Δεν χρειάζεται να ‘σαι «σοφός νομικός» ή συνταγματολόγος, για να (μη) κατανοήσεις το ασυμβίβαστο των καθηκόντων του βουλευτή «με τα έργα ή την ιδιότητα του … εταίρου … ή διαχειριστή επιχείρησης η οποία αναλαμβάνει … την παροχή υπηρεσιών προς το Δημόσιο ή συνάπτει με το Δημόσιο συναφείς συμβάσεις αναπτυξιακού ή επενδυτικού χαρακτήρα».
Δεν χρειάζεται να είσαι πτυχιούχος της νομικής, μπορεί και πρωτοετής, για να μην έχεις προσέξει το επόμενο εδάφιο του Συντάγματος στην ίδια διάταξη που εξομοιώνει προς το Δημόσιο τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, όπως ο ΕΟΠΥΥ. Και, μάλιστα, ούτε την επόμενη παράγραφο του ίδιου άρθρου που προβλέπει την υποχρέωση κάθε βουλευτή να δηλώσει μέσα σε οχτώ μέρες τι προτιμά; Να αξιοποιεί τις ενδεχόμενες ικανότητές του και να ασκεί την εμπορία ή να αφοσιωθεί στα υψηλά καθήκοντα του να εκπροσωπεί και να αντιπροσωπεύει το Έθνος με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια;
Πρέπει να είσαι και ολίγον κουτοπόνηρος όταν επιχειρείς να παγιδεύσεις τους συναδέλφους σου ιατρούς με την έμμεση απειλή ότι, δήθεν, τα σχετικά γλαφυρά δημοσιεύματα μπορούν να δημιουργήσουν προσκόμματα στην άσκηση του επαγγέλματός των, όταν εισέρχονται στον ιερό χώρο του βουλευτηρίου ως αντιπρόσωποι του Έθνους.
Η κυρία Όλγα Γεροβασίλη δεν εγκαλείται για το ότι ως βουλευτής – ιατρός άσκησε τα καθήκοντά της προς τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ. Της καταλογίζεται ότι ως βουλευτής άσκησε εμπορία με την ιδιότητα της διαχειρίστριας και ομόρρυθμης εταίρου μιας εμπορικής εταιρείας που συνήψε σύμβαση Δημοσίου Δικαίου προς τον ΕΟΠΥΥ. Και για τους «ψαγμένους». Νομικούς και μη. Ένα προσωρινό ερώτημα: Αλήθεια, πότε η διαχειρίστρια και ομόρρυθμος εταίρος Όλγα Γεροβασίλη εισέπραξε την επενδυτική και αναπτυξιακή επιχορήγηση των διακοσίων περίπου χιλιάδων ευρώ από το ΕΣΠΑ; Και πότε περαιώθηκε και πιστοποιήθηκε η επένδυση;
Το βαθύτερο, όμως πρόβλημα και η ουσία του δεν πρέπει να περιοριστεί στο τι έκανε και τι δεν έκανε η κα Γεροβασίλη. Πρέπει να εντοπιστεί και περιχαρακωθεί κυρίως στις αντιδράσεις της ως Υπουργού πια καθώς και στις αντιδράσεις των διαφόρων προσώπων που κινούνται στο χώρο του Μαξίμου.
Μονίμως τους φταίνε οι άλλοι. Οι εχθροί! Οι κακοί! Η αντιπολίτευση! Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης! Ο Τύπος! Η Μέρκελ! Αυτοί μόνο στην αρχή. Ο Σόιμπλε! Μετά! Και μονίμως! Ακόμα και όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης υπέκλεπτε τις συνομιλίες τους! Το ΔΝΤ! Και αυτός ο αγέρωχος Δανός, ο Τόμσεν! Όχι, βέβαια, όταν ζητάει ελάφρυνση του Δημόσιου χρέους που κρατάνε στα χέρια τους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η Κριστίν Λαγκάρντ! Και όταν μεταφέρει λύσεις, που τις επιβάλλει το ιερατείο του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ. Και ουσιαστικά ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα. Τώρα τελευταία ανακαλύψαμε και έναν άλλον «εχθρό». Τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία!
Δικαίωμά τους! Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε. Δεν ξέρουν από πολιτική. Δεν έχουν γνώσεις. Και αναντίστοιχα έχουν αλαζονεία. Δεν ξέρουν τη σημασία του να υπογράφεις μια συμφωνία.
Δύο δεν τους συγχωρούνται. Η μαζική επίθεση κατά των δικαστών. Καμιά φορά και χυδαία. Και δεν τους συγχωρείται η επιθετική ομοβροντία κατά του συνόλου του Τύπου. Ελληνικού και ξένου. Για το πρώτο έχουμε μιλήσει στο παρελθόν. Για το δεύτερο πρέπει να μιλήσουμε και να γράψουμε σήμερα.
Ποτέ δεν ισχυρίζομαι ότι ο Τύπος είναι «αθώος». Ότι ουδέποτε εκπροσωπεί συμφέροντα. Ποτέ δεν ισχυρίζομαι ότι ορισμένοι, που δραστηριοποιούνται στον Τύπο, δε διαπράττουν αμαρτήματα και καμιά φορά εγκλήματα.
Όμως, ο πολυφωνικός Τύπος έχει τις περισσότερες εγγυήσεις ανεξαρτησίας του. Όποιος έχει άποψη, κάπου θα βρει το δρόμο προς τη δημοσιότητα. Ενδεχομένως, όχι αυτήν που φιλοδοξεί να κατακτήσει. Όμως, θα ακουστεί. Θα έχει ακροατήριο, θεατές και κοινό. Ο Τύπος στη δημοκρατική Δύση αποτελεί εγγύηση για τη Δημοκρατία και τους θεμελιώδεις Δημοκρατικούς Θεσμούς και Αξίες. Δε νοείται Δημοκρατία και λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες χωρίς ακηδεμόνευτο Τύπο. Δεν γνωρίζω Κυβέρνηση, από την πρώτη μέρα της Μεταπολίτευσης, που να μην επιδίωξε να ισχυροποιήσει τις ιδεολογικές της θέσεις μέσα από τον γραπτό Τύπο. Δεν γνωρίζω Κυβέρνηση των τελευταίων τριών δεκαετιών που να μην επιδίωξε να ασκήσει ασφυκτικό έλεγχο και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Αυτή, όμως, η κυβέρνηση δεν έχει προηγούμενο ως προς την εχθρική και απαξιωτική της συμπεριφορά προς τον Τύπο και τους εργαζόμενους σε αυτόν.
Πρώτο Θέμα, Σάββατο, 7.12.2017