Όλοι οι Έλληνες, αναγνωρίζουμε σαν σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας την ανεργία. Πρωθυπουργός και υπουργοί, αξιωματική και λοιπή αντιπολίτευση, συνδικάτα και εργοδοτικές οργανώσεις ομονοούν για το ότι η ανάκαμψη της χώρας θα περάσει από την μείωση της ανεργίας. Ταυτόχρονα, όλοι αναγνωρίζουμε πως για να γίνει επιτέλους πραγματικότητα η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας χρειάζονται επενδύσεις και αντιλαμβανόμαστε πως αφού το κράτος αδυνατεί, αυτές θα γίνουν από τον ιδιωτικό τομέα. Αφού λοιπόν όλοι αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, γιατί όχι απλά δεν το λύνουμε, αλλά και το επιδεινώνουμε. Αυτή είναι η δεύτερη, μετά το τι και πόσο κράτος θέλουμε, ερώτηση, η απάντηση της οποίας θα σημάνει το τέλος της υπαρξιακής μας κρίσης.

Ας μην αμφιβάλουμε, το πρόβλημα της χώρα τείνει να γενικευτεί, να γίνει υπαρξιακό. Με παραγωγή ελάχιστη, εξαρτώμενοι για την επιβίωση μας από τις εισαγωγές και για την ευημερία μας από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις συν τον τουρισμό, χρόνο με το χρόνο διολισθαίνουμε βαθύτερα στην μαύρη τρύπα που έχουμε πέσει. Για να μείνει το πρόβλημα στο οικονομικό μονάχα επίπεδο, η σταθεροποίηση θα πρέπει να γίνει πρώτη προτεραιότητα για όλους, αλλά κυρίως για την κυβέρνηση, αφού αυτή είναι που παίρνει τις αποφάσεις. Τα βασικά σημεία τριβής Ελλάδας και δανειστών δείχνουν να… λειαίνονται, αν με το καλό συμφωνήσουμε θα πρέπει να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, αυτό της πραγματοποίησης επενδύσεων. Θεωρητικώς, τα… χαλιά για όσους θέλουν να ρίξουν χρήμα στον τόπο είναι στρωμένα, στην πράξη, το κλίμα για τις επιχειρήσεις είναι ξεκάθαρα εχθρικό. Παράδειγμα, η ανακοίνωση της υπουργού Εργασίας για τους στρατηγικούς, όπως λέει, στόχους του υπουργείου για το 2017.

Στους 13 (!) στρατηγικούς στόχους, συνυπάρχουν οι πάγιες θέσεις για συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις με την ενίσχυση των δράσεων κατά της παραβατικότητας, η καλύτερη (;) πληροφόρηση για προνοιακά και εργασιακά θέματα με την ανάπτυξη πολιτικών για την αντιμετώπιση της ανεργίας (!) και η ανάπτυξη ενός νέου εθνικού συστήματος Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία, με την καθιέρωση Εθνικής Στρατηγικής για την Κοινωνική Ένταξη των Ρομά. Ενδιάμεσα έχουν χωρέσει στόχοι για «αυστηροποίηση των διαδικασιών συμφιλίωσης και διαμεσολάβησης για την αντιμετώπιση προβλημάτων εργοδοτικών αυθαιρεσιών στον χώρο της εργασίας» και για «λειτουργία του νέου ενιαίου οργανωτικού μοντέλου του ασφαλιστικού συστήματος για ταχύτερη απονομή των συντάξεων».

Ας μην παρεξηγηθώ, σαφώς και ο έλεγχος των επιχειρήσεων είναι απαραίτητος, αυτός είναι και ο ρόλος του κράτους: θα θέτει τους κανόνες και να ελέγχει την τήρηση τους. Όπως όμως θέτονται τόσοι στόχοι (που ο καθένας περιέχει μερικές δεκάδες κανόνων), για να το πούμε απλά, «η μπάλα χάνεται», η τήρηση των κανόνων γίνεται πάζλ για δυνατούς λύτες, λειτουργώντας αποτρεπτικά στην πραγματοποίηση επενδύσεων. Αν τα όσα κάνουν οι πολιτικοί μας είναι για να μας… προστατέψουν, ίσως πρέπει εν χορώ να αναφωνήσουμε «Όχι άλλη προστασία βρε παιδιά, χορτάσαμε!». 

[email protected]    

 

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook