Στις αλλεπάλληλες επαφές του με αρχηγούς κρατών και άλλων ισχυρών τις δύο προηγούμενες ημέρες, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας μονότονα σχεδόν επαναλάμβανε την ανάγκη τήρησης των συμφωνηθέντων, εννοώντας τις ευρωπαϊκές υποσχέσεις για οριστική επίλυση του χρέους με το πέρας της δεύτερης αξιολόγησης. Στοχοποιώντας και απομονώνοντας τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών κ. Σόιμπλε για προσπάθεια εκπαραθύρωσης της χώρας μας από το κοινό νόμισμα, προσπάθησε να δώσει στο εξωτερικό ένα διπλό μήνυμα: αφενός η Ελλάδα αποτελεί όαση σταθερότητας στην περιοχή και η Ευρώπη δεν αντέχει την αποσταθεροποίηση της, αφ ετέρου, εφόσον η οικονομία δείχνει σημάδια σταθεροποίησης, οι εταίροι πρέπει να δώσουν το σήμα στους διεθνείς επενδυτές πως η Ελλάδα είναι και θα είναι χώρα του ευρώ. Και τα δύο επιχειρήματα ισχυρά, ισχυρή ήταν όμως και η απάντηση που εισέπραξε από τον κ. Σόιμπλε, πως δηλαδή, αν δίναμε τώρα στην Ελλάδα το χρέος, απλά τα σταματούσαν και οι λίγες μεταρρυθμίσεις που έχουν προχωρήσει. Είναι λοιπόν (με δεδομένο πως όσο υπάρχει ο κ. Σόιμπλε δεν θα βρεθεί ευρωπαίος πολιτικός να τον παρακάμψει) καταδικασμένες οι προσπάθειες της χώρας μας; Είναι μάταιος ο αγώνας να «υποχρεώσουμε» τους ευρωπαίους να υλοποιήσουν την υπόσχεση για το χρέος που μας έδωσαν τον Δεκέμβριο του 2012; Και τελικά, τι πρέπει να κάνουμε ώστε να τελειώσει η περίοδος της αβεβαιότητας και να αρχίσουμε ξανά να ελπίζουμε;
Η αλήθεια είναι πως το θέμα του χρέους είναι περισσότερο βραχυπρόθεσμα συμβολικό, η ουσία του έχει να κάνει με την άρση της αβεβαιότητας. Αν επτά χρόνια τώρα δεν είχαμε δώσει δικαιώματα, αν επτά χρόνια οι πρωθυπουργοί και υπουργοί δεν υπόσχονταν στις Βρυξέλλες πράγματα που στην Αθήνα πολεμούσαν, ίσως να μας έκαναν τη χάρη. Τώρα, μετά από επτά χρόνια παλινωδιών, τους δώσαμε το δικαίωμα. Μια στιγμή όμως! Ας υποθέσουμε πως οι ευρωπαίοι αλλάζουν στάση και αποφασίζουν να μας δώσουν τα πάντα, τώρα. Τι θα συμβεί στην οικονομία; Μήπως περιμένει κάποιος επενδυτής με τα λεφτά στο χέρι και το μόνο εμπόδιο είναι η αβεβαιότητα; Μήπως όλες ο κόσμος δεν γνωρίζει τις απίστευτες δυσκολίες που οι διεθνείς επενδυτές αντιμετωπίζουν στη χώρα μας; Μήπως δεν κατρακυλάμε κάθε χρόνο στις μετρήσεις τύπου «Doing Business» των διεθνών οργανισμών;
Κατά τη γνώμη μου ο κ. Τσίπρας χρειάζεται κάποιον σαν τον κ. Σόιμπλε να τον χρησιμοποιεί σαν «σκιάχτρο» προκειμένου να πείσει για την ηθική πλην απέλπιδα μάχη μπροστά στον υπέρτερο εχθρό, καθώς ο Γερμανός έχει δίκιο όταν μιλάει για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας μας, ενώ έχει το απόλυτο άδικο όταν αποφεύγει το ζήτημα του χρέους μιλώντας σαν κοινός επαρχιώτης κομματάρχης. Οι μεταρρυθμίσεις της δεύτερης αξιολόγησης πρέπει να γίνουν όχι απλά για το χρέος, αλλά για την επανεκκίνηση της οικονομίας της χώρας. Μόνο αυτές θα φέρουν επενδύσεις, ανάπτυξη, μείωση ανεργίας.
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations