Σύμφωνα με την διάταξη Α 3 της εν λόγω Υπουργικής απόφασης το δημόσιο διασφαλίζει τα συμφέροντα του λόγω της παρεχόμενης εγγύησης, μέσα από την σύσταση ενεχύρου σε ισόποσης αξίας ποσότητα οίνου, η οποία είναι και θα διατηρείται σε άριστη κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της παρεχόμενης εγγύησης.
Σε περίπτωση όμως μη καταβολής μιας χρεολυτικής δόσης, ολόκληρο το ποσό του δανείου καθίσταται ληξιπρόθεσμο και απαιτητό. Στην προκειμένη περίπτωση τα πιστωτικά ιδρύματα πρέπει να επιδιώκουν, σύμφωνα με το άρθρο 11 του Ν. 2322/1995, την είσπραξη από τους πρωτοφειλέτες και τους εγγυητές των ληξιπρόθεσμων εγγυημένων από το Ελληνικό Δημόσιο δόσεων, προβαίνοντας σε κάθε νόμιμη ενέργεια διασφάλισης των απαιτήσεών τους και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Δημοσίου ως εγγυητή.
Τα πιστωτικά ιδρύματα, προκειμένου να εξοφληθούν από το Δημόσιο, μετά την παρέλευση τριμήνου από την ολοσχερή ρευστοποίηση των εξασφαλίσεων, υποβάλλουν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά που ορίζονται από τις σχετικές αποφάσεις του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών.
Επειδή η εν λόγω διάταξη χρησιμοποιείται κατά κανόνα από τις τράπεζες για να εμποδίσουν την υλοποίηση της εγγυητικής δυνατότητας του δημοσίου προς τους Συνεταιρισμούς και τις Ενώσεις όπως προβλέπεται από την Κοινή Υπουργική Απόφαση, ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός από τον κ. Παρασύρη εάν προτίθεται να αποσύρει την επίμαχη διάταξη Α 3 που περιέχεται στην εν λόγω ΚΥΑ ή εάν προτίθεται να πιέσει τις τράπεζες να εφαρμόσουν την ΚΥΑ χωρίς προφάσεις και επίπλαστα εμπόδια.