ΤώνιαΛιοδάκη
Δημοσιογράφος
Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν τους συνδέει κάποιου είδους σχέση. Τρεις διαφορετικές γενιές Χανιωτών που φέρουν όμως, ένα γνώρισμα κάτω από μια κοινή λογική: και οι τρεις προσπαθούν μέσα από τα «μεγάλα» ή τα «μικρά» (που στην ουσία πάντα είναι «μεγάλα») να αφήσουν στη ζωή ένα θετικό και ουσιαστικό αποτύπωμα.
Η αγνή νέα γενιά που ονειρεύεται τη ζωή, η παραγωγική γενιά που «χτίζει» μια καλύτερη ζωή και η παλαιότερη γενιά που δεν παραιτείται από τη ζωή…
Κατερίνα Παρασκάκη – Μαθήτρια Δημοτικού
Η Κατερίνα είναι ένα χαρούμενο, γλυκό παιδί. Το πλέον εύκολο για την Κατερινούλα θα ήταν να αρκεστεί στα παιχνίδια και στην απλόχερη αγάπη των γονέων της. Παρά την ανεμελιά όμως, που αρμόζει στα 8 της χρόνια, αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα για κάποιους ανθρώπους δεν είναι ανέφελη ούτε όπως την περιγράφουν στα παραμύθια.
Όταν είδε σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι υπάρχει μια πρωτοβουλία για τη δωρεά μαλλιών προκειμένου να φτιαχτούν περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο, αμέσως θέλησε να προσφέρει τα δικά της μαλλιά.
Η ίδια η Κατερίνα μας περιγράφει πώς πήρε την απόφασή της να δωρίσει τα μαλλιά της:
«Είδα μια εκπομπή στην τηλεόραση που έδειχνε ένα κοριτσάκι που έκοψε τα μαλλιά του για να τα δώσει. Ρώτησα τη μαμά τι ακριβώς συνέβαινε και μου εξήγησε πως υπάρχουν παιδάκια που έχουν καρκίνο και πέφτουν τα μαλλάκια τους από τα φάρμακα. Μου είπε ότι εκείνο το κοριτσάκι, έδινε τα μαλλιά του για να φτιαχτούν περούκες που θα μπορούν να τις φορούν τα παιδιά με καρκίνο μέχρι να βγουν ξανά τα μαλλιά τους όταν θα γίνουν καλά. Μου είπε ότι τα καλύτερα μαλλιά είναι εμάς των παιδιών που δεν είναι βαμμένα και ταλαιπωρημένα. Τότε της είπα ότι θέλω και εγώ να το κάνω.
Έτσι, αφήσαμε από τότε τα μαλλιά μου να μακρύνουν πολύ και να φτάσουν 20 εκατοστά γιατί τόσο μακριά έπρεπε να είναι. Τώρα που μεγάλωσε η πλεξούδα, την κόψαμε και η μαμά θα τη στείλει εκεί που τις μαζεύουν για να φτιάξουν περούκες.»
«Είμαι πολύ χαρούμενη! Για μένα δεν ήταν τίποτα, μαλλιά μου έκοψαν, όμως, αυτό μπορεί να κάνει ένα άλλο παιδί που είναι άρρωστο, πιο χαρούμενο.»
Ελευθερία Μουλουδάκη – Χειρουργός, Γιατρός του Κόσμου
Για την Ελευθερία Μουλουδάκη το να θέτει τον εαυτό της, τον χρόνο της και τις υπηρεσίες της ως γιατρός εκεί που συσσωρεύεται ο ανθρώπινος πόνος και η ανάγκη για βοήθεια, έχει ξεπεράσει τον χαρακτήρα της δευτερεύουσας εθελοντικής απασχόλησης και έχει αναχθεί σε τρόπο ζωής. Δεν είναι λίγα εξάλλου 22 χρόνια. Τόσα έχουν περάσει από το 1994, όταν άρχισε να ασχολείται με τους Γιατρούς του Κόσμου. Μόλις είχε τελειώσει την ειδικότητά της και η απόφαση ήρθε μάλλον εύκολα για εκείνη.
