«Επιφορτίζομαι, με συγκίνηση αλλά και απόλυτη αίσθηση της ιστορικής μου ευθύνης, το ιερό χρέος να φανώ άξιος αυτής της τιμής που σήμερα επιδαψιλεύετε όχι στο πρόσωπό μου αλλά στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας», ανέφερε ο κ. Παυλόπουλος.
«Φεύγοντας από το Ιερό της Μονής Αρκαδίου παίρνω μαζί μου, εκτός από τις νοερές αποσκευές μου, τις άριστες εντυπώσεις της λαμπρής φιλοξενίας που μου επιφυλάξατε, κυρίως δε την πεποίθηση ότι εσείς, οι Ρεθυμνιώτες αλλά και όλοι οι Κρήτες, έχετε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή και στον νου σας το αίσθημα της ευθύνης για τη μοίρα του Τόπου, όπως περιγράφεται από τ’ ακόλουθα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη:
«Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω την Γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Αυτά τα διδάγματα, να είσθε βέβαιοι, θα οδηγούν τη σκέψη μου κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως το τέλος της θητείας μου, και όχι μόνον» ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
“Άναψε φωτιές” στην διαμάχη για το ποιός πυρπόλησε το Αρκάδι
Αφήνοντας πίσω του ένα νέο «μπουρλότο» έφυγε από το Ρέθυμνο ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος στην αντιφώνηση του κατά την διάρκεια της τελετής αναγόρευσης του σε Επίτιμο Δημότη Ρεθύμνου είπε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ότι πυρπολητές του Αρκαδίου ήταν ο Κωστής Γιαμπουδάκης από το Άδελε και ο Εμμανουήλ Σκουλάς από τα Ανώγεια!
Όπως ήταν φυσικό ένα βουητό ψιθύρων σηκώθηκε μέσα στο «Σπίτι του Πολιτισμού» στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου από τους περίπου 150 επίσημους καλεσμένους του Δήμου Ρεθύμνου, που άκουσαν εμβρόντητοι να συμπεριλαμβάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον Εμμανουήλ Αναγνώστη Σκουλά ως «ένα από τους δύο πυρπολητές του Αρκαδίου» πριν 150 χρόνια.
Μετά την έξοδο του Προέδρου από το χώρο της εκδήλωσης, προκλήθηκαν άμεσες αντιδράσεις καθώς ιστορικά ποτέ δεν έγινε λόγος για δύο πυρπολητές ενώ μέχρι σήμερα στην κόντρα που είχαν προκαλέσει κάποιοι ερευνητές που υποστήριζαν, ότι Πυρπολητής ήταν ο Σκουλάς, επισήμως ποτέ δεν είχε γίνει παραδεκτή μια τέτοια εκδοχή και επίσημα Πυρπολητής έως και σήμερα θεωρείται ο Κωστής Γιαμπουδάκης.
Ήδη από πλευράς συμπολιτών γινόταν λόγος για προσβολή απέναντι στο Δήμο Ρεθύμνου που τιμούσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενώ κάποιοι έκαναν λόγο να μαζευτούν υπογραφές και να ανακληθεί η απόφαση περί ανακήρυξης του Προκόπη Παυλόπουλου σε Επίτιμο Δημότη Ρεθύμνου.
