Πολλές φορές στην ιστορία έχουμε δει μαλακά συστήματα να συμβιβάζονται με σκληρά για να πετύχουν ενδιάμεσους στόχους που δεν μπορούσαν να είναι ούτε τελικοί, ούτε καθοριστικοί για το μέλλον και κάθε φορά που τα σκληρά πέτυχαν τους δικούς τους απάνθρωπους στόχους, συνέχιζαν με την καταπάτηση οποιασδήποτε συμφωνίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στη φύση τους.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα γίνονται αυτά τα λάθη που δεν διορθώνονται δίχως μεγάλο κόστος για την Ανθρωπότητα.
Διότι η συμμαχία μ’ έναν δικτάτορα δεν αλλάζει τη φύση του δικτάτορα, ακόμα κι αν ο συμμαχικός στόχος έχει επιτευχθεί. Με άλλα λόγια πρέπει να εξετασθεί κατά πόσο αυτός ο συμβιβασμός φθείρει τη δημοκρατία κι αν μπορεί να την εκφυλίσει.
Έχει, λοιπόν, σημασία όχι μόνο να βρεθεί μια ισορροπία όσον αφορά στις ζώνες επιρροής ακόμα και σε περιοχές με έντονα προβλήματα και δραστηριότητες πολεμικές. Το θέμα είναι κατά πόσο αυτές οι πράξεις έχουν επιρροές και επιπτώσεις στην ίδια την πατρίδα των δημοκρατιών.
Με άλλα λόγια πρέπει να υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε στρατηγικό επίπεδο που να εξασφαλίζουν μια δημοκρατική ασπίδα αδιαπέραστη, αλλιώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για τον λαό. Αυτό το νοητικό σχήμα είναι όχι μόνο χρήσιμο για το μέλλον, αλλά απαραίτητο για την Ευρώπη και τον Νέο Κόσμο.