Αναφερθήκαμε στη χθεσινή στήλη στην αναγκαιότητα άντλησης διδαγμάτων από τα όσα συμβαίνουν όχι μονάχα στην Ελλάδα, λόγω της ανεξέλεγκτης ανόδου του λαϊκισμού. Λαϊκιστές πολιτικοί ηγέτες ανέκαθεν υπήρχαν, και στη χώρα μας τους έχουμε πληρώσει ακριβά με χρεοκοπίες και τη Μικρασιατική Καταστροφή, το σημερινό γενικό κατάντημα πάντως δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.
Με την επέλαση της παγκοσμιοποίησης και τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας να διαμορφώνει νέο τοπίο στο παγκόσμιο πλέον χωριό, με τους πρώην εξαθλιωμένους πολίτες αναπτυσσόμενων χωρών να διεκδικούν μερίδιο του παγκόσμιου πλούτου, τα πράγματα αλλάζουν, ότι κι αν κάνουμε, όσο κι αν μας φοβίζει αυτό. Οι ανά τον κόσμο πολιτικοί κομπογιαννίτες μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως αν κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας τρώγοντας από τα έτοιμα τα πράγματα θα γίνουν όπως ήταν, όπως όμως φαίνεται και στο πάθημα της Αγγλίας, μιας μεγάλης χώρας που έκανε το αδιανόητο και τώρα κοιτά να το… μαζέψει, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σε κάθε περίπτωση το να ακούμε φωνές λογικές, ψύχραιμες και διορατικές είναι καλό.
Σε συνέντευξη του στο Capital.gr ο πρόεδρος του Euro Working Group κ. Thomas Wieser αναφέρθηκε ιδιαίτερα στα εργασιακά, στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν όχι απλά για επιστροφή της ανάπτυξης και της οικονομικής ευημερίας, αλλά για την επανείσοδο του τεράστιου αριθμού των ανέργων στην αγορά εργασίας και την διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. «Υπήρχε μια περίοδος στην ευρωπαϊκή ιστορία όπου η ανάπτυξη των ευρωπαϊκών βιομηχανικών οικονομιών ήταν ισχυρή, η απασχόληση καθολική και οι άνθρωποι πίστευαν ότι έτσι θα ήταν για πάντα. Τότε έγιναν και τα περισσότερα λάθη. Δόθηκαν υποσχέσεις για πολύ υψηλές συντάξεις με λίγα χρόνια δουλειάς, υπεραπασχόληση στο δημόσιο τομέα και πολύ ισχυρή επαγγελματική προστασία».
«Εμφανίστηκε έτσι ένας κατακερματισμός στην αγορά εργασίας όπου κάποιοι ήταν υπερπροστατευμένοι και κάποιοι εντελώς απροστάτευτοι». « Όσο πιο πολύ προστατεύεις τους μέσα, τόσο πιο πολύ ρίχνεις τους έξω. Από την άλλη, δεν μπορείς να πάρεις όλα τα προνόμια από τους μέσα, θα ήταν άδικο. Δημιουργεί κατάρρευση της εμπιστοσύνης» συνεχίζει. «Κάποιος πρέπει να το δει αυτό ως μια διπλή στρατηγική, μειώνοντας την υπερπροστασία των μέσα και αυξάνοντας την προστασία των έξω. Το ένα δε γίνεται χωρίς το άλλο» καταλήγει.
Αναρωτιέμαι, αυτό που στη χώρα μας ονομάζουμε «προοδευτική» πολιτική, αυτό που έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης «η μη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», λαμβάνει υπόψη παραμέτρους άλλους εκτός του στερούμενου σοβαρότητας «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα;» Τελικά είναι προοδευτικός αυτός που θεωρεί πως η εργασία πρέπει να αμείβεται ανεξάρτητα από την αξία που παράγει, ακόμα κι αν αυτό οδηγεί σε απώλεια ανταγωνιστικότητας άρα σε ανεργία ή αυτός που βλέποντας ολόκληρο το δάσος μοχθεί να βρει τρόπους ώστε να μετέχουν και να απολαμβάνουν τα οφέλη της εργασίας όσο το δυνατό περισσότεροι;