«Η πρώτη μου αποστολή ήταν στη Σομαλία. Ήταν κάτι που με σημάδεψε. Η εμπειρία δεν με άφησε να ξεχάσω, να αποφασίσω δηλαδή ότι τελείωσε αυτή η αποστολή άρα κλείνω την πόρτα και σταματώ. Με επηρέασε πάρα πολύ στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, τις αξίες της ζωής, το τι πρέπει να με ενδιαφέρει πέρα από την οικογένειά μου και την ιατρική. Έτσι συνέχισα στους Γιατρούς του Κόσμου και κλείνω σε αυτούς 22 χρόνια με αποστολές εκτός και εντός Ελλάδας.»
«Είναι σαν μια δεύτερη φύση πλέον. Όπως κάποιος θα σηκωθεί το πρωί και θα πάει στη δουλειά του, εγώ θα πάω στη δουλειά μου αλλά θα ασχοληθώ και με τους Γιατρούς του Κόσμου σε καθημερινή βάση. Ειδικά με το ιατρείο που λειτουργεί στην οδό Μπουνιαλή από το 2007, η ενασχόληση είναι καθημερινή προκειμένου να βρούμε τρόπους να βοηθήσουμε ανθρώπους με προβλήματα που αντιμετωπίζουν, να βρούμε γιατρούς, να εξασφαλίσουμε πόρους για να συντηρηθούμε και να λύσουμε προβλήματα των ασφαλισμένων, ενώ κάθε Τετάρτη και Παρασκευή έχω και εγώ ιατρείο πέρα από την καθημερινή ασχολία με τα διοικητικά και διαχειριστικά.»
Το να επιλέγεις το πρόβλημα του συνανθρώπου σου από την ενδεχόμενη άνεση ενός γραφείου ή την ξεκούρασή σου, δεν είναι εύκολο. Πόσω μάλλον όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη στέρηση και δυστυχία. Ρωτάμε την Ελευθερία αν έχει λυγίσει, αν έχει σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσει;
«Υπάρχουν κάποιες στιγμές που απελπίζεσαι, δεν είναι όμως, λόγω κούρασης, αλλά λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κόσμος, των ζητημάτων στα οποία δεν καταφέρνεις να δώσεις λύση, της απογοήτευσης που σε πιάνει όταν βλέπεις ότι καθημερινά διογκώνεται ο αριθμός των ανθρώπων που αδυνατούν να πλησιάσουν το σύστημα υγείας, που αδυνατούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ στην οικογένεια. Αν δεν είχα εμπειρία τόσων χρόνων θα με είχε “βάλει από κάτω” και εμένα ψυχολογικά.
Υπάρχουν άνθρωποι και στα Χανιά που δεν έχουν δυνατότητα να πάρουν καν ένα κουτί γάλα. Υπάρχουν και άλλοι που θα πουν ότι δεν θα αγοράσουν το γάλα για να μπορέσουν πάρουν ένα φάρμακο.»
Οι πολίτες δείχνουν πρόθυμοι να προσφέρουν εθελοντικά βοήθεια και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης το επιδιώκουν με ιδιαίτερη θέρμη. Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες δεν έχουν συνέχεια και διάρκεια, αντίθετα φαίνονται να είναι περιστασιακές.
«Είναι της μόδας τώρα το κίνημα του εθελοντισμού, μεγαλώνει αλλά χωρίς να μπορεί να διατηρηθεί τόσο μεγάλο. Έχει στοιχεία παροδικότητας. Ο εθελοντής έχει υποχρεώσεις και δικαιώματα και αυτά συγκρούονται πολλές φορές. Έτσι ναι μεν, ξεκινούν με έναν τεράστιο ενθουσιασμό να βοηθήσουν και στο τέλος απογοητεύονται ή κουράζονται.»
Ωστόσο, πάντα υπάρχουν τρόποι να προσφέρει όποιος ενδιαφέρεται. Δεν είναι απαραίτητο να είναι γιατρός. Μπορεί να βοηθήσει παρέχοντας διοικητικές υπηρεσίες, ή προσφέροντας φαγητό, φάρμακα, δωρεές. Μπορεί να μην είναι η προσφορά του σε άμεση εργασία αλλά αποτελεί στήριξη των δράσεων των Γιατρών του Κόσμου. Και αυτή η στήριξη όπως λέει η Ελευθερία Μουλουδάκη «είναι η ζωή μας, από αυτή ζούμε.»