Πάντως το βράδυ απο την Προεδρία της Δημοκρατίας εστάλη “διορθωτικό” γραπτό κείμενο απο το οποίο έχει αφαιρεθεί η αναφορά στους “πυρπολητές” του Αρκαίου.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου
«Κύριε Δήμαρχε,
Μου περιποιεί εξαιρετική τιμή η σημερινή ανάδειξή μου ως Επίτιμου Δημότη του Δήμου Ρεθύμνης, ενός Τόπου με ανυπέρβλητες φυσικές καλλονές, μεγάλη προσφορά στους διαχρονικούς αγώνες του Ελληνισμού για Ελευθερία αλλά και μεγάλη Πνευματική Παράδοση στα γράμματα και τις τέχνες. Επιφορτίζομαι, με συγκίνηση αλλά και απόλυτη αίσθηση της ιστορικής μου ευθύνης, το ιερό χρέος να φανώ άξιος αυτής της τιμής που σήμερα επιδαψιλεύετε όχι στο πρόσωπό μου αλλά στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επιτρέψατέ μου να αιτιολογήσω την θέση μου αυτή με μια και μόνη αναφορά, φυσικά δίχως να υποτιμώ -όλως αντιθέτως- την μακραίωνη, όπως ήδη τόνισα, πορεία του Τόπου σας στην Ιστορία και τον Πολιτισμό. Πρόκειται για την αναφορά που συνδυάζεται με τον σημερινό εορτασμό της 150ης Επετείου του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου.
Το 1866 ήρθε η ώρα της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης που διήρκεσε έως το 1869. Οι Κρήτες πολέμησαν, με απαράμιλλο ηρωϊσμό και μοναδική φιλοπατρία, αλλά έμειναν σε μεγάλο βαθμό αβοήθητοι, οπότε τελικώς η Επανάσταση, ως γνωστόν, κατεστάλη. Το πιο σημαδιακό γεγονός αυτής της Επανάστασης, που συγκίνησε ολόκληρη την Ευρώπη, υπήρξε αναμφιλέκτως το Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου. Το οποίο έλαβε χώρα στις 9 Νοεμβρίου 1866, ενώ η επίθεση των Τούρκων κατά της Μονής είχε ξεκινήσει την ακριβώς προηγούμενη μέρα.
Α. Η Ιερά Μονή Αρκαδίου, η οποία σύμφωνα με την παράδοση θεμελιώθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο και ανοικοδομήθηκε, περί τον 5ο αιώνα, από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αρκάδιο -ενώ κατ’ άλλους από κάποιον μοναχό ονόματι Αρκάδιο- αποτέλεσε, λόγω της στρατηγικής της θέσης, το επίκεντρο των αγώνων από την έκρηξη κιόλας της Κρητικής Επανάστασης. Σ’ αυτήν άρχισαν να συγκεντρώνονται, από την 3η Μαρτίου του 1866, εξεγερμένοι Κρήτες, μ’ αποτέλεσμα τον Μάιο ο αριθμός τους να έχει φθάσει τους 1500 πολεμιστές. Σκοπός τους ήταν να εκλέξουν πληρεξουσίους για τις διάφορες επαρχίες της Κρήτης.
Β. Οι Τούρκοι ζήτησαν από τον Ηγούμενο Γαβριήλ Μαρινάκη να διώξει την Επαναστατική Επιτροπή από το Μοναστήρι με την απειλή ότι θα το καταστρέψουν, αλλά ο Ηγούμενος αρνήθηκε. Ο τουρκικός στρατός, αποτελούμενος από 15.000 τακτικό στρατό και υποστηριζόμενος από τριάντα κανόνια, υπό τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά, εξεστράτευσε εναντίον της Μονής. Σ’ αυτήν υπήρχαν 964 ψυχές, 325 άνδρες και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα.
Η επίθεση ξεκίνησε την 8η Νοεμβρίου. Την δεύτερη όμως ημέρα κι ενώ οι πρώτες τουρκικές επιθέσεις είχαν αποτύχει, ο Μουσταφά Ναϊλή Πασάς έφερε από το Ρέθυμνο τρία μεγαλύτερα πυροβόλα, τα οποία προσέθεσε σε όσα ήδη διέθετε ο στρατός του. Επέφερε έτσι πλήγματα στην θύρα και τα κάτω παράθυρα της Μονής.
Α. Οι Κρητικοί αρχικώς απέκρουσαν την επίθεση που διέταξε ο επικεφαλής των τουρκικών στρατευμάτων. Η εξωτερική γραμμή άμυνας, όμως, τελικώς διασπάται, σκοτώνεται ο Ηγούμενος Γαβριήλ και οι τούρκοι εισέρχονται στον περίβολο της Μονής.
