Έπειτα από 26 ολόκληρα χρόνια γεμάτα προσφορά στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων και το Τμήμα Συγχρονισμένης Κολύμβησης η Ντίνα Μηλιάδη πήρε την απόφαση να αποχωρήσει και πρόσφατα βραβεύτηκε στη γιορτή του Τμήματος.
Η κ. Μηλιάδη παραχώρησε συνέντευξη στο nox.gr με αφορμή την απόφασή της και το «αντίο» της.
Αναλυτικά όσα αναφέρει η ενημέρωση του ΝΟΧ:
Αυλαία μετά από 26 ολόκληρα χρόνια γεμάτα προσφορά στον Ναυτικό Ομιλο και το Τμήμα Συγχρονισμένης Κολύμβησης για την Ντίνα Μηλιάδη.
Σχεδόν μια ζωή δηλαδή μέσα στις πισίνες, με κρύα, ζέστες, χαρές, λύπες και πάρα πολλά συναισθήματα… Όλα αυτά «στριφογύρισαν» μέσα στο μυαλό, στις σκέψεις της κυρίας Μηλιάδη όταν της έγινε ειδική αναφορά από τα μεγάφωνα στο πλαίσιο της βράβευσής της από τον Ν.Ο. Χανίων και τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Τμήματος για τη μακρόχρονη, σπουδαία και ανιδιοτελή προσφορά της. Ηταν η καλύτερη παιδαγωγός για τα κορίτσια στο Κολυμβητήριο και ως γεγονός αυτό εξαργυρώθηκε, στο ελάχιστο, με το παρατεταμένο και συγκινητικό χειροκρότημα από τον κόσμο που βρέθηκε πριν λίγες μέρες στην γιορτή του Τμήματος.
Η ίδια με συνέντευξή της ευχαριστεί το σωματείο που εργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τους γονείς στους οποίους όπως τονίζει, απευθύνει χίλια ευχαριστώ…
Κυρία Μηλιάδη, 26 ολόκληρα χρόνια μέσα στις πισίνες του Κολυμβητηρίου Χανίων… Ποια είναι το συναισθήματά σας;
«Δεν μπορώ να τα περιγράψω. Όλα τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου τα νιώθω ως δικά μου παιδιά. Τα θεωρούσα και τα θεωρώ ακόμα… Τους γονείς και όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου, τους αγάπησα και τους αγαπώ… Μου έδωσαν χαρά και αγάπη και αυτό πρέπει να τους ανταποδώσω με τον ίδιο τρόπο. Εκτιμώ πάρα πολύ το σωματείο μας, που με πολύ δύσκολες συνθήκες τα βγάλαμε πέρα όλο το χειμώνα. Νιώθαμε ότι παλεύαμε όλοι για το καλύτερο και δεν μας έλειπε τίποτα. Η δουλειά μας δεν είναι τόσο απλή, το να μάθεις να κολυμπάς και στη συνέχεια να μάθεις όλα τα στιλ, το υποβρύχιο, τις φιγούρες, που είναι το τεχνικό μέρος για όλες τις χορογραφίες και το πιο δύσκολο να συγχρονίζονται και να μάθουν να χορεύουν. Είναι σαν πέντε αθλήματα μέσα σε ένα! Οποιος δεν γνωρίζει τι σημαίνει συγχρονισμένη κολύμβηση δεν μπορεί να καταλάβει, αλλά τα παιδιά και όλοι όσοι δουλεύουμε ξέρουμε τι σημαίνει αυτό που προσπαθούν αυτά τα παιδιά. Με έχουν κάνει πάρα πολύ περήφανη, δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει περάσει από τα χέρια μου, ακόμα και αυτά που βρίσκονται στις Εθνικές ομάδες»…
Σε όλη αυτή τη διαδρομή σας στο Ναυτικό Ομιλο υπάρχει κάποιο περιστατικό ή γεγονός που να σας έκανε μεγάλη εντύπωση και θα έχετε να θυμάστε περισσότερο;
«Για μένα όλα τα χρόνια, το αποκορύφωμα ήταν τα αποτελέσματα των παιδιών. Δεν υπήρχε χρονιά να μην γυρίσουμε, όπως λέει η νοικοκυρά, με το καλάθι γεμάτο μετάλλια! Αυτή ήταν η πιο μεγάλη ανταμοιβή για εμάς τις προπονήτριες και τους γονείς και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια που τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα, οι γονείς ειδικότερα αλλά και τα παιδιά τους στερήθηκαν πάρα πολλά πράγματα για να μπορούν να συνεχίζουν στην συγχρονισμένη».
