Όσο κι αν ο σεισμός της εκλογής Τραμπ δείχνει για την ώρα να μην έχει θύματα, τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη κάθε άλλο παρά υγεία φανερώνουν. Εκτός από τη δυστυχισμένη χώρα μας όπου η εδραίωση της Χρυσής Αυγής ως τρίτο κόμμα δεν δείχνει να απασχολεί και πολλούς, η άνοδος του εθνικισμού σχεδόν σ’ ολόκληρη την ήπειρο προκαλεί ανατριχίλες. Σε λίγες εβδομάδες ίσως να έχουμε στην Ιταλία την αρχή εντόνων ανακατατάξεων, με τον Γκρίλο ήδη να τρίβει τα χέρια του.
Στην Αυστρία οι ακροδεξιοί περιμένουν να ανέβουν ξανά στην εξουσία, Πολωνία και Ουγγαρία το ίδιο και οι Βρετανοί αδυνατώντας να απαγκιστρωθούν από το αυτοκρατορικό τους παρελθόν… βαρέθηκαν να παίρνουν οδηγίες από τις Βρυξέλες. Σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά, στον ίδιο τον πυρήνα της Ευρώπης, σε Γαλλία και Γερμανία οι εθνικιστές – ακροδεξιοί είτε βρίσκονται σε άνοδο, είτε ακόμα και χτυπούν την πόρτα της εξουσίας. Στη Γερμανία μάλλον (ελπίζουμε) θα έχουμε επανάληψη του μεγάλου συνασπισμού αφήνοντας το Εναλλακτική για τη Γερμανία AfD τρίτο κόμμα, στη Γαλλία όμως το ενδεχόμενο νίκης της Μαρί Λεπέν κάθε άλλο παρά να αποκλειστεί μπορεί. Όπως όλοι αναγνωρίζουν, αυτό πολύ απλά θα σημάνει την λήξη του ευρωπαϊκού ονείρου. Όλα αυτά είναι σαφές πως δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά είναι τα αποτελέσματα μιας καταστροφικής πολιτικής που εφαρμόστηκε (με επιμονή της Γερμανίας) από την Ε.Ε.. Απορίας άξιο λοιπόν είναι το γιατί οι Γερμανοί ιθύνοντες, ακόμα και τώρα που βλέπουν τον κόσμο να καταρρέει όχι μονάχα δεν βάζουν νερό στο κρασί τους αλλά πιέζουν κι άλλο στην κατεύθυνση που ευθύνεται για τα έως τώρα αποτελέσματα.
Ίσως μια καλή εξήγηση έχει να κάνει με το προτεσταντικό χριστιανικό δόγμα που επικρατεί στην Κεντρική Ευρώπη. Βλέπετε, μπορεί ο Λούθηρος να είχε δίκιο όταν κατηγορούσε τον Πάπα και τους καθολικούς για τακτικές χρηματισμού με τα συγχωροχάρτια, πλην όμως οικοδόμησε ένα δόγμα τόσο αυστηρό με την «αμαρτία» που γενικά δυσκολεύεται να «συγχωρήσει», κάνει τους ανθρώπους «πικρούς». Η Παπική εξουσία από την άλλη, πολιτική, άρα ευέλικτη (αρκεί να ήσουν πλούσιος ή διατεθειμένος να πολεμήσεις φορώντας το σταυρό) δίδαξε δια του παραδείγματος την δεύτερη ευκαιρία στην «αρετή». Στο θέμα αυτό η Ορθοδοξία υπερέχει, όχι γιατί είναι το δικό μας δόγμα, αλλά γιατί αποδέχεται την μετάνοια και τη συγχώρεση, κάτι που τελικά «γλυκαίνει» τους ανθρώπους.
Πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω τι ήταν αυτό που έσπρωξε τον κ. Σόιμπλε να αντιταχθεί την περασμένη Τρίτη να «αντιταχθεί» στον πρόεδρο Obama δηλώνοντας πως «όποιος λέει θα ανακουφίσουμε τα χρέη σας προσφέρει κακές υπηρεσίες στην Ελλάδα», τη στιγμή που εύκολα μπορεί το κάνει σταδιακά, συνδέοντας το με την πρόοδο στις μεταρρυθμίσεις. Ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά.