Οι νομικές έριδες είναι γνωστές και διάσημες. Από τα παλιά χρόνια. Ακόμα και από τα χρόνια του Χριστού. Καθόντουσαν κοντά οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς και οι νομικοί.
Το πρόσφατο βούλευμα Τμήματος του Αρείου Πάγου προκάλεσε αναταραχή. Και μέσα και έξω από τη χώρα μας. Ας ξεκαθαρίσουμε το τοπίο.
Το συγκεκριμένο βούλευμα, ανεξάρτητα από την ορθότητά του ή μη, δεν είναι παραπεμπτικό σε βάρος του τέως Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ. Οι τρεις ανώτατοι δικαστές διαφώνησαν με την κρίση των τριών Εφετών που προηγουμένως τον είχαν απαλλάξει. Οι τελευταίοι είχαν καταλήξει ότι η αποτύπωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας του 2009 αποτελούσε κρίση, που στηρίζεται σε επιστημονικές γνώσεις και αυστηρούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πράγμα που δεν μπορεί να ελεγχθεί ποινικά. Αντίθετα, οι τρεις αρεοπαγίτες θεώρησαν ότι αυτή η αποτύπωση συνιστά γεγονός. Και επέστρεψαν την υπόθεση στο Εφετείο για νέα κρίση. Ουσιαστικά για να μετρήσουν οι ίδιοι ποιο ήταν το έλλειμμα του 2009!
Δεν υπάρχει, λοιπόν, παραπεμπτικό σε δίκη βούλευμα. Δεν θα καθίσει στο σκαμνί οποιοδήποτε στέλεχος της ΕΛΣΤΑΤ με βάση το βούλευμα του Αρείου Πάγου. Οι τρεις εφέτες, που θα χρεωθούν την υπόθεση, μπορούν να καταλήξουν σε οποιοδήποτε συμπέρασμα. Και σε απαλλακτικό. Με οποιοδήποτε σκεπτικό. Αρκεί να έχουν ως αφετηρία ότι η αποτύπωση του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι πραγματικό γεγονός.
Επομένως, το αρεοπαγιτικό βούλευμα δεν στέλνει «στο σκαμνί» τον Γεωργίου. Ούτε συνιστά «κόλαφο» εναντίον του ίδιου ή άλλων, γενικώς και αορίστως. Ούτε «δικαίωση καραμανλικών και νέο – καραμανλικών» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε «ανοίγει μια πληγή που πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος», όπως έσπευσε να δηλώσει ο Υπουργός Επικρατείας. Για να καταλήξει ο ίδιος ότι έτσι «θα δοθεί μάχη για να εξηγηθεί και να εξιστορηθεί τι ακριβώς συνέβη και τι σκοπιμότητες εξυπηρετούσε η πορεία της χώρας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις».
Υστερόγραφο καθαρά δικαστικής φύσης. Το ουσιαστικό ερώτημα που θα απαντήσει το Συμβούλιο Εφετών δεν είναι αυτό που φαντάζονται οι διάφοροι «κεκράκτες». Αυτό, που μένει για δικαστική διερεύνηση, δεν είναι ο ισχυρισμός της βασικής μάρτυρος κατηγορίας ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 είναι κατώτερο και από εκείνο της Γερμανίας! Οι τρεις ανώτεροι δικαστές καλούνται να αποφανθούν αν οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι διόγκωσαν το δημοσιονομικό έλλειμμα από το 13,6% ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος στο 15,8%! Δικαστική, λοιπόν, αμφισβήτηση δεν υπάρχει για τον τεράστιο όγκο του δημοσιονομικού ελλείμματος. Απλώς, οι ανώτεροι δικαστές πρέπει να προσδιορίσουν την έκτασή του! 13,6% ή 15,8% του ΑΕΠ;
Ας αναψηλαφήσουμε και αναζητήσουμε ολόκληρη την αλήθεια. Τον Απρίλιο 2009, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να θέσει την Ελλάδα στη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος. Μέχρι τότε, η κυβέρνηση Καραμανλή ισχυριζόταν ότι το έλλειμμα ανερχόταν στο 3% περίπου. Δηλαδή, στο όριο ανοχής έναντι των ευρωπαϊκών δεσμεύσεών μας. Η Επιτροπή έδωσε στην κυβέρνηση Καραμανλή προθεσμία τεσσάρων μηνών για την υποβολή και εφαρμογή «Προγράμματος διόρθωσης του υπερβολικού ελλείμματος». Δηλαδή, το προσχέδιο του πρώτου Μνημονίου!
Ο Καραμανλής και οι συνεργάτες του έπαιξαν κρυφτό μέχρι τέλους. Και μέχρι σήμερα. Μολονότι τον Ιούνιο 2009 ο τότε Υπουργός Οικονομικών παραδέχθηκε ότι το έλλειμμα έτρεχε στο επίπεδο του 6 με 7% του ΑΕΠ! Μολονότι τέλη Αυγούστου 2009 η Τράπεζα της Ελλάδας ανακοίνωνε ότι το έλλειμμα έτρεχε κοντά στο 9% και με τάση προς διψήφιο αριθμό! Μολονότι στις 2 Οκτωβρίου 2009, μόλις λίγες μέρες πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Καραμανλή ανακοίνωνε στις Βρυξέλλες ότι το έλλειμμα έτρεχε στο 6% επί του ΑΕΠ! Ούτως ή αλλιώς, υπερβολικό ήταν το έλλειμμα!
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα πολιτικό και, τελικά, ιστορικό ερώτημα. Είμαστε μέσα στην Ευρώπη; Ενστερνιζόμαστε και ακολουθούμε τις αξίες της, τις αρχές της, τους κανόνες της, τους Κανονισμούς της, τις Οδηγίες και τις θεσμοθετημένες διαδικασίες της; Ή παίζουμε με όρους «δημιουργικής ασάφειας», όπως επέμεινε μέχρι τέλους ο πασίγνωστος «Γιάνης»;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από κροκοδείλια δάκρυα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Η όλη μας συμπεριφορά αποδεικνύει ότι δεν τη σεβόμαστε. Άλλωστε, και η ελληνική Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κλεφτοπόλεμος σε τέτοια ζητήματα δεν χωράει.
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, 28 – 08 – 2016