Ρώτησε, εκεί που βεγγέριζαν, κάποιος τι είναι αυτό που νοστιμίζει το φαγητό και έλαβε απαντήσεις για το αλάτι, το πιπέρι, το κύμινο και ότι άλλο μπαχαρικό είχαν οι παραβρισκόμενοι εύκαιρο. Σωστά είναι όλα αυτά τους είπε, τίποτα δε νοστιμίζει το φαΐ όμως όπως η… πείνα. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό από τα σχόλια που έκαναν οι άρχοντες της πολιτείας μας για τα αποτελέσματα της έρευνας που κατατάσσει τους Έλληνες σαν τους πιο απαισιόδοξους Ευρωπαίους. Ένας θεωρεί πως για την βελτίωση του κλίματος χρειάζεται πολιτική αλλαγή, άλλος πως για την βελτίωση του συνόλου προέχει η ατομική αλλαγή, η αυτοβελτίωση και άλλος πιστεύει πως μόνο με συνεργασία όλων μπορούμε να στήσουμε την οικονομία μας σε στέρεες βάσεις.

Δεν έχουν άδικο, όπως όμως το σύνολο του πολιτικού κόσμου ούτε δίνουν, αλλά ούτε και περιγράφουν κάποια λύση. Αποτέλεσμα, ο λαός που δεν βλέπει κάποιο ορατό σχέδιο εξόδου από την κρίση απελπίζεται και απαντά στις έρευνες όπως απαντά. 

Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος καθώς είναι μια κλωστή μονάχα μακριά από την ριζοσπαστικοποίηση. Ήδη βιώνουμε το τέλος του πολιτικού μας κόσμου όπως τον γνωρίσαμε μετά την μεταπολίτευση, όλα όμως δείχνουν πως τα χειρότερα δεν είναι πίσω, κάθε άλλο. Η σταθεροποίηση της Χ.Α. σαν τρίτο κόμμα, η αποδοχή που απολαμβάνει ο πρόεδρος Λεβέντης, καθώς και το ότι κάποιος διαλαλεί πως έχει 600 δις (!!!) για να μας σώσει και βρέθηκε δικαστής να του δώσει το δικαίωμα να συνεχίσει, το αποδεικνύουν.

Ζώντας σε μια από τις δυσκολότερες γειτονιές του κόσμου τα δύσκολα έχουν πολλά επίπεδα, ας ελπίσουμε πως για την πατρίδα μας θα παραμείνουν μονάχα στο οικονομικό. Έξι στους δέκα συμπατριώτες μας δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, ενώ το 83% δεν έχει εμπιστοσύνη στο μέλλον, δείχνουν τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου, με εντυπωσιακότερο εύρημα πως βρέθηκε Έλληνας που θεωρεί πως η κατάσταση εργασίας στο τόπο μας είμαι καλή (99% θεωρούν πως είναι κακή). Από τους… τυχερούς που εργάζονται το 52% δηλώνει πως η επαγγελματική του κατάσταση είναι κακή, ενώ το 70% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τους επόμενους 12 μήνες, θα χειροτερέψει.

Ας μη συνεχίσουμε, το μοτίβο το καταλάβαμε. Εμείς μετά από έξι χρόνια κρίσης πως αντιδρούμε; Προσθέτοντας φόρους στην ήδη υπερφορολογούμενη κοινωνία και αυξάνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές σε επίπεδα δημευτικά και μάλιστα χωρίς ανταπόδοση. Ταυτόχρονα, οι δαπάνες μισθοδοσίας του κρατικού προϋπολογισμού συνεχίζουν να αυξάνονται…

Η αλλαγή όχι απλά διακυβέρνησης, αλλά νοοτροπίας είναι απαραίτητη, αυτό το καταλαβαίνουμε όλο και περισσότεροι. Η αλλαγή όμως δεν αφορά τόσο τους κυβερνώμενους, αλλά τους κυβερνήτες. Πρέπει, επιτέλους, να εστιάσουμε στο βασικό: στο τι και πόσο κράτος θέλουμε και κυρίως, μπορούμε να πληρώνουμε. Έχουμε κάνει αρκετά, μπορούμε να κερδίσουμε τη ζωή μας πίσω. Όχι όμως κυνηγώντας ανεμόμυλους, στο όνομα μιας ανύπαρκτης Δουλτσινέας…     

[email protected]    

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook