Με το γενικό όρο πολιτική εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Ο όρος εφαρμόζεται τόσο σε κοινωνικές ομάδες ανθρώπων (κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, συνελεύσεις κατοίκων κλπ), όσο και σε κυβερνήσεις κρατών για τον τρόπο διακυβέρνησης και χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων. Η πολιτική είναι συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτή.
Eπίσης ο όρος πολιτική αφορά σύνολο αρχών και κατευθύνσεων για την εφαρμογή συγκεκριμένων λειτουργιών σε οργανισμούς, εταιρείες και άλλες οργανώσεις, λαμβάνοντας ανάλογα ιδιαίτερο χαρακτηρισμό π.χ. Ναυτιλιακή Πολιτική, Αγροτική πολιτική, βιομηχανική πολιτική, αμυντική πολιτική, εξωτερική πολιτική, κ.λ.π
Η άσκηση της πολιτικής αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη,πολιτισμός, κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ.
Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το “χρήμα” και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια .
Οι εφαρμοζόμενες σήμερα πολιτικές χαρακτηρίζονται με τους παρακάτω όρους:
Αριστερά
Κέντρο
Δεξιά
Οικολογικό κίνημα
Αναρχισμός
Εθνικισμός
Κομμουνισμός
Σοσιαλισμός
Συντηρητισμός
Φασισμός
Φιλελευθερισμός
Ας δούμε λοιπόν σε συντομία ,σε τι είδους αντιλήψεις και θέσεις αναφέρονται (θεωρητικά)μερικοί από τους παραπάνω όρους:
– Ο όρος Αριστερά στην πολιτική, σήμερα, αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που: α) Αντιμάχονται την αδικία, τις βαθιές ανισότητες και τις διακρίσεις που απορρέουν από την ταξική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας, β) Προωθούν την κοινωνική ισότητα, την φιλία και την συνεργασία ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς, με σεβασμό στην κουλτούρα κάθε λαού, γ) Αγωνίζονται για ουσιαστική παιδεία και μόρφωση που να αφορά όλα τα μέλη της κοινωνίας, εναντίον του σκοταδισμού είτε εθνικιστικού, είτε θρησκευτικού.
-Ο όρος Δεξιά στην πολιτική, σήμερα, αναφέρεται στις πολιτικές που προωθούν την ιδέα της συντήρησης. Η ιδεολογία της δεξιάς ασπάζεται την προάσπιση των θρησκειών και των εθνικών παραδόσεων, γιατί αποτελούν, κατ’ αυτή, αναπόσπαστο στοιχείο κάθε κοινωνίας, απαραίτητο για την μετεξέλιξη και τη διαρκή πρόοδό της.
Ο όρος αναφέρεται κυρίως σε αντιλήψεις και θέσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συντηρητικές, με την πολιτική έννοια του όρου, που αφορούν δηλαδή τη διαφύλαξη της ιστορικής εθνικής κληρονομιάς και της θρησκείας, σφυρηλατώντας την αυθόρμητη τάξη κάθε κοινωνίας. Ανάλογα με την εποχή και τα συμφραζόμενα ωστόσο ο όρος υπόκειται σε διαφορετικές ερμηνείες: ως δεξιοί χαρακτηρίζονται στη σύγχρονη εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς στην οικονομία.
-Η σοσιαλδημοκρατία τοποθετείται στα κεντροαριστερά του πολιτικού φάσματος.
Ιστορικά, η σοσιαλδημοκρατία ήταν ένα σοσιαλιστικό κίνημα που υποστήριζε τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, με τη στενή έννοια του όρου, μέσα από τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες επρόκειτο να επιτευχθούν με την ταξική πάλη. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ωστόσο, μια σειρά σοσιαλιστικών κομμάτων απέρριψε την επανάσταση και άλλες παραδοσιακές ιδέες του μαρξισμού, όπως η ταξική πάλη, και έλαβε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Αυτές οι μετριοπαθείς θέσεις περιλαμβάνουν την πεποίθηση ότι ο ρεφορμισμός είναι ένας επιθυμητός δρόμος προς την επίτευξη του σοσιαλισμού.