Στέλιος Καρασταμάτης – Συνταξιούχος
Εκεί κάπου λίγο μετά τη σύνταξη, η καθημερινότητα κυλά με πιο αργούς ρυθμούς και το καφενείο είθισται να γίνεται σημείο συνάντησης. Ίσως για τους περισσότερους… όχι όμως, για τον κύριο Στέλιο. Στα 78 του χρόνια ο κ. Στέλιος Καρασταμάτης τρέχει και τρέχει πολύ! Η φυσική του κατάσταση να είναι πολύ καλύτερη από αρκετούς που έχουν τα μισά του χρόνια. Αυτό το διαπιστώσαμε εύκολα όταν τον συναντήσαμε και είδαμε έναν άνθρωπο όχι μόνο να μην έχει παραιτηθεί αλλά να σφύζει από ζωή!
«Από 10 χρόνων έπαιζα ποδόσφαιρο το οποίο σταμάτησα κοντά στα 40. Μετά όμως, δεν ήξερα τι να κάνω και έτσι άρχισα να τρέχω μόνος μου. Μ’ αρέσει να ασχολούμαι με κάτι και πολύ περισσότερο όταν αυτό έχει να κάνει με τη υγεία μου. Έτσι από τα 40 μου μέχρι τώρα τρέχω συνέχεια.»
Τον κ. Στέλιο δεν τον σταματάει κανείς. Ακόμα και αυτός ο τραυματισμός που είχε πέρσι και τον έθεσε σε αδράνεια για πάνω από ένα χρόνο, δεν κατάφερε να τον πτοήσει. Αντίθετα, τον πείσμωσε για να πάρει μέρος στον 1ο Μαραθώνιο στα Χανιά, όπερ και εγένετο.
«Δεν σταμάτησα παρά μόνο για 1,5 χρόνο επειδή χτύπησα σε τροχαίο ατύχημα με αποτέλεσμα να σπάσω το πόδι μου. Αυτό συνέβη πέρσι. Φέτος, μόλις έφτιαξε το πόδι μου επέστρεψα στην προπόνηση και το τρέξιμο. Ήθελα να πάω στον 1ο Μαραθώνιο που έγινε στα Χανιά και το κατάφερα!
Εγώ είχα χτυπήσει το πόδι μου και ο νους μου ήταν πότε θα γίνω καλά να αρχίσω να τρέχω πάλι!»
Ευτυχώς, για τον κύριο Στέλιο έχει τις περισσότερες φορές καλή παρέα στο τρέξιμο – όχι ότι δεν θα έτρεχε μόνος του – αλλά πάνω από όλα έχει και τη στήριξη της οικογένειάς του.
«Διανύω μεγάλες αποστάσεις. Με τον Δημήτρη Μπαρίκο τρέχαμε πριν 2 χρόνια κάθε μεσημέρι στις 14.00. Μας άρεσε ο ήλιος. Όταν τρέχουμε ιδρώνουμε, κατά την εξάτμιση παράγεται ψύχος. Λέγαμε στους γύρω μας ότι κρυώνουμε και δεν μας πίστευαν. Εμάς μας ευχαριστούσε να τρέχουμε. Με τον Δημήτρη τον Μπαρίκο βρήκα την καλύτερη παρέα.
Οικογένεια και συγγενείς με καταλαβαίνουν απόλυτα. Στην αρχή λιγάκι ήταν σκεπτικοί, αλλά τώρα βλέπουν ότι είναι για το καλό μου. Έχω τρία παιδιά. Αυτά μου δίνουνε θάρρος και ενέργεια. Αυτά είναι που με στηρίζουν πολύ σε αυτό που κάνω.»
«Με απελευθερώνει. Δεν έχω άγχος και παράλληλα αισθάνομαι ότι φροντίζω την υγεία μου. Ποτέ δεν κάπνιζα, γιατί δεν συμβαδίζει ο αθλητισμός με το τσιγάρο. Ούτε καταναλώνω αλκοόλ. Τρέχω σχεδόν κάθε μέρα και αισθάνομαι υπερπλήρης και ευτυχισμένος!»