Β. Εξαντλημένοι, και με βέβαιη την αιχμαλωσία και όλες τις συνακόλουθες ατιμώσεις, ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το χωριό Άδελε του Ρεθύμνου και ο γαριβαλδινός επαναστάτης, Εμμανουήλ Σκουλάς, από τ’ Ανώγεια του Ρεθύμνου, κλείνονται μαζί με άλλους πολεμιστές και γυναικόπαιδα στην πυριτιδαποθήκη. Η πυροδότηση των βαρελιών με το μπαρούτι προκάλεσε την καταστροφή της Μονής και τον θάνατο σχεδόν όλων των Ελλήνων που ευρίσκοντο στην Μονή –πλην ενός μοναχού και τριάντα περίπου γυναικοπαίδων- αλλά και περίπου τριών χιλιάδων Τούρκων.
III. Η Μονή Αρκαδίου κορύφωσε το αίτημα της κρητικής ελευθερίας και αναθέρμανε τα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, αλλάζοντας σημαντικά τη νοοτροπία και την τακτική των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στο Κρητικό ζήτημα.
Α. Ενεργοποιήθηκε όλος σχεδόν ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός Τύπος και πολλοί διάσημοι διανοούμενοι, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, μ’ αποτέλεσμα την αλλαγή στάσης των κυβερνήσεων των ισχυρών της εποχής απέναντι στους απελευθερωτικούς αγώνες της Κρήτης. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση της ελευθερίας και, τελικώς, την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, μετά από μερικές δεκαετίες.
Β. Με την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης (1897), η πόλη του Ρεθύμνου άρχισε και πάλι ν’ αναπτύσσεται. Η άφιξη και εγκατάσταση χιλιάδων Ελλήνων Μικρασιατών προσφύγων που γλύτωσαν από την στυγερή Γενοκτονία, άνω των 6000, στο Ρέθυμνο και στα περίχωρά του, πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 1922-1925, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών. Παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής, η ένταξη των προσφύγων έγινε ομαλά κι αρμονικά και εφεξής το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ρεθύμνου έχει μικρασιατικές ρίζες. Ρίζες που μπόλιασαν ευεργετικά, ιδίως την επέκεινα οικονομική και πολιτισμική ζωή του Ρεθύμνου.
Κύριε Δήμαρχε,
Φεύγοντας από το Ιερό της Μονής Αρκαδίου παίρνω μαζί μου, εκτός από τις νοερές αποσκευές μου, τις άριστες εντυπώσεις της λαμπρής φιλοξενίας που μου επιφυλάξατε, κυρίως δε την πεποίθηση ότι εσείς, οι Ρεθυμνιώτες αλλά και όλοι οι Κρήτες, έχετε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή και στον νου σας το αίσθημα της ευθύνης για τη μοίρα του Τόπου, όπως περιγράφεται από τ’ ακόλουθα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω την Γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Αυτά τα διδάγματα, να είσθε βέβαιοι, θα οδηγούν τη σκέψη μου κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως το τέλος της θητείας μου, και όχι μόνον.
Ευχαριστώ, και πάλι, θερμώς.»
Νέο γραπτό κείμενο απο την Προεδρία της Δημοκρατίας
Το βράδυ απο την Προεδρία της Δημοκρατίας εστάλη στον Δήμαρχο Ρεθύμνου το παρακάτω κείμενο:
(Κύριε Δήμαρχε Το παρόν κείμενο αποδίδει, κατά λέξη, την αντιφώνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά την ανακήρυξή του ως Επίτιμου Δημότη του Δήμου Ρεθύμνης, καθώς και τις απόψεις του για το Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου. Οτιδήποτε άλλο προστέθηκε στην προφορική ομιλία, έχει απαλειφθεί.