Αφήνετε πάντως ένα Τμήμα που είναι στην κορυφή στην Ελλάδα και εκτός των άλλων, αυτά τα κορίτσια αποτελούν σε γενικές γραμμές τη βάση για τις Εθνικές ομάδες.
«Ολες οι χώρες έχουν αγκαλιάσει αυτό το άθλημα. Τα κορίτσια που γύρισαν από το Μεσογειακό Κύπελλο στο Ισραήλ όταν τα ρώτησα, μου είπαν ότι ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ δύσκολος. Τα είδα στο skype και η δική μου άποψη είναι ότι ήταν πάρα πολύ καλές. Χαίρομαι για ό,τι κατάφεραν και τους εύχομαι καλή επιτυχία και εις ανώτερα».
Στην βράβευσή σας στην γιορτή της Συγχρονισμένης ήσασταν πάρα πολύ συγκινημένη και φάνηκε ότι με δυσκολία μπορέσατε να κρύψετε τα δάκρυά σας. Τι γυρνάει στο μυαλό σας;
«Όλες οι καλές στιγμές. Δεν είχα κακές… Ξεκινήσαμε πριν από 26 χρόνια 5-6 άτομα. Εγώ και η Αλκα Δασκαλάκη στη Συγχρονισμένη, ο Νίκος Βλαζάκης και ο Μανώλης Φαρμάκης στο πόλο, ο Ρικ (Πάουερ) στην Κολύμβηση, ο Σαράντος Βόλτσης και η Εβελίνα Μόρτογλου στην εκμάθηση και ο Ηλίας Καλαμαρίδης στην Τεχνική. Στη συνέχεια κάποια άτομα έφυγαν, όχι γιατί δεν ήθελαν να συνεχίσουν αλλά γιατί βρέθηκαν σε άλλες δουλειές και δεν μπορούσαν να είναι άλλο στην ομάδα μας. Ιδιαίτερα, εκτιμώ τον Νίκο Βλαζάκη, τον Ηλία Καλαμαρίδη και τον Μανώλη Φαρμάκη με τους οποίους ήμασταν οι πρώτοι και τους νιώθω σαν αδέλφια».
Γιατί αποφασίζετε να σταματήσετε;
«Είναι πολλές οι απαντήσεις. Ολοι ξέρουμε ότι κάποτε όλα τα πράγματα στη ζωή τελειώνουν… Υπόσχομαι όμως ότι θα είμαι δίπλα στα παιδιά και όποτε υπάρχει ανάγκη θα είμαι δίπλα τους για να τα βοηθώ. Απλώς, θέλω κι εγώ να έχω ελεύθερο χρόνο επειδή τα παιδιά μου είναι μακριά και να πάω να τους δω χω χωρίς να έχω άγχος να γυρίσω και να έχει μείνει η ομάδα μου πίσω εξαιτίας μου. Για τους γονείς δεν ξέρω αν τα λόγια μου είναι αρκετά για να τους καλύψουν για το έργο τους… Δεν ενοχλούσαν ποτέ, ήταν πάντοτε δίπλα μου και όλα τα κανόνιζαν όσο δύσκολο κι αν ήταν. Χίλια ευχαριστώ, τίποτε άλλο»…