-Ο όρος Κέντρο στη σύγχρονη πολιτική εκφράζει συνήθως την ιδεολογία του φιλελευθερισμού, η οποία συνδυάζει κοινωνικά (αριστερά) και συντηρητικά (δεξιά) ιδεολογικά στοιχεία. Τα σύγχρονα κεντρώα / φιλελεύθερα κόμματα στην πλειοψηφία τους υποστηρίζουν την ελεύθερη οικονομία και την ανοιχτή κοινωνία, τείνοντας έτσι τόσο προς τα δεξιά (στα οικονομικά ζητήματα) όσο και προς τα αριστερά (στα κοινωνικά / ηθικά ζητήματα). Υπάρχουν και κάποια κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται κεντρώα, όχι όμως και φιλελεύθερα. Τα κόμματα αυτά κατατάσσονται στον ιδεολογικό χώρο του «κεντρισμού».
-Ο κομμουνισμός ως έννοια σχετίζεται με μια μορφή κοινωνίας η οποία θα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και αποκεντρωμένα, χωρίς κράτος ή διακριτές κοινωνικές τάξεις. Στον κομμουνισμό, η ύπαρξη του κράτους ως μηχανισμού παγίωσης της εξουσίας της άρχουσας τάξης, όπως και οι ίδιες οι κοινωνικές τάξεις είναι πλέον περιττά.[5] Στον κομμουνισμό τα μέσα παραγωγής (γη, εργοστάσια, μεγάλες επιχειρήσεις) αποτελούν κοινωνική / κοινοτική ιδιοκτησία και όχι ατομική, ενώ υφίστανται συλλογική διαχείριση από τους εργαζόμενους/παραγωγούς, με στόχο την κάλυψη των υλικών αναγκών όλων των πολιτών κατά το ρητό «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».
Θανάσιμοι εχθροί του κομμουνισμού εθεωρούντο οι “οπορτουνιστές”, δηλαδή “οι δράστες ,που κινητοποιούντο από ελατήρια προσωπικών συμφερόντων και όχι από το χρέος τους προς μία πάγια αρχή”, καθώς και οι “ρεφορμιστές”, δηλαδή “οι οπαδοί κάθε πολιτικής τάσης που οδηγεί στην εγκατάλειψη του στόχου της επαναστατικής ανατροπής του αστικού καθεστώτος”.
-Ο φασισμός είναι ριζοσπαστική, αυταρχική και εθνικιστική πολιτική ιδεολογία που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα.[1]
Η έννοια της λέξης “φασισμός” σήμερα χρησιμοποιείται πολλές φορές για να χαρακτηρίσει πρόσωπα, θεσμούς ή καταστάσεις που μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με την αρχική έννοια του όρου. Το ουσιαστικό “φασισμός” και το επίθετο “φασίστας” χρησιμοποιούνται σήμερα πολλές φορές, εκτός από τον αρχικό ορισμό, την εθνικιστική και φυλετική ρατσιστική πολιτική ιδεολογία που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι και αναπτύσσεται από τους Γερμανούς Ναζιστές και άλλους και που προτείνει έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο Αρχηγό
Μέχρι πρότινος τα κόμματα τα οποία δημιουργούντο ,προέτασσαν την ιδεολογική τους καθαρότητα ,υπερασπιζόμενα τις ιδεολογικές τους αρχές, σύμφωνα με την θέση τους στην ζώνη του πολιτικού φάσματος.
Σήμερα όμως μετά την χρεοκοπία τόσο του φασισμού όσο και του κομμουνισμού ,ως πολιτικά συστήματα, αρχίζει να ανατέλλει στις μέρες μας ένας νεολαϊκισμός ,στον τρόπο εφαρμοσμένης πολιτικής ,που θυμίζει άλλοτε το “ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ” και άλλοτε “ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑ”,με στόχο και μόνο την χειραγώγηση των μαζών και την διατήρηση στην εξουσία των εμπνευστών του.
Κτίζεται λοιπόν ένα πολυσυλλεκτικός ιδεολογικός αχταρμάς ο οποίος δίδει την εντύπωση ότι προσφέρει ότι επιθυμεί ο πολίτης ,που αντιμετωπίζεται σαν “πελάτης πολυκαταστήματος”.
