Το ένα μετά το άλλο, χωρίς αποτέλεσμα περνούν τα ορόσημα που το οικονομικό επιτελείο και ο πρωθυπουργός τοποθετούν για την ανάκαμψη της οικονομίας. Η ταυτόχρονη ανάσταση Κυρίου και οικονομίας παρήλθε, όπως και αυτή των χελιδονιών του τουρισμού. Νέο ορόσημο τοποθετείτε στο κλείσιμο της παρούσης αξιολόγησης και κυρίως της επόμενης, η οποία θα «φέρει» στη χώρα 7,5 δις ευρώ τα οποία θα βοηθήσουν την οικονομία να αναπνεύσει. Το κυριότερο όμως (αν αυτή τη φορά όλα πάνε καλά) θα είναι ότι οι ευρωπαίοι κάτι θα πρέπει να «δώσουν» στο θέμα του χρέους, ώστε να συμμετάσχει στο νέο πρόγραμμα και το ΔΝΤ. Τότε όπως δήλωσε και ο (συνήθως) γνώστης κ. Παπαδημούλης, ο κ. Τσίπρας «έχει στο μυαλό του έναν μεγάλης έκτασης ανασχηματισμό, ο οποίος θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και συνοχή στην προώθηση των στόχων». Όλα αυτά πρέπει να έχουν τελειώσει έως τα Χριστούγεννα, καθώς το 2017 είναι εκλογική χρονιά στη Γερμανία κάτι που θα στείλει το ζήτημα του χρέους στις ελληνικές καλένδες.
Όπως συχνά έχει αναφερθεί το θέμα χρέος είναι περισσότερο συμβολικό, καθώς η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει χρηματοδοτικά προβλήματα την επόμενη πενταετία. Η ουσία του έγκειται στο ότι θα βουλώσει τα στόματα των διεθνών προφητών της καταστροφής τύπου Στίγκλιτς και Κρούγκμαν, οι οποίοι δεν παύουν να μιλούν για την επικείμενη έξοδο της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα. Σε πρόσφατη συνέντευξη του στη γερμανική εφημερίδα Die Welt μάλιστα, ο κ. Στίγκλιτς ευθαρσώς δήλωσε πως η Γερμανία έχει ήδη αποδεχθεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ενώ η επόμενη χώρα που θα το εγκαταλείψει θα είναι η Ιταλία. Το θέμα βέβαια έχει και άλλες προεκτάσεις και κυρίως τις τράπεζες, αφού αν δεν αρθεί η αβεβαιότητα (που κρατά τα ευρώ στα στρώματα), ορατός είναι ο κίνδυνος νέας ανακεφαλαίωσης, που τη φορά αυτή θα γίνει και από τις καταθέσεις. Αυτή μάλλον είναι η κύρια αιτία της πρόσφατης, αγωνιώδους παρέμβασης του κ. Σάλλα, ενός ανθρώπου θρύλου στο τραπεζικό σύστημα, που πήρε μία μικρή τράπεζα των μερικών δις δραχμών και παρέδωσε την μεγαλύτερη τράπεζα στη χώρα με ενεργητικό εκατοντάδων δις ευρώ. Το σκεπτικό του απλό: Αφού τα καλά, τα ενυπόθηκα δάνεια είναι εγγυημένα με ακίνητα, αν η τιμή των ακινήτων πέσει, επισήμως οι τράπεζες πρέπει να γράψουν ζημιές στο κεφάλαιο τους, αφού κέρδη δεν έχουν. Αν αυτό συμβεί η κατάρρευση θα παρασύρει τα πάντα, εγκαθιστώντας την ύφεση και τη δυστυχία στην Ελλάδα για δεκαετίες. Αντί γι’ αυτό προτείνει ένα με όρους «κούρεμα» 10% κι αυτό σε δόσεις ανά πέντε χρόνια. Με τον τρόπο αυτό κερδίζουν όλοι, οι δανειολήπτες που κρατούν τις περιουσίες τους, οι αγορές που ανακτούν τις αξίες τους, οι καταθέτες που σώζονται οι κόποι τους, η Ελλάδα ολόκληρη που θα απαλλαγεί από την αβεβαιότητα. Θα υπάρξει ανοιχτό μυαλό;
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations