Ένα φίδι τους δάγκωσε στο πόδι, μια αρκούδα είχε περάσει λίγο πριν από το δρόμο τους, ζαρκάδια, αγριογούρουνα, αλεπούδες, λαγοί, αετοί και όρνια ξετρύπωναν στο διάβα τους, στο χωριό Καρυά Πελοποννήσου είδαν ένα είδος σκαθαριού που είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, εμετοί, διάρροιες και αφυδάτωση δεν τους φρέναραν
Παστέλία, σοκολάτες και μπισκότα τούς ενίσχυαν με ενέργεια. Χάλασαν από τρία ζευγάρια αθλητικά παπούτσια ο καθένας, μια σκηνή που ξεκουράζονταν έσπασε από τον αέρα στον Ολυμπο, δύο ζευγάρια μπατόν (μπαστούνια πεζοπορίας) καταστράφηκαν.
Παρ\’ όλα αυτά μέσα από όρη και λαγκάδια διέτρεξαν απόσταση 1.609 χιλιομέτρων και 67.500 μέτρων συνολικής ανάβασης -καθημερινά διένυαν απόσταση 60 χιλιομέτρων και κάλυπταν ανάβαση 2.500 μέτρων
Tα παραπάνω αναφέρονται σε ρεπορτάζ της enet.gr που αναδημοσιεύει το flashnews και αφορούν στην προσπάθεια δύο ακτιβιστών να συγκεντρώσουν χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό.
Συγκεκριμένα, o Λουκάς Πρατίλας και ο Δημήτρης Κεχαγιόγλου ξεκίνησαν την 21η Ιουνίου από τη Φλώρινα και έφτασαν στην παραλία του Κάτω Ζάκρου της Κρήτης για να μαζέψουν χρήματα για την «Αλκυόνη», το νοσοκομείο άγριων ζώων της Πάρου, και για τη νέα οικολογική οργάνωση «The Black Fish», που σκοπό έχει ακτιβιστικές ενέργειες για την προστασία του θαλάσσιου οικοσυστήματος της Ευρώπης.
Άθλος της ανθρώπινης θέλησης
Οι δύο δρομείς μεγάλων αποστάσεων κατάφεραν την πρώτη διάσχιση μιας τεράστιας απόστασης, μας λέει ο Στέλιος Γκέκας, διαχειριστής του «Ε4 Charity Challence».
Οι διασχίσεις αυτές δεν μπορούν απλά να θεωρηθούν αθλητικά επιτεύγματα αλλά επιτεύγματα της ανθρώπινης θέλησης. Σε αυτές τις προσπάθειες οι δοκιμασίες, σωματικές και ψυχικές, είναι πολύ σοβαρές. Αναδεικνύουν την εμπειρία, τη μακροχρόνια υποδομή απαιτώντας το μέγιστο της φυσικής και πνευματικής τους αντοχής. Η αντοχή στη σωματική και πνευματική καταπόνηση είναι ικανότητα για πολύ λίγους αθλητές.
Ο Λουκάς Πρατίλας ένας έμπειρος και καταξιωμένος ορειβάτης, κατέχει το ρεκόρ της υψηλότερης ελληνικής κατάβασης με ορειβατικά σκι από υψόμετρο 7.000. Ζει και εργάζεται στη Λαμία. Ο ίδιος μας περιγράφει την εμπειρία του:
\”Τουλάχιστον κάντε ένα χρόνο προπόνηση και δοκιμάστε του χρόνου το καλοκαίρι\”, ήταν μερικές από τις φράσεις των φίλων μας πριν από το εγχείρημα μας. Κόντρα όμως σε όλα αυτά, εμείς νιώθαμε πως oι μεγάλες δυσκολίες είναι που μας έλκουν περισσότερο.
Στο εξωτερικό γίνονται τέτοιες διασχίσεις. Γιατί όχι και εδώ; Ακόμα και αν δεν τα καταφέρναμε, τουλάχιστον θα είχαμε προσπαθήσει. Το είχαμε πιστέψει μέσα μας.
Ξεκινώντας στις 21 Ιουνίου νιώθαμε ευτυχισμένοι που σταθήκαμε στην εκκίνηση αλλά και περίεργοι για το πόσο μακριά θα καταφέρναμε να φτάσουμε. Σύντομα ήρθαν τα πρώτα εμπόδια με το μονοπάτι να έχει σχεδόν κλείσει. Εγώ να προσπαθώ να περάσω ανάμεσα σε δίμετρες φτέρες και πεσμένα δέντρα και ο Δημήτρης να με ακολουθεί ακουστικά, καθώς η βλάστηση δεν του επέτρεπε να με βλέπει. Περνώντας το όρος Κόζίακας ήρθε ένα ακόμα συμβάν.
Ενα φίδι τσίμπησε τον Δημήτρη στο πόδι. Χρόνια όμως φυσιολάτρης αναγνώρισε το είδος του και ότι δεν ήταν δηλητηριώδες. Πλησιάζοντας τα Μετέωρα άρχισαν και τα προβλήματα στα πόδια από τα πολλά χιλιόμετρα. Πρήστηκαν τα καλάμια μου και μέχρι το Καρπενήσι ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω. Εκεί η παρότρυνση του Δημήτρη και των φίλων που ήρθαν να μας συναντήσουν ήταν καθοριστική. Συνέχισα και σύντομα ο τραυματισμός ξεπεράστηκε».
Ο Λουκάς θυμάται την κρητική φιλοξενία:
«Σε ένα χωριό σταματήσαμε να πιούμε νερό από ένα λάστιχο με το οποίο πότιζαν τον κήπο ενός σπιτιού. Όταν η γιαγιά που έμενε στο σπίτι άκουσε πως τρέχαμε, μας έφερε καρπούζι να δροσιστούμε. Όση ώρα το τρώγαμε μας φίλεψε με παξιμάδια, κουλουράκια, ελιές αποθέματα για τις επόμενες μέρες.
Στο τέλος είπε: \”Αν σας ρωτήσουν, θα πείτε πως μια γριά στο χωριό μας έδωσε νερό και τίποτε άλλο\”. Παρά την κούραση και την ταλαιπωρία μπορώ να πω πως αξίζει να γνωρίσεις την Ελλάδα για τις ομορφιές της αλλά και για τους ανθρώπους της!».
«Μαγευτική η ελληνική φύση»
Ο Αλεξανδρουπολίτης Δημήτρης Κεχαγιόγλου, που ζει στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, είναι ένας αθλητής με διακρίσεις και τερματισμούς σε αγώνες σε όλο τον κόσμο.
Όπως και στο δικό μας, παγκόσμιας δυσκολίας αγώνα Σπάρταθλον όπου αριθμεί αρκετούς τερματισμούς.
«Είμαστε τυχεροί, γνωρίσαμε όλες τις ομορφιές τις μαγευτικής φύσης μας, ατελείωτα δάση, πανέμορφες κορφές, απομακρυσμένα χωριά, φιλόξενους ανθρώπους.
Στην Κρήτη η υποδοχή ήταν φανταστική. Από όπου και αν περνούσαμε υπήρχαν άνθρωποι που μας βοηθούσαν και μας έλεγαν ένα καλό λόγο. Στο τέλος της προσπάθειας μας, βρήκαμε τη χαμένη Ελλάδα! Βρήκαμε τους Έλληνες και την ελληνική φιλοξενία όπως ήταν παλιά, όπως θα έπρεπε να είναι και σήμερα!».
Ο Δημήτρης δεν κρύβει και το παράπονο του:
«Παρ\’ όλα αυτά υπάρχει και μια θλίψη γιατί το μονοπάτι που διασχίσαμε, το μεγαλύτερο σε μήκος στον ελλαδικό χώρο, που ενώνει όλους τους μεγάλους ορεινούς όγκους της Ευρώπης στη χώρα μας, στο μεγαλύτερο δυστυχώς μέρος δεν υφίσταται. Οι Έλληνες δεν βγαίνουν έξω να περπατήσουν, να θαυμάσουν τις ομορφιές της ελληνικής φύσης».