Ένας πολιτικός σχηματισμός ,με “ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ” , όχι μόνο όμορες της θέσης του κεντρικού κομματικού πυρήνα στο ιδεολογικό φάσμα ,αλλά και με άλλες σε αντιδιαμετρικές θέσεις ,με τόσο αντίθετες απόψεις ,που διερωτάται κανείς πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη.
ΚΤΙΖΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΝΑ ΝΕΟ “ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ”…
Είναι γνωστό ότι δώδεκα ήσαν οι κύριοι Θεοί του Ολύμπου , οι θεοί της Ελληνικής μυθολογίας που<< κατοικούσαν>> στην κορυφή του Ολύμπου…
Οι κύριες θεότητες που αποτελούν το δωδεκάθεο ήταν 6 άνδρες και 6 γυναίκες, όμως υπήρχαν και άλλες δώδεκα δευτερεύουσες θεότητες.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι ,κάτω από τον Δία υπήρχαν πολλές, λοιπόν , θεότητες ,πού κάλυπταν όλο το φάσμα των επιθυμιών και απαιτήσεων και των προσδοκιών όλων των πολιτών, συχνά μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενων και αντιφατικών μεταξύ των ,που όμως δεν τους εμπόδιζε να συναποτελούν μέλη της ίδιας θρησκευτικής έκφρασης, ενώ είχαν τεράστιες ιδεολογικές διαφορές .Αυτά βέβαια στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ!!!…
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αρχικές του “συνιστώσες” ,εισέβαλε δυναμικά ,με υποσχέσεις δημαγωγικές στην πολιτική ζωή της χώρας μας , εκμεταλλευόμενος το ΣΟΚ ,που προκάλεσε το πρώτο μνημόνιο, πήρε την εξουσία και αφού απαλλάχτηκε από κάποιες ενοχλητικές από αυτές, μετατρέπεται, τώρα , σε ένα πολιτικό “πολυκατάστημα”.
Κάνει , δηλαδή ,την ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ,σύγχρονη πολιτική του τακτική.
Άλλωστε ,το “ΠΑΡΑΜΎΘΙ” είναι η ειδικότητα του…
Μοντέλο του, λοιπόν , αυτή την φορά το “ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ”….
Κύριος σκοπός η διατήρηση ,με κάθε μέσον , της εξουσίας.
Αυτή λοιπόν την τακτική ακολουθούν οι μέντορες της πρώτης φοράς Αριστεράς , με απροκάλυπτο “οπορτουνισμό” και “ρεφορμισμό”, συμμαχώντας με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ , φλερτάροντας με τον κεντρώο Λεβέντη ,αλλά έχοντας και ένα άτυπο εταίρο ,την “νεοκαραμανλική” Ν.Δ…..κλπ,κλπ,κλπ.
Όμως ένα τέτοιο σχήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά γιατί αυτοαναιρείται ,καταδικασμένο στο τέλμα…
Οι αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του ,πέραν του γέλωτος που προκαλούν ,συνιστούν μια σύγχρονη “ΒΑΒΕΛ”.
Απόδειξη η στασιμότητα στις επενδύσεις , η ανεργία και η αδυναμία εξόδου μας από την κρίση.
Η πολιτική στην χώρα μας, βέβαια, δοκιμάζεται από την έλλειψη αξιοπιστίας του λαού προς τις πολιτικές μας δυνάμεις.
Γεγονός που μεγεθύνεται από τέτοιες καιροσκοπικές ,λαϊκίστικες ενέργειες παραπλάνησης των μαζών, οδηγώντας ικανό αριθμό στην απογοήτευση και την ιδιώτευση, από ένα λαό εξουθενωμένο από την δεινή οικονομική κρίση ,που τον έφερε σε κατάσταση πραγματικής φτωχοποίησης..
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ,βέβαια δεν έχει αδιέξοδα.
Καθήκον του ταλαιπωρημένου λαού μας ,την κατάλληλη στιγμή να αποδείξει ,για άλλη μια φορά ,ότι η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ,πάντα βρίσκει τον τρόπο να “πετιέται από ξαρχής”, “να θεριεύει” και να επιβιώνει στους αιώνες…