Η σημασία της εκπαίδευσης και επανεκπαίδευσης είναι τεράστια στην εποχή μας, καθώς οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι τέτοιες που συνεχώς μένουμε πίσω. Η διαφορά ακόμα και με λίγα χρόνια πριν είναι χαοτική, πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Τα νέα δεδομένα απαιτούν έξι με επτά αλλαγές επαγγέλματος στον εργασιακό μας βίο, αν κάποιος λοιπόν αντιμετωπίζει την εκπαίδευση αρνητικά, πολύ απλά θα βρίσκει όλο και πιο δύσκολα, όλο και λιγότερο αμειβόμενη δουλειά. Ανεξάρτητα από την παρούσα κρίση που δυσκολεύει επιπλέον τα πράγματα, το σημαντικότερο ηλικιακό κομμάτι για την οικονομική λειτουργία μιας κοινωνίας είναι αυτό των νέων.
Η πρόσφατη έκθεση της PwC για την επίδραση στο ΑΕΠ των χωρών του ΟΟΣΑ των νέων εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης είναι αποκαλυπτική για τα συμβαίνοντα στην πατρίδα μας. Η Ελλάδα όσο αφορά τους ΝΕΕΤs όπως αποκαλείται η κοινωνική ομάδα αυτή, βρίσκεται στην 34η θέση από τις… 35 χώρες του ΟΟΣΑ. Για να αντιληφθούμε καλύτερα την οικονομική σημασία του θέματος, τα στοιχεία για την πατρίδα μας δείχνουν πως αν απλά καταφέρουμε να φέρουμε τα άτομα έως 24 ετών, που βρίσκονται στο περιθώριο όχι απλά εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και χωρίς κάποιο πρόγραμμα κατάρτισης ή σταθερής εργασίας στα επίπεδα της Γερμανίας, το ΑΕΠ της χώρας θα αυξάνονταν κατά 7,2%. Στην Ελλάδα των 180 δις ΑΕΠ θα «μεταφράζονταν» σε σχεδόν 13 δις ευρώ, πάνω από τρεις ΕΝΦΙΑ…
Το χειρότερο απ όλα είναι πως τα περισσότερα από τα όσα πρέπει να γίνουν δεν απαιτούν χρήματα, αλλά αλλαγή νοοτροπίας και σύγκρουση με τα λεγόμενα κατεστημένα συμφέροντα. Αλλαγή νοοτροπίας τόσο από τους γονιούς που συχνά σνομπάρουν την επαγγελματική εκπαίδευση αν και είναι η καταλληλότερη για τις δεξιότητες των παιδιών τους, όσο και από το καθηγητικό κατεστημένο που υστερόβουλα επιμένει στην κατά χιλιάδες εισαγωγή φοιτητών σε σχολές με μηδενικό αντίκρισμα στην αγορά εργασίας.
Καλύτερη οργάνωση της εκπαίδευσης και σύνδεση του κόσμου της εκπαίδευσης με αυτόν της εργασίας αποτελούν το σημαντικότατο πρώτο βήμα. Το μεγαλύτερο βέβαια μέρος του προβλήματος αφορά το πολιτικοσυνδικαλιστικό σύστημα, το οποίο εκτός από το ότι βάζει συνεχώς εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, «λατρεύει» να μιλά για τα δικαιώματα της εργασίας επιδεικτικά αγνοώντας αυτά της ανεργίας. Ακόμα και σήμερα, στον έβδομο χειμώνα της κρίσης καμώνονται πως «προασπίζονται» τα συμφέροντα όσων οι «κακοί» ξένοι επιβουλεύονται.
Το πόσο λάθος είναι η προσέγγιση αυτή αποδεικνύεται από τις χώρες που βρίσκονται στις τρεις πρώτες θέσεις της κατάταξης στην έρευνα της PwC. Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία, χώρες που έχουν διαμορφώσει περιβάλλον που ευνοεί την πρόσληψη νέων ανθρώπων, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι αμείβονται λιγότερο και απολύονται ευκολότερα. Κι όμως, παρά τις «ανάλγητες» αυτές πρακτικές ο μέσος μισθός των εργαζόμενων στις χώρες αυτές είναι από τους υψηλότερους παγκοσμίως…