Με εκτίμηση
Κώστας Μελισσόπουλος
Προϊστάμενος Γραφείο Τύπου της Προεδρίας Δημοκρατίας)
ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ Σ’ ΕΠΙΤΙΜΟ ΔΗΜΟΤΗ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΡΕΘΥΜΝΗΣ
Ρέθυμνο, 8.11.2016
Κύριε Δήμαρχε,
Μου περιποιεί εξαιρετική τιμή η σημερινή ανάδειξή μου ως Επίτιμου Δημότη του Δήμου Ρεθύμνης, ενός Τόπου με ανυπέρβλητες φυσικές καλλονές, μεγάλη προσφορά στους διαχρονικούς αγώνες του Ελληνισμού για Ελευθερία αλλά και μεγάλη Πνευματική Παράδοση στα γράμματα και τις τέχνες. Επιφορτίζομαι, με συγκίνηση αλλά και απόλυτη αίσθηση της ιστορικής μου ευθύνης, το ιερό χρέος να φανώ άξιος αυτής της τιμής που σήμερα επιδαψιλεύετε όχι στο πρόσωπό μου αλλά στον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Επιτρέψατέ μου να αιτιολογήσω την θέση μου αυτή με μια και μόνη αναφορά, φυσικά δίχως να υποτιμώ -όλως αντιθέτως- την μακραίωνη, όπως ήδη τόνισα, πορεία του Τόπου σας στην Ιστορία και τον Πολιτισμό. Πρόκειται για την αναφορά που συνδυάζεται με τον σημερινό εορτασμό της 150ης Επετείου του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου.
I. Το 1866 ήρθε η ώρα της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης που διήρκεσε έως το 1869. Οι Κρήτες πολέμησαν, με απαράμιλλο ηρωϊσμό και μοναδική φιλοπατρία, αλλά έμειναν σε μεγάλο βαθμό αβοήθητοι, οπότε τελικώς η Επανάσταση, ως γνωστόν, κατεστάλη. Το πιο σημαδιακό γεγονός αυτής της Επανάστασης, που συγκίνησε ολόκληρη την Ευρώπη, υπήρξε αναμφιλέκτως το Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου. Το οποίο έλαβε χώρα στις 9 Νοεμβρίου 1866, ενώ η επίθεση των Τούρκων κατά της Μονής είχε ξεκινήσει την ακριβώς προηγούμενη μέρα.
Α. Η Ιερά Μονή Αρκαδίου, η οποία σύμφωνα με την παράδοση θεμελιώθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο και ανοικοδομήθηκε, περί τον 5ο αιώνα, από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αρκάδιο -ενώ κατ’ άλλους από κάποιον μοναχό ονόματι Αρκάδιο- αποτέλεσε, λόγω της στρατηγικής της θέσης, το επίκεντρο των αγώνων από την έκρηξη κιόλας της Κρητικής Επανάστασης. Σ’ αυτήν άρχισαν να συγκεντρώνονται, από την 3η Μαρτίου του 1866, εξεγερμένοι Κρήτες, μ’ αποτέλεσμα τον Μάιο ο αριθμός τους να έχει φθάσει τους 1500 πολεμιστές. Σκοπός τους ήταν να εκλέξουν πληρεξουσίους για τις διάφορες επαρχίες της Κρήτης.
Β. Οι Τούρκοι ζήτησαν από τον Ηγούμενο Γαβριήλ Μαρινάκη να διώξει την Επαναστατική Επιτροπή από το Μοναστήρι με την απειλή ότι θα το καταστρέψουν, αλλά ο Ηγούμενος αρνήθηκε. Ο τουρκικός στρατός, αποτελούμενος από 15.000 τακτικό στρατό και υποστηριζόμενος από τριάντα κανόνια, υπό τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά, εξεστράτευσε εναντίον της Μονής. Σ’ αυτήν υπήρχαν 964 ψυχές, 325 άνδρες και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα.
