Συχνές είναι οι αναφορές στη νέα πραγματικότητα, αυτής των πεπερασμένων πόρων, στην οποία σε αντίθεση με όσα έως τώρα συνέβαιναν, κάθε δαπάνη πρέπει να συνοδεύεται και από αντίστοιχο έσοδο. Τα όσα συμβαίνουν στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας είναι χαρακτηριστικά του τι θα βλέπουμε (ανεξαρτήτως κυβέρνησης) από δω και πέρα, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Υπουργείο Παιδείας είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης τη χώρα. Οι αποφάσεις που δρομολογούν τεράστια μείωση προσωπικού είναι στην ουσία οι πρώτες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί τι είναι ακριβώς οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί; Δημόσιοι υπάλληλοι με δικαιώματα και υποχρεώσεις είναι, με τη διαφορά πως το ανέκαθεν αναξιόπιστο κράτος μας δεν τους μονιμοποιούσε γιατί έτσι το βόλευε. Ο αριθμός της «μείωσης» των αναγκών είναι τρομακτικός αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΜΕΡ μόνο για το Ρέθυμνο και για πέντε ειδικότητες «περισσεύουν» (δηλαδή δεν θα επαναπροσληφθούν) ούτε πέντε ούτε δέκα αλλά… ενενήντα πέντε εκπαιδευτικοί. Αν αυτά ισχύουν, κάνοντας την αναγωγή στο πανελλήνιο, το υπουργείο Παιδείας αυτομάτως θα έχει μερικές δεκάδες χιλιάδες λιγότερα άτομα στο μισθολόγιο του. Αν αυτό δεν λέγεται απόλυση από το δημόσιο τότε ας μας εξηγήσουν οι αρμόδιοι περί τίνος πρόκειται.
Η σκληρή, συχνά άδικη και πάντα αδυσώπητη σημερινή πραγματικότητα μας δείχνει το μεσοπρόθεσμο τουλάχιστον μέλλον. Η ατιμωτική για την ανθρώπινη υπόσταση κατάσταση των νοσοκομείων, η παύση πληρωμών του δημοσίου και η ουσιαστική απόλυση εκπαιδευτικών δεν είναι ψηφίδες, είναι η ίδια η πραγματικότητα η οποία δεν βελτιώνεται. Η αναγκαία επίλυση του θέματος των κόκκινων δανείων θα οδηγήσει πολλές επιχειρήσεις στην εκκαθάριση και πολλούς εργαζόμενους στην ανεργία. Το καλό νέο είναι πως κάπου εκεί, έως την άνοιξη, τα κακά νέα τελειώνουν, καθώς το πρόβλημα των εταιριών ζόμπι θα έχει δρομολογηθεί, η αξιολόγηση θα έχει ολοκληρωθεί, άρα θα έχουν αρθεί και οι τελευταίες αβεβαιότητες για το μέλλον την χώρας. Κάπου εδώ η λογική λέει πως θα πρέπει να αρχίσει ο αναπτυξιακός κύκλος της χώρας, αφού έχοντας πιάσει πάτο και έχοντας ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις μοναδική διέξοδος είναι η άνοδος. Εδώ τίθεται το βασικό πρόβλημα που συνολικά οι κυβερνήσεις μας (με προεξέχουσα την σημερινή) έχουν φορτώσει στη χώρα: η αναξιοπιστία μας. Ενώ σπάνια ξένος επενδυτής αποκτά προβλήματα με τους ντόπιους συνεργάτες του, συνεχώς και αδιαλείπτως συναντά τέτοια στις σχέσεις του με το κράτος. Πριν λίγες ημέρες ήρθε στην Αθήνα ο αντικαγκελάριος κ. Γκάμπριελ επικεφαλής λέει ομάδας σαράντα επιχειρηματιών, δυνητικών επενδυτών στη χώρα μας. Αυτό που δεν πολυακούστηκε ήταν πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη επενδύσει στη χώρα μας και προφανώς επειδή συναντούν προβλήματα έφεραν τον κ. Γκάμπριελ να κάνει παρέμβαση στον πρωθυπουργό. Το απαύγασμα και κορυφαίο επίτευγμα όμως ήταν η αλλαγή (από… κάποιον άγνωστο) των συμφωνηθέντων κειμένων που υπογράφηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου παρουσία του κ. Τσίπρα, για την πώληση του ΟΛΠ στους Κινέζους. Αν αυτά δεν αλλάξουν, τα βάσανα μας θα συνεχίζονται ανεξαρτήτως, κυβέρνησης, νομίσματος ή συμμετοχής στην Ε.Ε.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations