Οι πύλες εισόδου και εξόδου μιας χώρας είναι ο καθρέπτης της.
Είτε είναι λιμάνι,είτε αεροδρόμιο,είτε οδικά σύνορα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα τουριστική.
Λογικό λοιπόν είναι να έχει φροντισμένα τα σημεία όπου καταφθάνουν οι επισκέπτες της.
Όπως οι νησιώτες μας και οι κάτοικοι των χωριών που ασπρίζουν λίγο πρίν το Πάσχα τις αυλές των σπιτιών τους και νοικοκυρεύουν τους δρόμους τους με κάθε λογής αρωματικά και εντυπωσιακά φυτά και λουλούδια για να υποδεχτούν τους “ξένους” τους.
Εικόνες που δεν χρειάζονται επιχειρήματα,γνώση,εκπαίδευση,και διδακτορικά.
Βγαίνουν αυθόρμητα από την ψυχή,τα βιώματα της γιαγιάς και της μητέρας νοικοκυράς,της παλιάς Ελληνικής οικογένειας των αρχών και των τύπων, αλλά και γενικότερα της ίδιας την κοινότητας και της κοινωνίας μας.
Τις προηγούμενες μέρες αναγκάστηκα να ταξιδέψω για επαγγελματικούς σκοπούς και πέρασα από μικρά λιμάνια όπως η Μύκονος,η Σάμος,η Μήλος,αλλά και από το πρώτο λιμάνι της χώρας,τον Πειραιά.
Η εικόνα είναι θλιβερή και αξιοθρήνητη παντού.
Όπου κι αν κοιτάξεις εγκατάλειψη,αδιαφορία, κατάρρευση.
Το λιμάνι του Πειραιά όμως είναι αυτό που σου προξενεί την μεγαλύτερη απαισιοδοξία,γιατί καταλαβαίνεις ότι αν ο Πειραιάς είναι αυτό που βλέπεις, τότε διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κάτι που να σου δίνει μια μικρή ακτίδα φωτός.
Το ΕΓ/ΟΓ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝΟΥ έχει μισοβυθιστεί εδώ και μήνες αλλά κανείς δεν αναπτύσσει πρωτοβουλία ώστε να μην το αντικρίζουν όλοι όσοι φτάνουν ή αναχωρούν από το πρώτο λιμάνι της χώρας,είτε με πολυτελή κρουαζιερόπλοια,είτε με τα πλοία της ακτοπλοΐας.
Ουδόλως με απασχολεί αν φταίει ο ΥΕΝ κ.Δρίτσας ή οποιοσδήποτε άλλος ( ΟΛΠ ΝΑΤ ΛΙΜΕΝΙΚΟ κ.ο.κ)
Μου δημιουργεί όμως ερωτήματα γιατί ο πρώτος νοικοκύρης του τόπου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας,δεν έχει δώσει ακόμη εντολή να “καθαρίσει” το θέμα πάραυτα.
Μου δημιουργεί παράλληλα αλγεινή εντύπωση για την απουσία της εισαγγελίας Πειραιά,μιας και ακόμη μέχρι και νομικά ζητήματα προκύπτουν.
Κι όταν σαλπάρεις σε περιμένει μια άλλη έκπληξη,ακόμη μεγαλύτερη.
Η μπούκα του λιμένα ( η είσοδος του…) έχει γκρεμιστεί (!!!) μαζί και ο κόκκινος φάρος μετά από πρόσκρουση πλοίου πριν από καιρό,και ουδείς έχει χάσει τον ύπνο του, που η “πόρτα” μιας ολόκληρης χώρας είναι γκρεμισμένη,όπου πέραν του ζητήματος ασφαλείας που προκύπτει για την ναυσιπλοΐα,έχει και ένα γενικότερο νόημα συμβολισμού…
Δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που σκέφτομαι συνδυάζοντας τις παραπάνω εικόνες.
Το κακό σήμερα με την Ελλάδα,δεν είναι το πρόβλημα της.
Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε ομάδα να γυρίσουμε το αρνητικό για μας αποτέλεσμα.
Κι όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε έτσι, μόνο τα χειρότερα μπορούμε να περιμένουμε,νεκρώνοντας ουσιαστικά την όποια ελπίδα ανατροπής,αλλαγής,και ανάπτυξης.
Κρίμα που όλο και περισσότερο βυθιζόμαστε ως πολιτεία και λαός,και ακόμη χειρότερο που το αυτονόητο πνίγεται στα αμπάρια του βυθιζόμενου σκάφους.
Φαίνεται οι διαχρονικά υπεύθυνοι κυβερνώντες μας,μεγάλωσαν σε άλλου τύπου σπίτια απ αυτά που μεγαλώσαμε οι περισσότεροι.
Φαίνεται πως οι μανάδες τους και οι γιαγιάδες τους δεν καθάριζαν τα σπίτια,τις αυλές και τη γειτονιά για να υποδεχτούν τους ξένους τους,για να τους τιμήσουν όπως πρέπει.
Φαίνεται πως από τα σπίτια τους,δεν τους έμαθαν να αγαπούν τα αρώματα και τις ευωδιές των λουλουδιών,αλλά την μπόχα του βόθρου.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτή την αδιαφορία για το σπίτι μας που λέγεται Ελλάδα.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως την ίδια ώρα,μας νοιάζει πολύ περισσότερο πως θα χτίσουμε τζαμιά και καταυλισμούς μεταναστών και προσφύγων για να κάνουν μπίζνες οι ΜΚΟ.
Γιατί αν στην διακυβέρνηση του κράτους μέσα από οποιαδήποτε θέση που μπορείς να κατέχεις,δεν λειτουργείς με γνώμονα το συμφέρον του ίδιου σου του σπιτιού που λέγεται πατρίδα, τότε άλλα πράγματα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για όλους αυτούς,και για τον τρόπο που διαχειρίζονται τα πράγματα και ασκούν εξουσία.
Ναυάγιο.
O Κωνσταντίνος Γ. Συλιγάρδος είναι δημοσιογράφος