II. Η επίθεση ξεκίνησε την 8η Νοεμβρίου. Την δεύτερη όμως ημέρα κι ενώ οι πρώτες τουρκικές επιθέσεις είχαν αποτύχει, ο Μουσταφά Ναϊλή Πασάς έφερε από το Ρέθυμνο τρία μεγαλύτερα πυροβόλα, τα οποία προσέθεσε σε όσα ήδη διέθετε ο στρατός του. Επέφερε έτσι πλήγματα στην θύρα και τα κάτω παράθυρα της Μονής.
Α. Οι Κρητικοί αρχικώς απέκρουσαν την επίθεση που διέταξε ο επικεφαλής των τουρκικών στρατευμάτων. Η εξωτερική γραμμή άμυνας, όμως, τελικώς διασπάται, σκοτώνεται ο Ηγούμενος Γαβριήλ και οι τούρκοι εισέρχονται στον περίβολο της Μονής.
Β. Εξαντλημένοι, και με βέβαιη την αιχμαλωσία και όλες τις συνακόλουθες ατιμώσεις, κλείνονται πολεμιστές και γυναικόπαιδα στην πυριτιδαποθήκη. Η πυροδότηση των βαρελιών με το μπαρούτι προκάλεσε την καταστροφή της Μονής και τον θάνατο σχεδόν όλων των Ελλήνων που ευρίσκοντο στην Μονή –πλην ενός μοναχού και τριάντα περίπου γυναικοπαίδων- αλλά και περίπου τριών χιλιάδων Τούρκων.
III. Η Μονή Αρκαδίου κορύφωσε το αίτημα της κρητικής ελευθερίας και αναθέρμανε τα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, αλλάζοντας σημαντικά τη νοοτροπία και την τακτική των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στο Κρητικό ζήτημα.
Α. Ενεργοποιήθηκε όλος σχεδόν ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός Τύπος και πολλοί διάσημοι διανοούμενοι, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, μ’ αποτέλεσμα την αλλαγή στάσης των κυβερνήσεων των ισχυρών της εποχής απέναντι στους απελευθερωτικούς αγώνες της Κρήτης. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση της ελευθερίας και, τελικώς, την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, μετά από μερικές δεκαετίες.
Β. Με την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης (1897), η πόλη του Ρεθύμνου άρχισε και πάλι ν’ αναπτύσσεται. Η άφιξη και εγκατάσταση χιλιάδων Ελλήνων Μικρασιατών προσφύγων που γλύτωσαν από την στυγερή Γενοκτονία, άνω των 6000, στο Ρέθυμνο και στα περίχωρά του, πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 1922-1925, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών. Παρ’ όλες τις δυσκολίες της εποχής, η ένταξη των προσφύγων έγινε ομαλά κι αρμονικά και εφεξής το ένα τρίτο του πληθυσμού του Ρεθύμνου έχει μικρασιατικές ρίζες. Ρίζες που μπόλιασαν ευεργετικά, ιδίως την επέκεινα οικονομική και πολιτισμική ζωή του Ρεθύμνου.
Κύριε Δήμαρχε,
Φεύγοντας από το Ιερό της Μονής Αρκαδίου παίρνω μαζί μου, εκτός από τις νοερές αποσκευές μου, τις άριστες εντυπώσεις της λαμπρής φιλοξενίας που μου επιφυλάξατε, κυρίως δε την πεποίθηση ότι εσείς, οι Ρεθυμνιώτες αλλά και όλοι οι Κρήτες, έχετε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή και στον νου σας το αίσθημα της ευθύνης για τη μοίρα του Τόπου, όπως περιγράφεται από τ’ ακόλουθα λόγια του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη: «Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω την Γης. Αν δεν σωθεί, εγώ θα φταίω». Αυτά τα διδάγματα, να είσθε βέβαιοι, θα οδηγούν τη σκέψη μου κατά την άσκηση των καθηκόντων μου ως το τέλος της θητείας μου, και όχι μόνον.
Ευχαριστώ, και πάλι, θερμώς.
Πηγή in.gr/rethemnosnews.gr
