυψα, σε φίλησα και ανανεώσαμε το ραντεβού μας, δίνοντας σου την υπόσχεση να βρεθούμε ξανά, πριν μπεις στο νοσοκομείο για να συνεχίσεις τη μάχη σου.
Η συγγνώμη …
Αγαπημένε μου φίλε, την υπόσχεση ετούτη, που σου έδωσα εκείνο το μεσημέρι, δεν κατάφερα να την τηρήσω … Συγγνώμη … Στο ψιθύρισα και χθες, την ώρα που σε αποχαιρέτισα…
Αγαπημένε μου φίλε, δεν θέλω ετούτη την ώρα να δικαιολογηθώ. Ίσως όμως, δεν τήρησα εκείνη την υπόσχεση, διότι μέσα μου βαθιά, πίστευα ότι θα μπορούσες να βγεις νικητής!
Μέσα μου, βαθιά, πίστευα πως θα μπορούσες να κερδίσεις την πιο δύσκολη μάχη της ζωής σου. Και το πίστευα διότι είχες, ακόμη, πολλά να πράξεις!
Όμως έσφαλα φίλε μου…
Εσύ όμως, όχι…
Τον τελευταίο καιρό, έστω και αινιγματικά, όπως συνήθιζες πάντα άλλωστε, φρόντισες να ενημερώσεις τους φίλους σου μέσα από το «τετράδιο» σου…
Στις 26 Μαΐου, ήσουν πλέον σίγουρος…
“Πέμπτη, 26 Μαΐου 2016
Κατοικούσα τότε στο 646.
Φοβόμουν ότι πλησίαζε το τέλος.
Όμως δεν γινόταν τίποτα. Η ημερομηνία πήγαινε πάντα μπροστά.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 έκτου του 2016″
Έφυγες 5 ημέρες μετά για το μεγάλο της ζωής σου ταξείδιον …
Αντί … «επιλόγου»
Ο Αντώνης υπήρξε ένας άνθρωπος που υπηρέτησε από πολύ μικρή ηλικία τον πολιτικό χώρο της Αριστεράς. Οργανώθηκε στον Ρήγα και έπειτα ταυτίστηκε με τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Βαθιά πολιτικοποιημένος, ιδεολόγος και καλλιεργημένος υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια την Αριστερά και τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής του.
Η ξεχωριστή σχέση που ανέπτυξε με τον γραπτό λόγο θα μπορούσε, υπό διαφορετικές συνθήκες, να τον κατατάξει στον Πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων Ποιητών.
Τα κείμενα του (ποιήματα και διηγήματα) είχαν πάντα έντονο τον ιδεολογικό και πολιτικό του προσανατολισμό. Τα στοιχεία που κυριαρχούσαν στα κείμενα του ήταν ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις, ο πολιτισμός, οι τέχνες, το «κόμμα», η πολιτική. Άλλωστε συνήθιζε να λέει πως «όλα είναι πολιτική».
Παρακάτω παραθέτω το διήγημα «Μετανάστης», που υπήρχε στο βιβλίο που μου δώρισε κατά τη στερνή μας συνάντηση.
«Μετανάστης»
Ο ερχομός της κόρης του τον γύρισε πίσω στα παιδικά του χρόνια. Αντιπαθούσε τις μετακινήσεις, μα αυτή, νέα ζωή, τα κατάφερε. Μια κάποια κίνηση μπήκε στη ζωή του.
Τρυφερός δεν ήταν ποτέ. Τραχύς και οξυδερκής, κατάλαβε από νωρίς και ξέκοψε από κάθε είδους συναισθηματισμούς.
Γύριζε τώρα στα σοκάκια της γενέθλιας γειτονιάς. Το πατρικό του σπίτι γεμάτο από μια ξένη γλώσσα. Η λεμονιά φυλλώνει και καρπίζει πια. Οι άνθρωποι λείπουν. Πάντα έλειπαν από τη ζωή του.
Είχε φίλους; Έπαιξε μπάλα και πετροπόλεμο; Ποδήλατο έκανε; Έμαθε και έχασε. Δεν θυμήθηκε κανέναν. Δεν υπήρξε κανένας.
Μα δεν ξέχασε, αν και έθαψε βαθιά κάτω από στρώσεις, υποχρεώσεις και εκδουλεύσεις, δεν ξέχασε την Μαρία. Την Μαρία, που έχασε ξαφνικά ένα πρωί από το σχολείο, ένα απόγευμα από τη γειτονιά, το ίδιο βράδυ από το μυστικό τους ραντεβού.
Κατάλαβε, κατάλαβε όσο επέτρεψε στον εαυτό του, κατάλαβε για την τύχη της, χωρίς καμιά άλλη λεπτομέρεια, όταν στο Γυμνάσιο πια, έμαθε τη λέξη «μετανάστης».
*Το διήγημα «Μετανάστης», ήταν ένα από τα υπέροχα κείμενα, που είχα την τύχη να φιλοξενήσω στο youpress, στη μόνιμη στήλη του Αντώνη, στην «Παλιά Ατζέντα».
Υ.Γ.: Θα κρατάω πάντα μαζί μου την Παλιά Ατζέντα που μου χάρισε…